Categorie archief: media

Gödel Escher Bach

Posted on by

1 juni 2023

In het kader van het Escher jaar heeft West een aansprekende tentoonstelling samengesteld die gebaseerd is op Douglas Hofstadter’s boek Gödel, Escher, Bach waarin lijnen worden getrokken tussen wiskundige Kurt Gödel, beeldend kunstenaar M.C. Escher en componist Johan Sebastiaan Bach. Dit gebeurt ook in deze tentoonstelling aan de hand van een aantal contemporaine kunstwerken in diverse disciplines die voortborduren op de ideeën over zelf-referentie en de grenzen van bewijsbaarheid van wiskundige waarheden die in het boek worden beschreven. Zelfreferentie is een evident element in het werk van Escher, maar ook in de composities van Bach als bijvoorbeeld de Kunst der Fuge herkennen we een structuur waarin we de figuur van de lemniscaat steeds terug zien.

In de kunstwerken die in deze tentoonstelling getoond worden gaat het dus over zelf-referentie, paradoxen, oneindigheid en herhaling. Het is ook een poging om de visie op Escher’s werk te verbreden naar een wat meer actueel begrippenkader, wat in mijn optiek aardig is gelukt. Zo zien we in bepaalde werken van bijvoorbeeld Thomas Ruff, Hanne Darboven of Giacomo Micelli een aantal “fractals” een samen een gecompliceerd beeld vormen en herkennen we in de bewerkte kubussen van Georg Herold de perspectivische tegenstrijdigheden in het werk van Escher. Richard Cavell’s video met de discussie tussen Elliott Gould en Arnold Schönberg die wordt opgediend over de revolutionaire twaalf-toons muziek en het deconstrueren van de grondbeginselen van de westerse harmonie is ook erg interessant, waarbij de camera zich in close up over Weens expressionisme beweegt waarvan we alleen details te zien krijgen.
Persoonlijk vond ik de video van Sigmar Polke intrigerend: op zoek naar geluiden uit het nabije volgt hij een route door de galerie de stad in. Wat volgt hij, wat hoort hij? Het is zo een intrigerend geheel wat hier getoond wordt. In de tentoonstellingsperiode kunnen ook diverse evenementen bezocht worden zoals u op de site kunt zien.

Escheresque illustratie – Ernst Mach: Self portrait (view from the left eye) – 1886
Peter Campus: Three transitions – 1973
Thomas Ruff: d.o.p.e. 08 – 2022
Hanne Darboven: 1 bis 100a, 27.3.1973 – 1973
Eleanor Antin: The King – 1972
Georg Herold: Untitled (Escher Cube) – 1887
Georg Herold: Cube – 1987/2003
Florian Hecker: Bregman/Deutsch Chimera – 2010 (Sound Piece)
Louisa Clement: Representative – 2021 (avatar)
Marcus du Sautoy & Victoria Gould: I is a strange loop – 2019 (theatre play)
Richard Cavell: Speechsong
Royden Rabinowitch: Greased Cone – Elegized tfough two axes A-D ((Imortance of Stan and Ollie) – 2023
Greased Cone – Elegized through three axes A (Importance of Stan and Ollie)
Wim Crouwel: Untitled – 2011
Kim Soun-Gui: Vide-O – 1989
Kim Soun-Gui: Vide-O – 1989 (script)
Joke Olthaar: Berg – 2021 (video)
Herlinde Koebl: Angela Merkel 1989, Angela Merkel 2018
Hansje van Halem: Geschenkpapier Gödel Escher Bach
Giacomo Micelli: The Infinite Conversation – 2022
Conversation Werner Herzog – Slavoi Zizek in deepfake
Arthur Reinders Folmer: Fabel, the animal typeface – 2023
Christian Bök: Protein 13 – 2013
Sigmar Polke: Blockade ’69, Raum IX, TV broadcast (Berliner Fenster)

West

R.I.P. Wim de Bie (1939 – 2023)

