1 april 2005
NEO- PLEINAIRISME: VIDEOKUNST IN ZEEBELT
Theater Zeebelt – Den Haag, 9 APRIL 2005 – 20.30 uur
Toegang 2,5 €
Reserveren aanbevolen via 070 365 65 46 of via info@zeebelt.nl
Op zaterdagavond 9 April 2005 is er in Zeebelt een zeer speciaal videokunstprogramma te zien: Neo- pleinairisme. De unieke, eenmalige gelegenheid om de collectie van kunstverzamelaar Egbert Dommering, pionier op het gebied van videokunst verzamelen, in het openbaar te zien. In een speciaal door hemzelf samengesteld videoprogramma zal hij zijn selectie van “het neusje van de zalm” op het gebied van hedendaagse videokunst, afkomstig uit zijn privé-collectie, in de Willemstraat tonen en toelichten.
Volgens Egbert Dommering, die sinds drie jaar naast beeldende kunst ook videokunst verzamelt, komt de vorm van videokunst tegemoet aan het oude ideaal van het Gesammtkunstwerk; geluid en beweging overschrijden de grenzen van de statische schilderkunstige vorm. Schilderkunstige elementen als kadrering en kleurgebruik worden samengebracht met elementen van toneel(verhaal) en performance(handeling). De werkwijze laat een nieuwe, heel directe vorm van engagement met de werkelijkheid en de samenleving toe doordat makers met de camera de buitenwereld in trekken. De improviserende wijze waarop het materiaal in de buitenwereld wordt verzameld en eigenhandig per computer tot een geheel gesmeed wordt, is de aanleiding voor Dommering een nieuw begrip in de beschouwing van videokunst te introduceren: neo-pleinairisme. Deze term en de selectie van zijn werk zal hij toelichten voorafgaand aan het videoprogramma.
Programma
Korte inleiding door Egbert Dommering
Yael Bartana (Israel):
Trembling Time (haar eerste en beroemdste video)
Low Relief (haar tweede, geëxposeerd in Fort Asperen en in een aangepaste versie te zien geweest in de Appel in Quick Sand in 2003)
When Adar enters (haar voorlaatste, nog weinig vertoond)
Anri Sala (Albanië): Missing Landscape, (Unpacking Europe, R’dam)
Mircea Cantor (Roemenië): The Landscape is changing (Quick Sand)
Claudia Cristóvão (Portugal): El Diablo en el Ojo (Cum laude afstudeerproject van de Rietveld Academie 2004)
Sean Snyder (U.S.A.): Analepsis 2003-2004 (Tentoonstelling in de Appel in 2004)
Pauze
Yael Davids (Israël): Aquarium (te zien geweest als performance in Paviljoens Almere)
Alicia Framis (Spanje): Anti Dog Collection 2002 arena performance (In iets gewijzigde vorm te zien geweest in het Nederlandse Paviljoen op de Venetië Biënnale 2003)
Michel Francois (België): Autoportrait contre nature (te zien geweest in De Pont op zijn overzichtstentoonstelling in 2004)
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees): Memorial Project Nha Trang, Vietnam: Towards the Complex- For the Curious, and the Cowards (Ondermeer getoond in de Appel in 2001)
Videokunstenaars:
Yael Bartana (Israel)
Yael Bartana werkt vooral met video en richt zich in haar werk op dagelijkse situaties in Israël. Het vertrekpunt voor haar videofilms zijn de rituelen en ceremonies in de staat Israël, die vaak gerelateerd zijn aan de voortdurende aanwezigheid van oorlog en onveiligheid. Het werk gaat in op vragen over machismo, man-vrouw kwesties en menselijke relaties. Haar films draaien om een persoonlijke poëtische expressie, die ontstaat door de manipulatie van geluid, beweging en afbeeldingen.
Anri Sala (Albanië)
Anri Sala heeft de onzekere overgangstijd meegemaakt van het repressieve communistische regime naar het systeem van het kapitalisme. In zijn werk stelt hij sociaal-politieke thema’s aan de orde zonder het esthetische belang uit het oog te verliezen, en onderzoekt hij de vage grenzen tussen geschiedenis en biografie, tussen fictie en de realiteit door middel van video en fotografie. Zijn rijk geschakeerde beelden laten pijn, desillusie, verlies, noties van verantwoordelijkheid en mislukking doorschemeren, nauw verbonden met een schilderkunstige traditie.
Mircea Cantor (Roemenië)
Cantors neemt een wereld onderhevig aan snelle maatschappelijke en politieke veranderingen als uitgangspunt voor zijn werk. Hij laat zien dat het moeilijk is je te positioneren te midden van de gevestigde orde door de politieke complexiteit of invloeden van de media op het publieke bewustzijn.
Claudia Cristóvão (Portugal)
Cristovao probeert in gedragsregels te wroeten, ze zichtbaar te maken en een derde Partij te ontwerpen: kijken naar zichzelf in de wetenschap dat zij bekeken wordt. Het onderzoek naar en het visualiseren van onze omgang met de openbare ruimte vormt een dankbaar onderwerp voor Claudia Cristovao. Openbare ruimte dwingt de rolverdeling af: iedereen is tegelijkertijd, of afwisselend, acteur en toeschouwer.
Sean Snyder (U.S.A)
De installaties van Sean Snyder verkennen de stedelijke ruimte en architectuur als tekens van economische en politieke structuren. Ze gaan ook in op media en culturele dominantie. Of hij nu met nieuw, hergebruikt of archief materiaal werkt, hij traceert de visuele codes die de architecturale omgeving tot stand brengen. Zijn onderzoek begint waar andere bronnen van informatie ophouden, en betrekt de toeschouwer bij een verhaal van schijnbaar fictieve feiten en toevalligheden.
Veel van Snyders op research gebaseerde werk onderzoekt hoe beelden worden overgebracht en zo stedelijke realiteiten worden. Hij experimenteert in zijn werk met montagetechnieken en voert dat tot het uiterste. In veel van zijn fotoverzamelingen, boeken en installaties maakt Snyder ‘jump cuts’ van beelden uit verschillende stedelijke landschappen.
Yael Davids (Israël)
Haar werk bestaat grotendeels uit ‘levenloze decors’ die pas af zijn als ze worden bemand. Deze decors bestaan uit alledaagse objecten, zoals een spiegel, een tafel, een kast, een matras of een stoel. Wanneer figuranten plaatsnemen in, op of onder deze objecten, gaan zij er deel van uitmaken en veranderen de objecten in kunstwerken. Het menselijk lichaam speelt dus een cruciale rol in al haar werk. Pas dan is het een kunstwerk. Zonder lichaam bestaat het werk niet. In haar performances is communicatie vaak lastig.
Alicia Framis (Spanje)
Framis is een kunstenares die door middel van performances, acties of humane architectuur, probeert in te grijpen in onze sociale omgeving. Zij stelt het menselijk bestaan en relaties centraal. Haar performances en installaties zijn interdisciplinair en vertonen raakvlakken met Mode, architectuur en Design.
Michel Francois (België)
Centraal in het werk van Michel François staat het genereren van nieuwe betekenissen voor bekende beelden en alledaagse situaties. Hij hanteert hierbij uiteenlopende middelen en media. Door uit te vergroten, in te zoomen, heel precies te kadreren en subtiel te arrangeren tilt François de meest gewone zaken naar een betekenisvol niveau.
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees)
Jun-Nguyen Hatsushiba laat een gefantaseerde droomwereld zien die in schril contrast staat met de soms schrijnende werkelijkheid welke hij heel poëtisch in beeld weet te brengen.
chmkoome's blog 