23 juli 2017
Categorie archief: Events
Continuous Moments
16 juli 2017
Dat WEST in Den haag een ambitieus platform is weten we. Het in gebruik nemen van Huis Huguetan aan het Lange Voorhout is een drastische stap voorwaarts in hun mogelijkheden. Mede naar aanleiding van het af stemmen van de beeldententoonstelling aan het Voorhout breidt WEST deze zomer ook uit naar het schelpenpad tussen de statige lindebomen en creëert zo een verbinding met de expositieruimte. Het maakt deel uit van een serie monumentale installaties die WEST in de publieke ruimte op het Lange Voorhout wil gaan presenteren onder de naam Arcade. Voor deze gelegenheid, Arcade#1, werd de Deense kunstenaar Jesper Just door curator Nina Folkertsma uitgenodigd. Hij heeft een fantastische band weten te bewerkstelligen tussen de buitenruimte en de binnenruimte. Waar recent nog de performances van P.S. plaats vonden lijkt nu uit de schelpen een architectonische structuur te zijn opgerezen die prachtig aansluit op de functie van het Voorhout en die zelfs intensiveert: het is een plek om heerlijk rond te lummelen. De gebouwde architectuur vraagt daar ook om, om erin te lopen en er om heen te gaan om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt en de geest te laten zweven. De kunstenaar is beïnvloed door het Italiaanse architectencollectief Superstudio die in hun ontwerpen het idee van zwerven in letterlijke en overdrachtelijke zin centraal stelde en dat is precies wat hier wordt mogelijk gemaakt. Om in de woorden van Walt Whitman te spreken:”To loaf and invite my soul”!
Die structuur wordt doorgetrokken naar en in het Huis Huguetan waarin een aantal werken van Just te zien en te horen zijn. De kunstenaar is bekend geworden met video’s waarin hij gender-stereotypen doorbreekt, eerst die van mannen en recent die van vrouwen. Als we het gebouw betreden, langs een betonnen muur die bij de installatie hoort, klinkt allerlei geluid. Dat is het leidend principe volgens welke de video’s zijn uitgekozen.
Installatie Continuous Moments op het Voorhout
idem
Projectietoren met Heineken bierflesje WOBO. In het donker wordt de video Interpassivities getoond in de installatie
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Marie José Sondeijker (WEST) en Jesper Just
De installatie wordt doorgetrokken naar en in Huis Huguetan
De eerste video is Llano (vlakte) waarin constant regen lijkt te vallen. Toch klopt het niet, want af en toe zien we beelden van een soort woestijnvegetatie. Centraal staan de resten van een gebouw, waarin een vrouw zeiknat rondloopt en de afbrokkelende stenen terug plaatst. Een Sisyphus-arbeid, alles valt gewoon weer terug. Later blijkt de regen kunstmatig en locaal: het is een apparaat wat wordt gebruikt om in films regen te fingeren.
En tussen en achter de video-installaties, hier Llano – 2012
Llano – 2012
Llano – 2012 – regeninstallatie
In een andere ruimte horen we steeds monotoon een basgitaar: het blijkt Kim Gordon (Sonic Youth) te zijn die in het One World Trade Centre in een kamer op haar basgitaar speelt. De opname van het gebouw en de muziek geven effectief de hopeloze eenzaamheid van het individu in een technocratische samenleving weer.
In the Shadow/Of a Spectacle/Is the View/Of the Crowd – 2015
Idem
Idem, ingezoomd op Kim Gordon
Dan de nieuwste video-installatie die in première gaat in deze tentoonstelling: het zijn opnames van de muur aan de grens tussen Mexico en California die bestaat uit verticale metalen buizen, een rigide constrictie tegen illegale immigratie. Als op gegeven moment de oorzaak van het erbij spelende geluid in beeld komt lijkt deze constructie ook een andere functie te kunnen vervullen, als muziekinstrument: Kim Gordon verschijnt in tutu en slaat met een stok tegen de buizen waardoor een vorm van muziek te horen is. Aan de andere kant heeft ook deze actie iets hopeloos door de enorme constructie waarop geen greep te krijgen is en het dramatisch effect van de tutu waarin Gordon gekleed gaat.
Interpassivities – 2017
Interpassivities – 2017, met Kim Gordon
Idem
Idem
De laatste video levert een vergelijkbaar beeld op: een meisje heeft steentjes in haar zak die ze te voorschijn pakt en dan tegen glas en metaal aan tikt. Ook dit geeft weer een ritmisch geluid en ook hier is de constructie waartegen het meisje tikt gigantisch: ook dit is het One World Trade Centre, wat zelfs enige kleine beschadigingen oploopt door het tikken. Het is een dubbel beeld, aan de ene kant oogt het speels en aan de andere kant kan het heel politiek opgevat worden.
