Schrijver, dichter en beeldend kunstenaar Michael Tedja verbleef afgelopen jaar enkele maanden als artist-in-residence in het Luceberthuis in Bergen. Van daaruit werkt hij aan een serie schilderijen op doek en op papier. Dit nieuwe werk van Tedja wordt tegelijkertijd met 100x Lucebert geëxposeerd in Stedelijk Museum Alkmaar.
Tegelijk met deze tentoonstelling verschijnt een roman van Tedja met dezelfde titel: Het Diagonale Instituut. De werken van Michael Tedja, gemaakt in opdracht van Stedelijk Museum Alkmaar zijn zowel in het museum als in de Grote Kerk van Alkmaar te zien.
Alex de Vries maakte een mooi interview met Frans van Lent voor Mr. Motley:
A Chain, Hautefort, France. I drove my car to the castle and parked at the top of the hill. I left the car, picked up a pebble (1) and walked down the hill. At the fork, I dropped the pebble and picked up a dandelion leaf (2). I walked further down, dropped the leaf (3) and collected a fallen twig. I walked on to the corner near the Mairie, where I dropped the twig (4) and picked up a piece of stone. From there I walked to the right (5), dropped the stone and found a dried laurel leaf. Holding this leaf I walked to the old garage. I dropped the leaf (6) and picked up a crushed piece of reed. I walked up the street to the wall of the castle gardens, let go of the reed and picked up a rose sprig. No flower, just thorns. I walked to the left, down the hill, past the castle, where I dropped the sprig in front of a fence. There I picked up a small piece of gravel, walked down the steps to the road. I walked along the road to the right, to where I could climb again, next to the Auberge. There I let go of the piece of gravel (9) and picked up a lump of cement. I climbed all the way up to the castle where I dropped the cement (10) and, on the side of the street, picked up the chip from a wooden board. I followed the road, past the castle, to the fork next to the parking lot (11). I let go of the wood and picked up the first pebble I had dropped at the beginning of the walk (2). I walked back to my car, dropped the pebble (1), got in and drove off.
Vanmiddag vond in n.b. Pulchri een literaire gelegenheid plaats waarin zou worden gesproken over het boek Het leven is snel genoeg van de Haagse auteur Hein van der Hoeven. Het boek bestaat uit twee novellen die zijn geschreven naar aanleiding van twee verschillende series schilderijen van de Haagse kunstenaar Diederik Gerlach, Mach mal Pause en Eile mit Weile. Diederik Gerlach heeft al lang een fascinatie voor de Duitse cultuur uit het verleden en van der Hoeven vertelde dat hij sinds zijn jeugd ook de nodige sentimenten heeft bij verschijnselen uit die richting. Ik ken het werk van Gerlach al lang en toen ik de novellen las die van der Hoeven schreef verwonderde het me dat ze niet eerder hadden samen gewerkt. De verhalen zijn met vlotte hand geschreven in een aangenaam positieve toon waarbij de rake beschrijvingen van het reizen in Duitsland een gevoel van weemoed bij me opriepen. De delen waarin de Nederlandse maatschappij in het begin van de zestiger jaren worden geschetst maakten gemengde gevoelens bij mij los. Vooral de manier waarop mensen in het boek met elkaar om gaan en de bijbehorende wat formele taal die goed geraakt wordt is heel herkenbaar. Het boek is een plezier om te lezen, dat ik een generatiegenoot ben van de heren helpt daarbij zeker. De begeleidende schilderijen van Diederik Gerlach maakten dat plezier alleen maar groter.
Links Hein van der Hoeven, rechts Diederik Gerlach. Links in de spiegel ziet u nog een reflectie van Erik de Vries die technisch verantwoordelijk is voor de bij het boek gemaakte film.
Toen het bericht kwam dat Richard Serra was overleden was ik geraakt: de man die archaïsche sculpturen tot stand bracht in Corten staal, die een pré-historische kracht leek te bezitten en wiens werk ik over de hele wereld had bewonderd was aan zijn einde gekomen. Ik wilde wat over hem posten, maar wist niet goed wat. Nu stond in de NYT een artikel wat ik met veel plezier gelezen heb waarin de geschiedenis van zijn Splash-pieces die ik altijd prachtig heb gevonden beschreven staat. Dat een andere van mijn helden, Jasper Johns, daar een rol in speelde gaf me ook veel plezier.
Serra, at left, making “Splash Piece: Casting” at Jasper Johns’s studio in December, 1969, in front of “Flags,” a 1965 painting by Johns. Johns, at right, holds the steel plate against which the lead was splashed. After the lead cooled Serra separated it from the plate, as a long slat of metal.
Herman Lamers: Evelien Mattheij – Spijker – 2012 I bought this work at the artist’s final exam from art school. A convincing wall needs to be made with a solid nail with a head on which there is a nice grid. A motor makes the nail rotate slowly.
Vandaag werd bekend gemaakt dat Jegens & Tevens stopt. Het kunstblog dat in 2011 begon op instigatie van STROOM met Eelco van der Lingen als hoofdredacteur heeft in de tijd dat het functioneerde in het begin de Haagse kunstscene gevolgd en het verbreedde later de invalshoek naar de Nederlandse kunstwereld met incidentele uitstapjes naar het buitenland. In een bericht van de huidige hoofdredacteur Frits Dijcks dat vandaag op de site verschijnt wordt gesteld dat “het in het licht van fair practice steeds moeilijker wordt voor Jegens & Tevens om op een duurzame wijze door te groeien. Schrijven over kunst is een langzaam en tijdrovend proces dat veel toewijding en inspanning vergt. Daarbij komt dat onze werkwijze, die grotendeels is gebaseerd op basis van vrijwilligheid, vrijheid, interesse en onderlinge verbondenheid niet past binnen het fair practice besef waarmee een nieuwe generatie kunstprofessionals nu opgroeit en de richting waarin de kunstinfrastructuur zich ontwikkelt.”
Zelf heb ik vanaf het begin met regelmaat geschreven op de site over zaken die niet direct met mijn eigen belangstelling en praktijk te maken hebben, maar waarvan ik wel de kwaliteit of het belang zag. Ik ben blij dat ik daar de ruimte voor gekregen heb. De originele doelstelling was om het Haagse kunstenveld wat mindere als los zand te laten functioneren en de kunstenaarsverenigingen, de kunstplatforms en galeries wat meer te verbinden met elkaar. Dat bleek moeilijk, maar dat in de loop van de tijd onderling een grotere gunfactor is ontstaan lijkt me wel te verdedigen. Dat die ontwikkeling mede te danken is door de toenemende druk op de kunst en cultuursector en de daardoor ontstane overlevingsdrang maakt het met de huidige politieke ontwikkelingen des te schrijnender dat een site als Jegens & Tevens stopt.
chmkoome's blog 