10 augustus 2017
Maarten van Aken: Gouache 169/365
Categorie archief: Interessant
‘What attracts me is absence, missing, death…’
Opnieuw Château La Coste
27 juli 2017
Omdat vrienden van mij nieuwsgierig waren naar Château La Coste ben ik er nog een keer naar toe gegaan. We hadden nog niet alles gezien en die tentoonstelling van Tracy Emin, Surrounded by You, intrigeerde me wel. In een prachtige ruimte die in een aangepaste loods is haar werk te zien. Het is mooi dat daar nu ook solo’s van kunstenaars getoond gaan worden Bij deze nog een indruk van de verzameling en het werk van Emin.
De toegang van het werk van Andy Goldsworthy is op zich al monumentaal!
Ai Wei-Wei: Ruyi Path – 2017 Er worden constant nieuwe kunstwerken geïnstalleerd, zo ook deze van de Chinese kunstenaar die een pad met stenen uit de haven van Marseille gebruikte om een pad te leggen in de vormen van een oude Chinese scepter, de Ruyi.
Het is bijzonder functioneel als onderdeel van de tentoonstellingsroute en ligt prachtig in het landschap! Bovendien verbindt het de gele fallus van Frans West met het Oosterse House of Air van Lee Ufan
Bij het zien van het werk van Richard Serra kreeg ik het idee dat het een inversie leek van het werk dat hij in het Kröller Müller installeerde.
Toch een van miijn favorieten: Sean Scully: Wall of Light Cubed – 2007
Een paviljoen dat ik nog miste de eerste keer was dat van Tadao Ando: Four Cubes to Contemplate Our Environment – 2008-2011
met kubussen van blikjes, plastic flessen e.d. in glazen kubussen waarop CO2, Rubbish, Water en Futur staat. Bedoeld om te reflecteren op de staat waarin onze planeet zich bevindt.
Het paviljoen zelf is van een duistere schoonheid.
Paul Matisse: Contemplation Bell -2012 Het publiek mag de klok activerren, die klinkt dan dan 10 minuten tot een kwartier door en maakt indruk in dit landschap
Tom Shanon: Drop – 2009
Frank O. Gehry: Muziek paviljoen
Frank O. Gehry: Muziek paviljoen (vanaf tribune)
Dan de tentoonstelling “Surrounded by You” van Tracy Emin
Ik begrijp wel wat ze wil
Maar of ze het uit haar materialen weet te krijgen weet ik niet.
Er is een onvervuld verlangen te ontwaren
ook op klein formaat
Maar daar blijft het bij, en dat op zich intrigeert me wel.
Performance workshops
Continuous Moments
16 juli 2017
Dat WEST in Den haag een ambitieus platform is weten we. Het in gebruik nemen van Huis Huguetan aan het Lange Voorhout is een drastische stap voorwaarts in hun mogelijkheden. Mede naar aanleiding van het af stemmen van de beeldententoonstelling aan het Voorhout breidt WEST deze zomer ook uit naar het schelpenpad tussen de statige lindebomen en creëert zo een verbinding met de expositieruimte. Het maakt deel uit van een serie monumentale installaties die WEST in de publieke ruimte op het Lange Voorhout wil gaan presenteren onder de naam Arcade. Voor deze gelegenheid, Arcade#1, werd de Deense kunstenaar Jesper Just door curator Nina Folkertsma uitgenodigd. Hij heeft een fantastische band weten te bewerkstelligen tussen de buitenruimte en de binnenruimte. Waar recent nog de performances van P.S. plaats vonden lijkt nu uit de schelpen een architectonische structuur te zijn opgerezen die prachtig aansluit op de functie van het Voorhout en die zelfs intensiveert: het is een plek om heerlijk rond te lummelen. De gebouwde architectuur vraagt daar ook om, om erin te lopen en er om heen te gaan om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt en de geest te laten zweven. De kunstenaar is beïnvloed door het Italiaanse architectencollectief Superstudio die in hun ontwerpen het idee van zwerven in letterlijke en overdrachtelijke zin centraal stelde en dat is precies wat hier wordt mogelijk gemaakt. Om in de woorden van Walt Whitman te spreken:”To loaf and invite my soul”!