Servitude – 2015
Servitude – 2015
Servitude – 2015, ook hier lopen de betonblokken door
Deze vier video’s laten je ook heen en weer zwerven tussen de verschillende ruimtes zoals de constructie buiten die in muren, projectievlakken en doorgangen wordt gecontinueerd. Dat en het verschijnsel dat overal die geluiden met ritmische elementen te horen zijn geeft een groot gevoel van eenheid.
Over de video’s valt individueel nog veel te zeggen, maar ik laat het hier bij de opmerking dat West een prachtig project heeft gerealiseerd door een kunstenaar met groot statuur te presenteren die zijn naam volledig waar maakt.
Het contrast met de inrichting van het gebouw is groot
En in een toegift zonder titel maakt de kunstenaar daar gebruik van
Best of the Apprentice Master Project
13 juli 2017
Vandaag vond de seizoens-afsluiting van het Apprentice Master Project in Kunstpodium T in Tilburg plaats. Tijdens de opening van de “Best of” werd ook de Jan Naaijkens prijs uitgereikt aan een door de jury bepaalde kunstenaar. De prijs, die wordt beschikbaar gesteld door het Noord-Brabants genootschap, bestaat uit een geldbedrag, een solotentoonstelling en een inspiratiedag met de Jan Naaijkens-junior prijswinnaar. De kandidaten voor de prijs waren eerder door Marleen Hartjes, voormalig directeur Kunstpodium T, en ondergetekende in de functie van jaarmeester bepaald: het waren Machteld Steukers, Maureen Jonker, Nuni Weisz en Chris Rijk.
De tentoonstelling is bijzonder geslaagd, bij elke kunstenaar kan je zien dat ze in hun afstudeerjaar een ontwikkeling hebben doorgemaakt. Als geheel vind ik het een van de beste in de serie van 22 die we hebben gehad. Bij deze een indruk en de uitreiking van de Jan Naaijkens prijs:
Maureen Jonker onderzoekt het menselijk lichaam als onderdeel van installaties die ze bouwt. Ze doet dit door live performance zoals hier, maar ze gebruikt ook fotografie als medium. In beide gevallen is het de ruimte samen met het lichaam(sdeel) als sculpturaal element in de installatie die het geheel een bepaalde spanning geven.
Hier een werk in twee dimensies
Over gelaagdheid gesproken…
Chris Rijks werk provoceert en ondervraagt de legitimiteit van het kunstenaarschap en zijn identiteit op een levendige en originele manier. Hij onderzoekt diverse materialen op hun mogelijkheden en ook de manier van presenteren levert verrassende inzichten.
Zo is keramiek alom tegenwoordig, maar werkt hij recent ook met textiel
en verheft hij zijn werk ver boven het publiek.
Terwijl dit soort eenvoudige werkjes nonchalant op de vloer worden geplaatst
In het wandkleed zijn allerlei moderne technieken gebruikt
Machteld Steukers heeft een liefde voor materialen en vooral materialen uit de bouwmarkt. Daarmee weet ze verrassende werken te maken die op originele manier in de ruimte geplaatst worden.
Combinaties van materiaal en onderwerp en verschillende materialen met elkaar leveren erg mooi werk op.
Zoals de combinatie van styrofoam en porcelein met een kekke trekband
of dit geheel
Dat tot in de details de moeite waard is
Nuni Weisz laat hier een installatie zien genaamd “Components for an acoustic environment” waarin bezoekers worden aangemoedigd te participeren en muziek te maken. Het grootste werk is prachtig
en er is tot in details over nagedacht. Een papieren band met tekeningen en perforaties draait rond door een muziekapparaatje. De perforaties veroorzaken de muziek.
De tekeningen bepalen de perforaties
Meer onderzoeksmateriaal
En twee werken waarbij het hoofd tussen de bollen moet geplaatst worden
en een knikkerschaal waarmee geluid kan worden gemaakt
In de tuin probeert Jip een instrument uit dat bestaat uit een holle stam waarop een vingerpiano is geplaatst. Als je je hoofd in de stam plaatst hoor je je eigen muziek keihard!
