14 april 2023
Gisteren was ik in het Schiedams Museum om de eerste museumsolo te zien van Femmy Otten. Het is een kunstenaar die in Den Haag werkt, maar die een mediterrane sensibiliteit toont in haar werk. Dat komt door materiaalgebruik, kleurgebruik en een bepaalde mate van precisie waarmee zij die materialen toepast. Het is dan ook geen toeval dat zij geïnspireerd wordt door de klassieke oudheid en de renaissance. Haar thematiek is modern en oud tegelijkertijd: ideeën over vruchtbaarheid en verbondenheid met de natuur zijn van alle tijden. Het vrouwelijk zelfbewustzijn en het heroveren van het beeld van het eigen lichaam is meer hedendaags. In haar werk verbindt zij groei van bomen en persoonlijke groei als mens met elkaar, zoals in We Once Were One, waarin het portret van een vrouw uit een lindestam wordt gehakt. “de boom is een vrouw gevormd door ringen, elk jaar één”, “Er zijn haren die ook tranen zijn” een thema dat ook steeds terug komt. Tijdverloop, de dingen die vergeten worden, de leegtes die ontstaan, het belang dat de kunstenaar daaraan hecht en aan het ritme ervan dat persoonlijk is geven een bewustzijn van ouderdom en het einde als natuurlijk fenomeen. De haren zijn een teken van leven, vruchtbaarheid en jeugdigheid, maar ook van rouw zoals in het werk Put met haar een gat in de grond waarin bergen menselijk haar zijn gelegd. Putten, holtes en gaten komen regelmatig terug als bron van het leven, een beeld van oorsprong en dus niet van een onbekende toekomst zoals het ook wel wordt gebruikt. De achterkant van die gaten worden dan vaak beschilderd met een zeegezicht, tenslotte de oorsprong van het leven !
De kunstenaar ziet zichzelf als Rainbow Woman, kwetsbaar, maar met een natuurlijke oerkracht. De werken met die titel tonen die elementen op een sterke manier, zoals het wassen meerkleurige beeld van een zwangere vrouw die met de borst een lange metalen staaf tegen de muur drukt waarover een penis andere minder herkenbare vleesachtige vormen hangen. het lijkt het zoeken naar een evenwicht waarbij de buik ook flink onder spanning staat. Op de borsten en de buik staan witte amandelvormen die op verschillende wijzen terug komen in het werk: abstract, maar ook als vulva of als oog. Genitalia komen sowieso overal terug zoals ook seksewisselingen als bijvoorbeeld in een vrouw met een penis. Er zijn veel persoonlijke onderwerpen zoals de kinderen, de man en zelfportretten wat het werk ook autobiografisch maakt, maar die familieleden zijn dan als kind of man of vrouw zonder erg persoonlijke karakteristieken geschilderd, waardoor de figuur een algemene geldigheid krijgen. Hier en daar zijn de ideeën navolgbaar en soms zie ik niet helemaal de bedoeling van beelden. Feit blijft dat het werk erg mooi is en je er verder over nadenkt, schoonheid is in Otten’s werk niet moeilijk, maar op een natuurlijke manier aanwezig in een erg mooie vorm van visuele poëzie. De tentoonstelling is nog tot in juni te zien en erg de moeite waard!
chmkoome's blog 