Posted on by

Gisteren las ik in n.b. De Morgen dat Wim de Bie is overleden. Hij was al enige tijd uit beeld en nu rest de herinnering. Een daarvan uit het begin van mijn blog is dat hij Bieslog maakte dat ik met plezier volgde: persoonlijk, eigenzinnig en met het gevoel voor het kleine en details dat ook zijn carrière op televisie had gekenmerkt. Het doet me goed dat bieslog weer online te raadplegen is. Toen ik er wat in bladerde stuitte ik al snel op het vastgespijkerde koekje van David Shrigley, een kunstenaar waarvan je zou kunnen weten dat hij de Bie aansprak: hij plakte in zijn carrière ook met overtuiging heel wat burgerlijke waarden aan de buis. Toen ik hem eens ontmoette bij een opening liet hij voorzichtig weten dat hij mijn blog ook volgde waarmee ik destijds enorm verguld was.

David Shrigley: Vastgespijkerd koekje

Hoe kan je iemand recht doen die zich op zo veel manieren in het hoofd van veel Nederlanders heeft gevestigd. Die burgerlijke zaken werden steeds met een gevoel van weemoed behandeld, hij leek daar net als zijn compagnon toch een dubbele houding over te hebben. Juist dat gaf naar mijn idee een gevoel van herkenning bij veel Nederlanders. Er zijn zo veel kanten aan zijn bezigheden die ik bewonder en waarover ik met verwondering zag dat hij zich ook daar al mee bezig hield: de Duitse filosofische citaten, de klassieke zang en de gemankeerde pogingen tot bluesmuziek. Velen zullen zich beelden en video’s herinneren, de socials staan er vol mee. Hij kan rusten in de wetenschap dat hij de Nederlandse cultuur heeft verrijkt.

In Memoriam VPRO

The places we were

Posted on by

Frans van Lent vroeg me enige tijd geleden mee te doen aan een project van hem: The places where we are (or would like to be)

Hij heeft dat nu uitgewerkt in The places we were:

“On 24 July 2018, while walking in the Perigord, I had phone conversations with friends about the places we were at the moment: The places where we are (or would like to be). During these talks, we sent each other pictures of our surroundings.
For me, this occasion connected the conversations to the specific places; they became inextricably linked.
I cannot walk past these places now without thinking of the person I was talking to there, and of the conversation we had.Today, I revisited three places.”

De plek waar Frans was toen hij me sprak, nu in 2023
De plek waar ik was toen Frans me sprak in 2018
Frans en ik in gesprek in 2018

The work The places we were is related to the works:
–The places where we are (or would like to be) (2018)
–Memory Allocation (2021)

Frans van Lent

It might be a mirage

Posted on by

13 november 2022

Bij West is nu onder andere de tentoonstelling It might be a mirage te zien. Het leek me een interessant gegeven en aangezien enkele van de deelnemende kunstenaars me aanspreken bezocht ik Onze Ambassade op een prachtige zonnige dag. Ik ga even voorbij aan de inhoudelijke verantwoording van de tentoonstelling, dat vereist enige studie. Afgezien daarvan is het inderdaad een intrigerend geheel dat genoeg stof tot nadenken geeft. het begint al met het werk van James Richards in een paar werken die elk afzonderlijk in samenwerking met of Leslie Thornton of Tolia Astakishvili werden gemaakt. Het betreft projecten die zich in de loop van de jaren ontwikkelen en tussendoor getoond kunnen worden. Aan de buitenkant van het gebouw zijn de tegen de omgekeerde trapeziumvormige ramen kranten te zien die aan de binnenkant zijn vastgeplakt. Aan de binnenkant geeft dat een interessant collage-effect dat zich in het werk, video’s en dia’s, herhaalt. Het zijn beelderupties, formeel gestuurd zoals in de eerste hieronder met het gebruik van filters of van een opeenvolging van zinnelijke beelden zoals in Rosebud (remember Citizen Kane?). Een tot de verbeelding sprekend geheel. Na dit werk dat in een serie ruimtes aan de Lange Voorhoutzijde is ingericht wordt de bezoeker de kelder in geleid waar nog een aantal werken is geïnstalleerd. Een daarvan is van Danh Vo, We the People. Ik zag dit eerder in het Musée de l’Art Moderne in Parijs. Het betreft een replica van het vrijheidsbeeld in New York dat daar in delen werd tentoon gesteld. De bedoeling was dat de delen in musea over de hele wereld zouden worden getoond. Om nu, in deze onrustige tijd met een nieuwe dreiging van een autocratische president in de USA, twee delen van het gedeconstrueerde vrijheidsbeeld in de kelder van de voormalige Amerikaanse ambassade te zien opgeborgen, in al haar tevergeefs glanzende pracht, is beangstigend.

