16 augustus 2019
In Montpellier is een nieuw instituut opgericht en in juni geopend onder de naam MO.CO. (Montpellier Contemporain) dat uit drie delen bestaat: Hotels des Collections, La Panacée en l’École des Baux Arts. Bedoeling is daarmee een nieuw horizontaal en multifunctioneel model voor musea te beginnen en daarmee op diverse niveaus de kunsten in Montpellier te laten bruisen.
Montpellier is een aangename stad, er is een Universiteit, de stad is ruim opgezet en wordt ook wel het Parijs van het zuiden genoemd. Er gebeurde weinig, terwijl je in de vierde stad van Frankrijk een levendige kunstwereld zou verwachten. Tijd dus om eens te gaan kijken en in eerste instantie het Hotel des Collections te bezoeken waar het de bedoeling is om privécollecties te tonen van over de hele wereld.
Op dit moment is de collectie van Yasuharu Ishikawa te zien onder de titel “Distance Intime”. Een Japanse verzameling met een nadruk op conceptueel werk. De tentoonstelling is bedoeld als landschap waardoor we dwalen en in persoonlijke gebaren een verband met mondiale ontwikkelingen kunnen ontwaren. De kunstenaars die deel uitmaken van de collectie zijn deel van de mondiale kunstkaravaan en voor een deel ook goed vertegenwoordigd in de Franse collecties. Het is vermoedelijk een manier om meer publiek te trekken. Ik heb er met plezier rondgelopen en een aantal bekende werken gezien, maar ook werken waarover ik gelezen had die ik nu voor me kon zien.
Het gebouw waarin zich het Hotel des Collections bevindt, het oude Hôtel Montcalm is hersteld en door een aantal Franse kunstenaars aangepast voor de huidige functie. Er voor ligt een aangenaam park met een groot terras waar het goed toeven is. Bij deze een indruk van de tentoonstelling:
Ryan Gander: Ftt, Ft, Ftt, Ftt, Ffttt, Ftt or somewhere between a modern representation of how a contemprorary gesture came into being, an illustration of the physicality of an argument between Theo and Piet rearding the dynamic aspect of the diagonal line and attempting to produce a chroma-key set for a hundred enigmatic scenes
Ryan Gander: Tell my mother not to worry – 2012, spelletjes in marmer.
Marcel Broodthaers: La signature, serie 1 (tirage illimité) – 1969
Felix- Gonzalez -Torres: Untitled (Monument) – 1989 Een stapel papier met daarop de zin “TEN MEN CAME, ONLY THREE RETURNED” Bezoekers kunnen een vel mee nemen.
Felix Gonzalez-Torres: Untitled (love letter from the war front) – 1988
Felix Gonzalez-Torres: Untitled (March 5th) #2 – 1991
Liam Gillick: The any space whatever – 2004
On Kawara: doos van Date painting uit “Today”-serie met bijpassend krantenknipsel March 14, 1994
Danh Vo: Massive Black Hole in the Dark Heart of our Milky Way – 2012
Danh Vo: Massive Black Hole in the Dark Heart of our Milky Way – 2012, titel van het jaar!
Pierre Huyghe: Zoodram 4 – 2011
Pierre Huyghe: Untitled (Human Mask) – 2014 Prachtige film van een Makaak-aapje die in een keuken in Fukushima rondzwerft met een wit meisjesmasker op. Erg vervreemdend door de soms menselijke gedragingen in een omgeving die getekend is door de nucleaire ramp.
Vroeg werk van Lawrence Weiner: Tiber – 1967
Gerhard Richter: 5 stehende scheiben – 2002. Wonderlijk werk van de Duitse schilder, maar ook begrijpelijk voor iemand die bezig is met kijken naar de wereld . Hij maakte de werken vanaf 1967
Fischli& Weiss: Untitled -1994 – 2013 Voorwerpen uit het atelier, precies nagemaakt met polyurethaan en daarna beschilderd. Gestopt een jaar na de dood van Peter Fischli in 2012.
Anri Sala: Answer me – 2008, een fanatiek slagwerk spelende man
probeert zijn vriendin te overstemmen die “Answer me” prevelt! Er voor is opgesteld “another solo in the doldrums (Serpentine) – 2011, past naadloos.
Simon Fujiwara: REhearsal for a reunion (with the father of pottery) – 2011 Een hilarisch gesprek tussen de kunstenaar en een acteur die de dialoog tussen vader en zoon bij een eerste ontmoeting willen opvoeren, met allerlei obligate rituelen. Als bevestiging van hun relatie maken vader en zoon een thee-set met mokken en pot naar een klassiek model. Dat originele model moet dan door beiden met een hamer worden kapot geslagen wat de acteur met overduidelijke weerzin uitvoert.
De set van de dialoog na het uitvoeren met foto’s van Fujiwara met zijn vader
En zo ziet het Hotel des collections en het parkje er uit!