Die structuur wordt doorgetrokken naar en in het Huis Huguetan waarin een aantal werken van Just te zien en te horen zijn. De kunstenaar is bekend geworden met video’s waarin hij gender-stereotypen doorbreekt, eerst die van mannen en recent die van vrouwen. Als we het gebouw betreden, langs een betonnen muur die bij de installatie hoort, klinkt allerlei geluid. Dat is het leidend principe volgens welke de video’s zijn uitgekozen.
Installatie Continuous Moments op het Voorhout
idem
Projectietoren met Heineken bierflesje WOBO. In het donker wordt de video Interpassivities getoond in de installatie
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Installatie Continuous Moments
Marie José Sondeijker (WEST) en Jesper Just
De installatie wordt doorgetrokken naar en in Huis Huguetan
De eerste video is Llano (vlakte) waarin constant regen lijkt te vallen. Toch klopt het niet, want af en toe zien we beelden van een soort woestijnvegetatie. Centraal staan de resten van een gebouw, waarin een vrouw zeiknat rondloopt en de afbrokkelende stenen terug plaatst. Een Sisyphus-arbeid, alles valt gewoon weer terug. Later blijkt de regen kunstmatig en locaal: het is een apparaat wat wordt gebruikt om in films regen te fingeren.
En tussen en achter de video-installaties, hier Llano – 2012
Llano – 2012
Llano – 2012 – regeninstallatie
In een andere ruimte horen we steeds monotoon een basgitaar: het blijkt Kim Gordon (Sonic Youth) te zijn die in het One World Trade Centre in een kamer op haar basgitaar speelt. De opname van het gebouw en de muziek geven effectief de hopeloze eenzaamheid van het individu in een technocratische samenleving weer.
In the Shadow/Of a Spectacle/Is the View/Of the Crowd – 2015
Idem
Idem, ingezoomd op Kim Gordon
Dan de nieuwste video-installatie die in première gaat in deze tentoonstelling: het zijn opnames van de muur aan de grens tussen Mexico en California die bestaat uit verticale metalen buizen, een rigide constrictie tegen illegale immigratie. Als op gegeven moment de oorzaak van het erbij spelende geluid in beeld komt lijkt deze constructie ook een andere functie te kunnen vervullen, als muziekinstrument: Kim Gordon verschijnt in tutu en slaat met een stok tegen de buizen waardoor een vorm van muziek te horen is. Aan de andere kant heeft ook deze actie iets hopeloos door de enorme constructie waarop geen greep te krijgen is en het dramatisch effect van de tutu waarin Gordon gekleed gaat.
Interpassivities – 2017
Interpassivities – 2017, met Kim Gordon
Idem
Idem
De laatste video levert een vergelijkbaar beeld op: een meisje heeft steentjes in haar zak die ze te voorschijn pakt en dan tegen glas en metaal aan tikt. Ook dit geeft weer een ritmisch geluid en ook hier is de constructie waartegen het meisje tikt gigantisch: ook dit is het One World Trade Centre, wat zelfs enige kleine beschadigingen oploopt door het tikken. Het is een dubbel beeld, aan de ene kant oogt het speels en aan de andere kant kan het heel politiek opgevat worden.
Servitude – 2015
Servitude – 2015
Servitude – 2015, ook hier lopen de betonblokken door
Deze vier video’s laten je ook heen en weer zwerven tussen de verschillende ruimtes zoals de constructie buiten die in muren, projectievlakken en doorgangen wordt gecontinueerd. Dat en het verschijnsel dat overal die geluiden met ritmische elementen te horen zijn geeft een groot gevoel van eenheid.
Over de video’s valt individueel nog veel te zeggen, maar ik laat het hier bij de opmerking dat West een prachtig project heeft gerealiseerd door een kunstenaar met groot statuur te presenteren die zijn naam volledig waar maakt.