Dat zijn ook de filminstallaties van Wolfgang Plöger die op transparant materiaal geprinte teksten door een filmprojector jaagt. De projecties zijn natuurlijk onleesbaar, ze geven slechts een abstract beeld van onbeheersbaarheid en deconstructie in de nog engszins herkenbare letterfragmenten. Als je dan weet dat de teksten van Amerikaanse gevangenen komen die tot de dood zijn veroordeeld worden de installaties, die al een monumentale kwaliteit hebben, ware vermorzelaars: van de mensen die veroordeeld zijn, van de teksten die ze op het laatst nog naar buiten brachten en ook van het medium als middel om boodschappen over te brengen. De hele tentoonstelling heeft dergelijke metalagen.

Als laatste noem ik nog Robert Kusmirowski, een Poolse kunstenaar die bekend is met installaties die beelden uit de geschiedenis van in veel gevallen Polen herscheppen. In dit geval maakte hij een beeld, Träumgutstrasse, van een uitgebrande kamer in het Czapski Raczynski paleis in Warschau dat door de Nazi’s in brand is gestoken in 1939. Het is een historisch gebouw, geladen met de Poolse geschiedenis dat in de vijftiger jaren ook weer gerestaureerd werd. Het beeld van Kusmirowski toont de situatie na de brand in een levensgrote drie-dimensionale weergave van een woonkamer. Hij vindt dat dit meer recht doet een de geschiedenis dan de gerestaureerde ruimtes in het huidige paleis.

Het zijn allemaal weergaven van het verleden, of het de dagboekachtige beeldenstromen van James Richards zijn,de teksten in het werk van Wolfgang Plöger of de weergave van Jeff Koons’ Made in Heaven door Mark Leckey. De mogelijkheden om dat weer te geven en er waarde aan te geven worden in diverse disciplines onderzocht en dat geeft stof tot nadenken.

James Richards en Leslie Thornton: Crossing – 2016
James Richards en Leslie Thornton: Crossing – 2016
James Richards en Tolia Astakishvili: Tenant (From Communion to Cannibalism) – 2021
James Richards en Tolia Astakishvili: Tenant (From Communion to Cannibalism) – 2021
James Richards: Rosebud – 2013
James Richards: Rosebud – 2013
Mark Leckey: Made in ‘Eaven – 2004
Danh Vo: We the people (detail) – 2011
Wolfgang Plöger: filminstallatie – 2013
Wolfgang Plöger: filminstallatie – 2013
Wolfgang Plöger: filminstallatie (beeld) – 2013
Moshe Nino: Sight III – 1988- 2015
Robert Kusmirowski: Träumgutstrasse – 2014

West

Solo Exhibition

Posted on by

9 juli 2022

Tacita Dean: Purgatory (Mount I) ( uit The Dante Project) – 2021

Ook te zien is de film “One Hundred and Fifty Years of Painting” uit 2021 waarin de kunstenaar een gesprek filmt tussen de bijna honderdjarige schilder Luchita Hurtado uit Caracas en inmiddels vijftig jarige Julie Mehretu die in Addis Abbeba werd geboren. Beiden zijn jarig op 28 november. er wordt over van alles gesproken waaronder over beide onderstaande schilderijen die in de tentoonstelling zijn opgenomen.

Luchita Hurtado: Mascara – 1975
Julie Mehretu: Hineni (E.3:4) (Me voici) – 2018

MUDAM