1 juni 2023
In het kader van het Escher jaar heeft West een aansprekende tentoonstelling samengesteld die gebaseerd is op Douglas Hofstadter’s boek Gödel, Escher, Bach waarin lijnen worden getrokken tussen wiskundige Kurt Gödel, beeldend kunstenaar M.C. Escher en componist Johan Sebastiaan Bach. Dit gebeurt ook in deze tentoonstelling aan de hand van een aantal contemporaine kunstwerken in diverse disciplines die voortborduren op de ideeën over zelf-referentie en de grenzen van bewijsbaarheid van wiskundige waarheden die in het boek worden beschreven. Zelfreferentie is een evident element in het werk van Escher, maar ook in de composities van Bach als bijvoorbeeld de Kunst der Fuge herkennen we een structuur waarin we de figuur van de lemniscaat steeds terug zien.
In de kunstwerken die in deze tentoonstelling getoond worden gaat het dus over zelf-referentie, paradoxen, oneindigheid en herhaling. Het is ook een poging om de visie op Escher’s werk te verbreden naar een wat meer actueel begrippenkader, wat in mijn optiek aardig is gelukt. Zo zien we in bepaalde werken van bijvoorbeeld Thomas Ruff, Hanne Darboven of Giacomo Micelli een aantal “fractals” een samen een gecompliceerd beeld vormen en herkennen we in de bewerkte kubussen van Georg Herold de perspectivische tegenstrijdigheden in het werk van Escher. Richard Cavell’s video met de discussie tussen Elliott Gould en Arnold Schönberg die wordt opgediend over de revolutionaire twaalf-toons muziek en het deconstrueren van de grondbeginselen van de westerse harmonie is ook erg interessant, waarbij de camera zich in close up over Weens expressionisme beweegt waarvan we alleen details te zien krijgen.
Persoonlijk vond ik de video van Sigmar Polke intrigerend: op zoek naar geluiden uit het nabije volgt hij een route door de galerie de stad in. Wat volgt hij, wat hoort hij? Het is zo een intrigerend geheel wat hier getoond wordt. In de tentoonstellingsperiode kunnen ook diverse evenementen bezocht worden zoals u op de site kunt zien.












Greased Cone – Elegized through three axes A (Importance of Stan and Ollie)







Conversation Werner Herzog – Slavoi Zizek in deepfake


