23 juni 2021
Categorie archief: Interessant
red bridge project
Von der Sprache aus
Superweakness
20 juni 2021
De weersomstandigheden waren vrijdagavond bar, ik moest denken aan een van de openingen in Atelier als Supermedium tijdens welke code rood was afgekondigd wegens een vliegende storm. Destijds besloot ik alsnog te gaan en ik was niet de enige. Dit keer voelde ik me gedwongen toch maar op zaterdagmiddag naar het Willem Dreespark te gaan om de tentoonstelling te zien die Robbin Heyker had samengesteld in Superweakness (prachtige naam trouwens en tevens beginselverklaring). Het is de derde tentoonstelling sinds vorig jaar die wordt getoond in wat de ruimte van Ton Schuttelaar blijkt te zijn in Locatie Z. Het is een originele “White Cube” waarin de werken serieus, lichtzinnig of geheimzinnig om elkaar heen zwemmen. Heyker heeft een internationaal gezelschap bijeen gebracht uit verschillende generaties met ook duidelijk een Haagse component en dat levert een prettig gevarieerde tentoonstelling op. Een verrassend werk van Henk Visch, het Belgicisme van Bram de Jonghe en de bijdrage van Philip Akkerman zijn wat mij betreft de hoogtepunten in een tentoonstelling die nog tot 2 juli te bezoeken is op donderdag, vrijdag en zaterdag.
Paper Art
The subtle interplay between the I and the me
Mordedura
Meet Me in the Middle
13 juni 2021
Bij Parts Project was het de bedoeling om een tentoonstelling rond Gerrit van Bakel te maken, maar praktische problemen maakten dat onmogelijk en nu is in de ruimte een groepstentoonstelling te zien met werken uit alle windrichtingen die een levendig geheel opleveren. Het thema is relaties tussen mensen, wie of wat vormt jouw context en wat doet dat met je. Hoe kan je tot een beter contact komen. De Brabantse kunstenaar is hierin vertegenwoordigd met twee grote werken en een aantal schetsen die handelen over het ontmoeten. Ze zijn onderdeel van een groep van negen werken. Zachte afstand uit 1976 geeft een Nederlandse vorm van ontmoeten weer: intimiteit op afstand. De tweede is een wat grovere vorm van ontmoeten: Hulpmiddel voor een West-Europese ontmoeting uit 1980 brengt twee mensen zo dicht mogelijk samen als maar mogelijk is, van Bakel noemde het zelf De neukmachine. In een andere machine, waarover we een video kunnen zien en waarvan ook schetsen getoond worden, is De Onmoetingsmachine, gericht op het zichtbaar maken van temperatuurwisselingen zodra twee mensen elkaar ontmoeten. Het zou moeten resulteren in een lichtspel, maar de machine is helaas nooit afgemaakt. Jammer dat niet meer van van Bakel te zien is, maar de context waarin hij getoond wordt is ook erg de moeite waard:
Er hangt werk van Hadassah Emmerich met haar kleurige sensuele schilderijen. met sjablonen en wat een min of meer een monoprint-techniek is komt zij tot fascinerende beelden waarin vooral in het geval van het lange doek van zes meter fysieke ontmoetingen in licht en kleur getoond worden. De meer conceptuele “instructions” van Yoko Ono vragen ons opdrachten uit te voeren met anderen en zo met anderen een relatie te ontwikkelen in actie en reactie.
De latina in het gezelschap, Rita Ponce de León uit Peru, is expliciet bezig met haar medemens: ze laat tekeningen zien die het resultaat zijn van het idee dat ze zich in anderen verplaatst en zo verhalen vertelt zoals die zich zouden hebben kunnen afspelen, een oefening in empathie. Het werk dat te zien is geeft zo handvaten om weer relaties aan te gaan nu de coronamaatregelen steeds sneller hun eind naderen en we weer onbekommerd relaties aan kunnen gaan met nieuwe en hopelijk inspirerende mensen!
Contrapposto Studies
10 juni 2021
Bruce Nauman: Walk with Contrapposto – 1968
Ook in het Stedelijk Museum, waarover later meer!
