9 januari 2019
Gisteren vond bij de Aanschouw in Rotterdam de wissel plaats, in de kleinste galerie van Nederland: De Aanschouw! Editie 141 van het overschilderschilderij zou gepresenteerd worden, ditmaal geschilderd door uw correspondent. Zoals te doen gebruikelijk werd het een feestelijke avond die nog lang doorging! Bij deze wat plaatjes van het gebeuren:
Jeroen was eer ook: trendbeheer
En Dolf ook: RD Pauw
9 december 2019
In maart van dit jaar zijn vier kunstenaars uitgekozen voor de jaarlijkse prijs van de Nationalgalerie die wegens verbouwingswerkzaamheden in het Hamburger Bahnhof te gast is. In aanmerking komen kunstenaars die in Berlijn wonen en werken. Geselecteerd zijn Simon Fujiwara (Londen 1982), Flaka Haliti (Pristina 1982), Katja Novitskova (Tallin 1983) en Pauline Curnier Jardin (Marseille 1980) Een internationaal gezelschap dus waarvan we Curnier Jardin eerder in het Haagse 1646 mochten bewonderen. Simon Fujiwara had goed werk in de tentoonstelling Distance intime deze zomer in Montpellier. De andere twee kunstenaars kende ik nog niet. Ik vond het werk van Katja Novitskaja het meest aantrekkelijk door de vanzelfsprekende wijze waarop ze met diverse middelen en materialen de haar te beschikking staande ruimte beheerst. In september werd echter bekend dat Pauline Curnier Jardin de prijs gewonnen heeft en dus in september 2020 een solotentoonstelling mag maken in Hamburger Bahnhof.
Je merkt bij dit soort prijzen heel erg dat in de “corporate world” budgetten bijna ongelimiteerd zijn en dat er stevig wordt uitgepakt met innovatieve technieken en beeldvormen. Dat heeft ook gevolgen voor het soort kunst dat zich aanpast aan die wereld. Ik denk dat in deze tentoonstelling alleen Curnier-Jardin “poor materials” gebruikt heeft, bewerkte doeken uit het decoratelier van het theater die toevallig ook een erg aansprekend gevolg hebben voor er op geprojecteerde videos.
In The Hot Flashes Forest die met deze technieken zijn gemaakt hangen huiden van vrouwen, Peaux de Dame, die of zijn leeg gelopen, of zijn afgedaan. In de video Qu’un Sang impur herkennen we nog de inspiratie van Jean Genet’s Un Chant d’Amour door de gevangenis waarin een gevangenenbewaarder vrouwelijke gevangenen beloert. Deze dames zijn post-menopauze maar door hun erotische kracht beginnen ze toch opeens weer met bloeden.
Mijn favoriet is als gezegd Katja Notvitskova. In een totaal-installatie combineert zij tekeningen van holenmensen met de modernste technologieën. Je waant je in een ruimte tussen de tijden die parallel aan je voorbij trekken, een wormgat dat je doet vergeten wanneer je bent. Vooral de manier waarop de ruimte behandelt is die wat ontregelend werkt sprak me aan, het is erg actueel werk.
Simon Fujiwara is Engels opgevoed en zijn werk is dan ook wat conceptueler. Hij verzamelt de terug gebrachte boeken van Fifty Shades of Grey, het populaire softe SM-boek, omdat hij vindt dat het maatschappelijke waarden in onze tijd weergeeft.
Zijn installatie met een beeld van Anne Frank die door een camera op een robot-arm wordt geobserveerd, werkelijk tot in de details, zijn erg beangstigend. Het zegt iets over hoe we met zo’n icoon om gaan en hoe agressief kijken kan zijn.
Van de vierde kandidaat, Flaka Haliti begrijp ik niets, ik laat het maar zien om volledig te zijn.
8 december 2019
Vandaag werd de tentoonstelling ingericht die in de gehele maand december te zien zal zijn in Das Haus der Statistik. Improviserend en uitproberend voor publiek werden de werken van Maarten Schepers, Ellen Rodenberg en mijzelf geplaatst om uiteindelijk een installatie te vormen met de naam PROBE die zichzelf formeel mooi aanvult en die ook inhoudelijk opvallende elementen combineert. Bij deze een indruk:
7 december 2019
Naar aanleiding van de EX-MÊKH tentoonstelling MÊKH-web werd EX-MÊKH spontaan uitgenodigd in Berlijn voor een pop-up tentoonstelling voorafgegaan door een performance-weekend. Deze uitnodiging kwam van A-Trans, het tentoonstellingsplatform waar EX-MÊKH in 2015 de tentoonstelling Augentausch maakte. Dit maal vindt het hele gebeuren plaats in het Haus der Statistik, een oud DDR-archief achter de Alexanderplatz.
Vandaag opende het performancefestival met Kraatz, een internationaal collectief in dit geval vertegenwoordigd door Marian Wijnvoord uit Berlijn en Forbes Morlock uit Londen. In de performance “Writing on Art” werden tekeningen van Marian Wijnvoord beschreven en bewerkt door Forbes Morlock waarna de werken tot boekjes werden gevouwen.
De volgende performance, Tssssss K-BAM werd uitgevoerd door uw correspondent en slagwerker/electronisch musicus Yorgos Dimitriadis. Hierin probeerde ik de geluiden van de Improvisatie van Yorgos op te schrijven op de ruit van de galerie die van binnen en van buiten door het publiek bekeken werd.
Daarna volgde “Feed”van Ellen Rodenberg samen met Yorgos Dimitriadis die heel andere geluiden ten gehore bracht. In een gezamenlijke interactieve happening werd een veelvormige installatie gecreëerd waarin Rodenberg wat van haar belangrijke bronnen opschreef en zo haar creatief proces probeerde te tonen.
Dan was het de beurt aan Maarten Schepers samen met Yorgos Dimitriadis. In de performance werkte Schepers vooruit naar de tentoonstelling “PROBE” die morgen middels de performance “The Act” in de ruimte zal worden ingericht. Snel en effectief zette hij een schoorsteenmantel in elkaar en zette daar wat foto’s uit de krant van vandaag op nadat hij ze ingelijst had. Door begeleiding van Dimitriadis kregen de geluiden van het proces een heel andere waarde waardoor een totaal geluidsbeeld ontstond dat een heel eigen kwaliteit kreeg.
6 december 2019
“Met veel enthousiasme werken we aan schilderijtjes op houten panelen met elfletterige woorden.”
Van 13 t/m 15 december te bewonderen en verkrijgen bij Studio Smit in Amsterdam!