Na de traditionele gezamenlijke maaltijd wacht ieder op de jury
Die op zich liet wachten, maar de voorzitter van het Noord-Brabants Genootschap nam het woord om de prijs te verklaren
En kunstenaar Paul Bogaers, die samen met galeriehoudster Ingrid Luijcks en Niels Engel (MU, Eindhoven) de jury vormde maakte de prijswinnaar van de Jan Naaijkensprijs 2017 bekend.
Het was niet Maureen Jonker
niet Chris Rijk
ook niet Machteld Steukers
maar Nuni Weisz
die de prijs verrast in ontvangst nam
en erg gelukkig was met dit resultaat
Waarna nog menig glas gedronken werd.
P.S.-This is Live
8 juli 2017
Door allerlei erg tevreden makende gelukkige omstandigheden kon ik het grootste deel van het performancefestival van P.S. niet volgen, maar na de toevallige ontmoeting woensdag wilde ik toch de afsluiting nog even zien. Een groot en interessant deel was al voorbij toen ik binnen kwam, maar het bijgaande heb ik nog meegemaakt.
Met veel energie heeft P.S. de discipline in Den Haag op de kaart gezet. Na eerdere try-outs in Ruimtevaart en in The Hague Youth Factory is nu van 25 juni tot 9 juli een periode van workshops en events georganiseerd met Haagse, nationale en internationale deelnemers. Het gebeuren verspreidde zich over de hele stad en met Quartair als centrum werd een interessant en levendig festival gepresenteerd dat zeker aansluit bij de ontwikkelingen in het kunstenveld en op de diverse kunstacademies. Hulde dus voor de organisatoren en deelnemers
Ieke Trinks: The nature of things Die dingen liggen in een cirkel op de grond terwijl Ieke rondjes loopt waarbij ze zich regelmatig omdraait om de andere richting op te gaan. Regelmatig pakt ze iets op en vraagt aan de omstanders wat het is. Dat wordt opgenomen en dan weer in een geluidscompositie terug gespeeld.
Hier zijn de meeste spulletjes alweer verdwenen, maar die cirkel vond ik wel mooi
Het duo Somer Meier speelde schaak, in slow-motion, zonder schaakbord. Een hallucinante performance in een tenenkrommend tempo waarin het duo gespecialiseerd lijkt te zijn.
In de kale ruimte van Quartair met de grijze vloer werkte het erg mooi!
Dan de afsluiting: de persconferentie van Topp & Dubio over hun woensdagmiddag op het plein uitgevoerde performance.
In een professionele setting kleedde het duo zich nog snel even om achter de microfoons en verklaarden zij zich nader, daarbij de documentatie niet vergetend.
Tijdens de bewuste performance werden lijnen getrokken van het standbeeld van Willem de Zwijger naar het ministerie van Defensie. Het materiaal bestond uit diverse kleuren vla.
De heer Dijks van het illustere duo verklaarde de diverse aspekten van het gebeuren. Met name de politieke en morele lading van de kleurkeuze werden grondig getackled.
Die vla werd heel precies uitgelijnd met lepels, overschot belande in een meegenomen emmer
Waardoor uiteindelijk een zoet geurend monumentaal accent op het Plein verscheen
Dat zelfs kaarsrecht over de fietsen van de beide heren liep.
Er was natuurlijk gelegenheid tot het stellen van vragen, waar kunstenaars en journaille graag gebruik van maakten.
Zo werd na de performance de wasstraat in de Binckhorst bezocht om de fietsen een stevige beurt te geven. Op de vraag hoe het Plein er bij lag na de performance verklaarden de kunstenaars dat niet te weten: ze waren niet meer terug geweest!
Eindexamen KABK 2017
7 juli 2017
Het eindexamen van de KABK is dit jaar weer op een behoorlijk niveau. Er zijn helaas niet veel schilders, maar de andere disciplines en het multi-disciplinair gebeuren maken dat wel goed. Art-science heeft een aantal goede presentaties en de fotografie-afdeling lijkt wat meer los te komen van het ambacht. Ik was eerder op de tentoonstelling Chrystal Maze die me niet echt mee viel. Ik was echter wel nieuwsgierig geworden naar de eindexamenpresentatie van een aantal studenten, omdat in de Binckhorst de omstandigheden en het curatorenkoppel ook niet mee werkten. Bij deze mijn bevindingen over het vervolg:
Ignas Pavliucevicius: Waterproof Heart
Een van de mooie presentaties vaan Artscience
Marius Mathisrud: Garden of Delight
Nog een installatie met live performance, ik heb de naam van de kunstenaar niet gevonden, maar het was fascinerend
Deze installatie van Philip Vermeulen maakte alom indruk, de Physical Rhythm Machine speelde composities van de kunstenaar en door de machine zelf bepaalde algoritmen door tennisballen naar de overkant te schieten. Hier verzamelt de kunstenaar zijn ballen
En dit zijn de klankborden die de muziek voort brengen
Fotografe en SvJT-alumna Laryssa Ambachtsheer laat foto’s zien die ogen als nogal formele schilderijen
Mooi gelaagd werk en effectief gebracht
My other Self, fotografe Annelies Bruins werkt met afasie-patienten om de ziekte meer zichtbaar en bespreekbaar te maken
Als het over de zee gaat ben ik al snel verkocht: mooi werk en boek van Emma Hopstaken onder de naam The Big Blue
Wonderlijk werk van Martijn Mendel over de kunstenaar als jongeman
Een voetencompositie van Lotte van Uittert onder de naam The Hidden Dynamics of a Family Tree
Fake aardbeien en aardbei-rassen van Annija Muizule, hoe conceptueel wilt u ze hebben?
