2 mei 2024
Categorie archief: sculptuur
Duo show
30 mei 2024
Bij Ramakers opende vorige week een tentoonstelling met twee Belgisch kunstenaars die eerder in de galerie exposeerden. Ik ging af op het absurdistische werk van D.D. Trans dat ik in alle eenvoud erg vermakelijk vind. Deze kunstenaar transformeert eenvoudige voorwerpen tot een werk met een heel andere connotatie. In eerder werk was juist die transformatie de verrassing, maar nu laat de kunstenaar twee werken zien die ook sociale lagen bevatten. Het betreft de waterpassen die in een geval tot een tekst zijn samen gebracht ( Me Too – 2024 ) en het tweede, met twee waterpassen, dat tot een kruis is gemaakt ( Crotch – 2024). In het laatste geval spelen de ambiguïteit van het beeld en de titel ook nog een rol. In alle gevallen is het zoeken naar een evenwicht in ieder geval aan de orde.
De tweede kunstenaar is Johan de Wit. Diens werk zijn vaak alledaagse voorwerpen of objecten, vaak uit een interieur, die misschien op herinneringen gestoeld zijn. Hij vervaardigd die voorwerpen uit papier-maché en bewerkt ze zo dat ze een eigen karakter krijgen en door de gedempte kleuren aan herinneringsbeelden doen denken. Het meest recente werk spreekt mij het meest aan: dat zijn objecten van papier, gekreukeld of gevouwen, die bewerkt worden met marmerstof en hars om zo het werk te verstevigen. Vervolgens worden ze opnieuw bewerkt om de vorm terug te krijgen en beschilderd in bepaalde kleuren. Het verkregen oppervlak wordt dan nog geschuurd. De werken doen minimalistisch aan, maar lijken zich uit dit beeld los te willen worstelen.
Effetto Notte
Curtain
22 april 2024
De Cubaanse bijdrage aan de Biënnale van Venetië is van Wilfredo Prieto die ik na een fraaie expositie in Centro de Arte 2 de Mayo in Madrid erg waardeer.
@ Club Solo
12 april 2024
Topp & Dubio heeft het een tijdje rustig aan gedaan wegens andere werkzaamheden, maar opeens realiseerde zij zich dat het idee dat zij over zichzelf heeft moest worden aangepast: opeens voelde zij zich een mid-career kunstenaar. Wellicht tijd om eens een retrospectief te organiseren. Ze kreeg het idee om te infiltreren in een eerzaam kunstenaarsinitiatief en begon na te denken over een manier om dat gegeven in te vullen. Zij realiseerde zich dat weinig uit haar praktijk beklijft, anders dan in documentatie en in de herinnering. Een klassiek retrospectief zou volledig in strijd zijn met wat Topp & Dubio altijd gedaan hebben. Wat zou de tentoonstelling dan kunnen opleveren? Het werd een zoektocht waarin ongemerkt een geheel nieuw werk werd gevormd in een totaalinstallatie. De prachtige ruimtes van Club Solo, een ruimte in Breda met een eerbiedwaardige geschiedenis werd omgebouwd tot een even eerbiedwaardig kunstwerk dat met elementen uit het verleden een volkomen nieuw netwerk van betekenissen vormt dat bestaat uit door het hier en nu gevormde relaties. Tijd en plaats zijn altijd belangrijke elementen geweest in het werk van Topp & Dubio en in deze materialisatie van haar reflectie is dit een werk dat een bepaalde weemoed uitstraalt, maar ook uitkijkt naar de toekomst. Over de nabije toekomst, over en met The Brick Space in Glasgow later meer. Deze tentoonstelling is nog dit weekeinde en volgend weekeinde te zien en is zeer de moeite waard! Bij deze een indruk:
De tentoonstellingen bij Club solo gaan altijd vergezeld van een verwant werk of werk van een verwante kunstenaar. In dit geval is een bruikleen ter beschikking gesteld door de Tate in London van kunstenaar Daniël Spoerri. In onderstaande foto van de kunstenaar is die verwantschap al wel herkenbaar.
Onopgemerkte kunst
8 april 2024
Alex de Vries maakte een mooi interview met Frans van Lent voor Mr. Motley:
Leaps of Faith
R.I.P. Richard Serra
3 april 2024
Toen het bericht kwam dat Richard Serra was overleden was ik geraakt: de man die archaïsche sculpturen tot stand bracht in Corten staal, die een pré-historische kracht leek te bezitten en wiens werk ik over de hele wereld had bewonderd was aan zijn einde gekomen. Ik wilde wat over hem posten, maar wist niet goed wat. Nu stond in de NYT een artikel wat ik met veel plezier gelezen heb waarin de geschiedenis van zijn Splash-pieces die ik altijd prachtig heb gevonden beschreven staat. Dat een andere van mijn helden, Jasper Johns, daar een rol in speelde gaf me ook veel plezier.
The Devil – A Life
Espacios de una sequencia
26 maart 2024
In het Palacio de Vélazquez, een gratis te bezoeken dependance van het Reina Sofía museum in het Retiro park in Madrid, vond tijdens de Madrileense kunstweek een tentoonstelling plaats van de Duitse Ulla von Brandenburg. Een multidisciplinair kunstenaar die in een scenografie in deze ruimte met video, objecten en installaties de verhouding tussen de kijker en het kunstwerk probeert te intensiveren. Haar verleden als decorontwerper en andere activiteiten in het theater zijn duidelijk in de opzet en de inhoud van de tentoonstelling. Het werk refereert opvallend aan Oscar Schlemmers Triadisches Ballet en aan de vormtaal van Bauhaus. Er worden drie video’s vertoond: Shadowplay – 2012, waarin een theaterstuk wordt opgevoerd waarvan we alleen de schaduwen zien. Het geluid daarvan is een lied dat de theatrale voorbereidingen, de interactie en het duel waarin het eindigt becommentarieert en zich schijnbaar steeds herhaalt. De tweede video is recenter: Maskiert, und vor allem – verschwiegen – 2022, waarin vaudeville acts met objecten worden opgevoerd door clownachtige figuren in kleding van modernistisch ontwerp. De derde is The Objects – 2009. Hierin voeren objecten een continue beweging uit. Deze video’s worden vertoond tussen door gekleurde doeken afgegrensde ruimtes waarin zich objecten bevinden. Die objecten zijn zoals alles bepaald door basale vormen: driehoek, cirkel rechthoek. De ruimtes zijn zo in de delen van het paleis geplaatst dat zich een route vormt waardoor het publiek zich beweegt wat zo als het ware wordt uitgenodigd samen deel uit te maken van het theater dat ook in de video’s wordt vertoond. Tegen een van de wanden ligt een figuur op de vloer, een pop die aan een oude man doet denken, het voegt een extra dramatisch element toe aan het geheel. Het is vervreemdend tussen al deze elementen te bewegen, de objecten zijn erg groot en de ruimtes worden toegankelijk door een als een gordijn opengeslagen doek. De kleuren van die doeken zijn bepaald door Von Goethe’s kleurenleer. Waar de vormen van de ruimtes aan de buitenkant aan minimalistische sculpturen doen denken lijken ze aan de binnenkant toch een mate van intimiteit op te roepen. Van buiten is daar iets van te bespeuren doordat de doeken niet tot de grond reiken, waardoor men als toeschouwer bezoekers en delen van de objecten kan zien. Het is een intrigerende, gelaagde presentatie die me nog wel wat bezig houdt!
chmkoome's blog 