Het contrast met de inrichting van het gebouw is groot
En in een toegift zonder titel maakt de kunstenaar daar gebruik van
P.S.-This is Live
8 juli 2017
Door allerlei erg tevreden makende gelukkige omstandigheden kon ik het grootste deel van het performancefestival van P.S. niet volgen, maar na de toevallige ontmoeting woensdag wilde ik toch de afsluiting nog even zien. Een groot en interessant deel was al voorbij toen ik binnen kwam, maar het bijgaande heb ik nog meegemaakt.
Met veel energie heeft P.S. de discipline in Den Haag op de kaart gezet. Na eerdere try-outs in Ruimtevaart en in The Hague Youth Factory is nu van 25 juni tot 9 juli een periode van workshops en events georganiseerd met Haagse, nationale en internationale deelnemers. Het gebeuren verspreidde zich over de hele stad en met Quartair als centrum werd een interessant en levendig festival gepresenteerd dat zeker aansluit bij de ontwikkelingen in het kunstenveld en op de diverse kunstacademies. Hulde dus voor de organisatoren en deelnemers
Ieke Trinks: The nature of things Die dingen liggen in een cirkel op de grond terwijl Ieke rondjes loopt waarbij ze zich regelmatig omdraait om de andere richting op te gaan. Regelmatig pakt ze iets op en vraagt aan de omstanders wat het is. Dat wordt opgenomen en dan weer in een geluidscompositie terug gespeeld.
Hier zijn de meeste spulletjes alweer verdwenen, maar die cirkel vond ik wel mooi
Het duo Somer Meier speelde schaak, in slow-motion, zonder schaakbord. Een hallucinante performance in een tenenkrommend tempo waarin het duo gespecialiseerd lijkt te zijn.
In de kale ruimte van Quartair met de grijze vloer werkte het erg mooi!
Dan de afsluiting: de persconferentie van Topp & Dubio over hun woensdagmiddag op het plein uitgevoerde performance.
In een professionele setting kleedde het duo zich nog snel even om achter de microfoons en verklaarden zij zich nader, daarbij de documentatie niet vergetend.
Tijdens de bewuste performance werden lijnen getrokken van het standbeeld van Willem de Zwijger naar het ministerie van Defensie. Het materiaal bestond uit diverse kleuren vla.
De heer Dijks van het illustere duo verklaarde de diverse aspekten van het gebeuren. Met name de politieke en morele lading van de kleurkeuze werden grondig getackled.
Die vla werd heel precies uitgelijnd met lepels, overschot belande in een meegenomen emmer
Waardoor uiteindelijk een zoet geurend monumentaal accent op het Plein verscheen
Dat zelfs kaarsrecht over de fietsen van de beide heren liep.
Er was natuurlijk gelegenheid tot het stellen van vragen, waar kunstenaars en journaille graag gebruik van maakten.
Zo werd na de performance de wasstraat in de Binckhorst bezocht om de fietsen een stevige beurt te geven. Op de vraag hoe het Plein er bij lag na de performance verklaarden de kunstenaars dat niet te weten: ze waren niet meer terug geweest!
This is Live!
5 juli 2017
Van 25 juni t/m 9 juli 2017 vindt in Den Haag een performancefestival plaats onder de naam P.S.- This is Live – The Poetic in Performance Art. Afgelopen week zijn er een aantal workshops geweest en de afgelopen dagen werden daar resultaten van getoond. Ik reed over het Lang Voorhout naar huis en bij toeval stootte ik daar op een van de manifestaties die deze week nog plaats vinden, een intrigerend geheel. Op de onderstaande site van de organisatoren staat het programma voor de komende dagen. Tijdens Hola en de Haagse Rondgang vinden op verschillende locaties performances plaats!
Mijn aandacht werd getrokken door een oranje rookbom die werd afgeschoten, het bleek…
een performance te zijn van Jolanda Jansen
De laatste performance was van Laryssa Bauge
Die een stel gemsenhorens had opgeplakt
en zonder ophouden doorfietste op een fiets die op de standaard stond
Ik kon het helaas niet tot het einde zien, maar kon er een minuut of veertig naar kijken. De kunstenaar viel er een paar keer van af op het einde, maar ging steeds weer door, terwijl het toch wel zwaar werd