Een sculpture pond van Freek Wilbers , maakt net zo vrolijk als die van Tingeluy
Een instrument als kledingstuk van Lydia Buijs
De blaasbalgen moeten wapperen als vleugels
Als je de ruimte van Emilie Ruitinga in ging waande je jezelf in de Red Room van Twin Peaks. Door gaten zag je een fantastische geanimeerde film die veel van het surrealisme heeft opgestoken, mooie installatie
Met een effectieve iconografie
Oral History is hot na de Documenta, deze mooie is van Yulia Kharlamova met fraaie video’s erachter
Ook al erg aanwezig op Chrystal maze met mooi werk op papier: installaties van Julien Guettab
Mattia Papp presenteert nu geënsceneerde video’s in een kapel-achtige ruimte die net zo barok zijn als zijn schilderijen
Die zo ogen
Dan Afra Marciel Eisma die in Chrystal maze ook al een interessante presentatie had, daar gaat deze wel dik overheen
met veel materialen, zoals wandkleden, keramiek
metalen sculptuurtjes
en ook nog mooi werk op papier om te laten zien dat mevrouw qua schilderen ook niet van de straat is!
Bij dit werk oversteeg de inrichting de individuele werken, Thought Sculpture van Lorena Solís Bravo
En dit is degelijke moderne sculptuur van Werner Konings
Louis Maly had eerder al gave ondergrondse installaties, maar deze vond ik ook wel erg goed!
Van Eden Latham was ik in de Binkhorst nogal onder de indruk, maar nu had ik het idee dat ze de ruimte wat had onderschat. Gelukkig hing dit mooie werkje er ook nog
En in de ruimte wel mooie kleuren en structuren
Een gave installatie van Jan Kees van Kampen, ook Artscience!
De wellustig spiralende waterstralen waren niet te fotograferen
Dit is schilderkunst, met mooi gebruik van de ruimte, spannende verhouding drager geschilderde en ook nog lekker vaag onderbouwd: helemaal zoals het hoort van Florentijn de Boer!
Underground vinden we onder de grond met werk van …. oeps, niet vastgelegd, sorry… Een kloppend hart op ijs
en nog meer romantisch-horror-achtige beelden
in een vuige ruimte
Dan nog meer sculpturale degelijkheid die me aan het werk van Gerrit van Brakel deed denken
maar dat zegt u waarschijnlijk niet zo veel
En achteraf ook nog vette street-art van Jim Mooijekind
This is Live!
5 juli 2017
Van 25 juni t/m 9 juli 2017 vindt in Den Haag een performancefestival plaats onder de naam P.S.- This is Live – The Poetic in Performance Art. Afgelopen week zijn er een aantal workshops geweest en de afgelopen dagen werden daar resultaten van getoond. Ik reed over het Lang Voorhout naar huis en bij toeval stootte ik daar op een van de manifestaties die deze week nog plaats vinden, een intrigerend geheel. Op de onderstaande site van de organisatoren staat het programma voor de komende dagen. Tijdens Hola en de Haagse Rondgang vinden op verschillende locaties performances plaats!
Mijn aandacht werd getrokken door een oranje rookbom die werd afgeschoten, het bleek…
een performance te zijn van Jolanda Jansen
De laatste performance was van Laryssa Bauge
Die een stel gemsenhorens had opgeplakt
en zonder ophouden doorfietste op een fiets die op de standaard stond
Ik kon het helaas niet tot het einde zien, maar kon er een minuut of veertig naar kijken. De kunstenaar viel er een paar keer van af op het einde, maar ging steeds weer door, terwijl het toch wel zwaar werd
