9 maart 2023
Helaas gemist, maar nu toch te bewonderen voor wie …ism morgen mist tijdens Hoogtij
Categorie archief: video
The Haifa Museum of Art
13 januari 2023
Deze week gepubliceerd op Jegens & Tevens:
Images, mon amour
The Artificial
27 november 2022
Een nieuw initiatief van Frans van Lent:
Andrew Mc Niven: Found Estate Agent Image – 2015
(The room in which, during the summer of 1978 my girlfriend and I lost our virginity whilst listening to side 2 of The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders of Mars)
It might be a mirage
13 november 2022
Bij West is nu onder andere de tentoonstelling It might be a mirage te zien. Het leek me een interessant gegeven en aangezien enkele van de deelnemende kunstenaars me aanspreken bezocht ik Onze Ambassade op een prachtige zonnige dag. Ik ga even voorbij aan de inhoudelijke verantwoording van de tentoonstelling, dat vereist enige studie. Afgezien daarvan is het inderdaad een intrigerend geheel dat genoeg stof tot nadenken geeft. het begint al met het werk van James Richards in een paar werken die elk afzonderlijk in samenwerking met of Leslie Thornton of Tolia Astakishvili werden gemaakt. Het betreft projecten die zich in de loop van de jaren ontwikkelen en tussendoor getoond kunnen worden. Aan de buitenkant van het gebouw zijn de tegen de omgekeerde trapeziumvormige ramen kranten te zien die aan de binnenkant zijn vastgeplakt. Aan de binnenkant geeft dat een interessant collage-effect dat zich in het werk, video’s en dia’s, herhaalt. Het zijn beelderupties, formeel gestuurd zoals in de eerste hieronder met het gebruik van filters of van een opeenvolging van zinnelijke beelden zoals in Rosebud (remember Citizen Kane?). Een tot de verbeelding sprekend geheel. Na dit werk dat in een serie ruimtes aan de Lange Voorhoutzijde is ingericht wordt de bezoeker de kelder in geleid waar nog een aantal werken is geïnstalleerd. Een daarvan is van Danh Vo, We the People. Ik zag dit eerder in het Musée de l’Art Moderne in Parijs. Het betreft een replica van het vrijheidsbeeld in New York dat daar in delen werd tentoon gesteld. De bedoeling was dat de delen in musea over de hele wereld zouden worden getoond. Om nu, in deze onrustige tijd met een nieuwe dreiging van een autocratische president in de USA, twee delen van het gedeconstrueerde vrijheidsbeeld in de kelder van de voormalige Amerikaanse ambassade te zien opgeborgen, in al haar tevergeefs glanzende pracht, is beangstigend.
Dat zijn ook de filminstallaties van Wolfgang Plöger die op transparant materiaal geprinte teksten door een filmprojector jaagt. De projecties zijn natuurlijk onleesbaar, ze geven slechts een abstract beeld van onbeheersbaarheid en deconstructie in de nog engszins herkenbare letterfragmenten. Als je dan weet dat de teksten van Amerikaanse gevangenen komen die tot de dood zijn veroordeeld worden de installaties, die al een monumentale kwaliteit hebben, ware vermorzelaars: van de mensen die veroordeeld zijn, van de teksten die ze op het laatst nog naar buiten brachten en ook van het medium als middel om boodschappen over te brengen. De hele tentoonstelling heeft dergelijke metalagen.
Als laatste noem ik nog Robert Kusmirowski, een Poolse kunstenaar die bekend is met installaties die beelden uit de geschiedenis van in veel gevallen Polen herscheppen. In dit geval maakte hij een beeld, Träumgutstrasse, van een uitgebrande kamer in het Czapski Raczynski paleis in Warschau dat door de Nazi’s in brand is gestoken in 1939. Het is een historisch gebouw, geladen met de Poolse geschiedenis dat in de vijftiger jaren ook weer gerestaureerd werd. Het beeld van Kusmirowski toont de situatie na de brand in een levensgrote drie-dimensionale weergave van een woonkamer. Hij vindt dat dit meer recht doet een de geschiedenis dan de gerestaureerde ruimtes in het huidige paleis.
Het zijn allemaal weergaven van het verleden, of het de dagboekachtige beeldenstromen van James Richards zijn,de teksten in het werk van Wolfgang Plöger of de weergave van Jeff Koons’ Made in Heaven door Mark Leckey. De mogelijkheden om dat weer te geven en er waarde aan te geven worden in diverse disciplines onderzocht en dat geeft stof tot nadenken.
Mother Song
Rosa Rosae
Platforms Project 2022 – Wormhole
13 oktober 2022
Na een digitale versie in 2022 en een late ingedikte herfstversie in 2021 vond Platforms Project in Athene dit jaar weer op volle kracht plaats. Dat was ook te merken aan de bezoekers die feestelijk en in groten getale op kwamen dagen voor de opening. Files voor de deur, verwarde politieagenten aan de ingang die niet begrepen wat er aan de hand was en congestie voor diverse stands tekenden de gretige sfeer waarin het Griekse publiek weer naar deze alternatieve kunstbeurs toog. Na de Coronaperikelen was dit het tienjarige jubileum van de beurs en het publiek wilde zich graag weer aan kunst van de onafhankelijke platforms en initiatieven laven.
Zoals al zeven jaren eerder deed ook EX-MÊKH waaraan ik deelneem weer mee. Voor de digitale 2021 versie van de beurs maakten we een video van het maken van een installatie in een in een atelier gebouwde ruimte met de gemiddelde afmeting van een beursstand. Dit beviel ons erg goed. Toen we de video ook nog twee weken op de gevel van EP7 in Parijs mochten vertonen merkten we dat deze manier van werken meer mogelijkheden biedt. We besloten voor de 2022 editie van Platforms Project een nieuwe stand te bouwen. Dit keer geen white cube, maar een houten ruimte in het bos, een klein theater waarin ook de tweede wand open zou zijn. Hierin hebben Ellen Rodenberg, Maarten Schepers en ikzelf acties uitgevoerd en beelden uitgeprobeerd hetgeen resulteerde in de video Scenes From A Wormhole. De installatie die we zouden vertonen heette al Wormhole, omdat hierin ook aan oud werk zou worden gerefereerd. Verschillende perioden in onze praktijk zouden hierin samen komen. We wilden de video vertonen en werk dat we in het bos hadden gemaakt gebruiken om de installatie gestalte te geven. Bij deze een indruk van de installatie Wormhole:
chmkoome's blog 