15 juni 2018
Op 9 juni vond tussen 11:00 en 12:00 uur een eerste publieke Feldenkrais-les plaats in het Van Abbemuseum onder leiding van kunstenaar Yael Davids. De les is onderdeel van haar meerjarige onderzoeksproject A Daily Practice en de eerste in een serie van publieke lessen. De eerste les werd geïnspireerd door een werk uit de Van Abbe-collectie: de collage van László Moholy-Nagy uit 1922.
10 juni 2018
Vrijdag gemist , maar gelukkig duurt Holaa! het hele weekeinde: The Future is Female, de tentoonstelling die Francis Boeske samenstelde met vrouwelijke kunstenaars. Twan Janssen schreef er een aantal persoonlijke teksten bij die de tentoonstelling een literair kantje geven. Niet in het minst, omdat de gebruikelijke academische bla bla ontbreekt en de teksten voor een aanzienlijk deel ook het beeld van de tentoonstelling vormen. Tegelijk wordt ook getoond hoe een kunstwerk door het publiek wordt verwerkt. Bij het lezen van deze associatieve teksten merk ik dat de werken gepersonaliseerd worden, voor Janssen, maar ook voor mij: zijn sensaties vermengen zich met die van mij en dit proces versterkt in een aantal gevallen het werk. Het maakt het geheel evengoed een Twan Janssen-tentoonstelling als een tentoonstelling van vrouwelijke kunstenaars.
Annemarie van Splunter: A Day Such As This – 2012
Een video van 21 kinderen die hun gordijn open doen
Rose Wylie: mooie uitvergrotingen uit het dagelijks leven
Lily van der Stokker, de koningin van het terloops geziene of gezegd zijnde.
Sister Coretta Kent, zeefdrukken met politieke en sociale onderwerpen.
Aase Seidler Gernes die zich voor haar echtgenoot opofferde maar
vanuit het werken met textiel tot een eigen beeldtaal kwam.
Katharina Grosse, nu eens met een bescheiden vlag die trots midden
in de tentoonstelling staat.
Karin Sander: Zij stuurt maagdelijk witte doeken de wereld in
en ziet wel wat er mee gebeurt.
Rosemarie Trockel, deze affiches hingen in Wenen op straat: gemaakte schoonheid,
is dat wel schoonheid?
En ook deze is van haar, een lijst met sterke vrouwen met een
elektrisch plaatje er op.
Yael Davids Koreaans schaaltje dat gerepareerd is, daar zit ook schoonheid in, in het getekende!
En tegelijkertijd: wat kost dat? Een prijslijst, geborduurd met de eigen
haren van Davids, suggereert de prijs die de kunstenaar betaalt
en de kosten koper.
Roos van Haaften: Gleaming Catastrophies, zorgvuldig bijeengebrachte
terloopse elementen die samen enorme rampen moeten verbeelden.
De terloopse composities krijgen door de spots een waarde.
May 23, 2017
Today Platforms opened late, so we had a chance to visit Documenta again. First we headed for ASFA, The Athens School of Fine Arts, a beautiful space I visited before during Art Athina. Near ASFA we could also find some other small places with art from Documenta. After that I decided to go to EMST, the new Museum of Contemporary Art, a venue I had wanted to visit for some years. It had once been the FIX-brewery, well known Greek beer had been brewn here. After demolishing half of the building for a new subway-station, what remained was turned into a museum building which was left unused for some time, untill Documenta wanted to make use of it. The building is beautiful and it has nice spaces. It makes me think of the new SF-MOMA, the way the stairway goes up on the side of the building and by the way the facade is put up. I do think the routing is not very clear though, especially in case of a continuïng exhibition like the one I visited now.
Billboard on the way to ASFA
In a house on the way we found a project by Olabong Nkanga, a soap factory named Carved to Flow.
Natural Soap was presented here, this is manufactured with charcoal, water and natural fats like oil and butter from al over the Mediterranian and Africa
Laboratory stuff and a stamp for large pieces
In the house next door a subtle installation was made by Nikhil Chopra. During a performance of three days he made a wall drawing and a number of little artifacts. After this he set of for a road trip through Eastern Europe in the direction of Kassel. On the way he will do performances, public drawings and collaborative events.
The little clay models are moving
and the open sea in clay on the wall is rather overwhelming!
Anna Davcikova: Along the Axis of Affinity, a video installation showing the deveopment of abstract design next to East European building
Anna and Lawrence Halprin: Photographs of the Sea ranch and Driftwood City Workshops 1962-1971
Idem
Lawrence Halprin in interview
Bonita Ely: Plasticus Progressus – Memento Mori – 2017
Artur Zmijewski – Glimpse 2016-2017 A rather confronting video about the refugees in Calais ending up in paris underneath the metro. The director tries to have them integrated by teaching them to wipe the streets with a broom or by having them painting their faces white.
Olaf Holzapfel: Zaun -abstract work with natural materials, like cane or in this case straw. These are normally beïng used for fences or other useful things
Bouchra Khalili: The Tempest Society – talking heads telling about experiences in a strange land with beautiful music in between
Maria Magdalena Campus Pons and Neil Leonard: Matanzas Soundmap
A beautiful installation with efficiënt use of materials
EMST
Maria Eichhorn: Buiding as unowned property – conversion of a buiding’s legal status, legal studies, documents, building and lot at Stavropoulou 15, 11252 Athene
Acknowledgement Documenta 14
Lois Weinberger: Debris Field – 2010-2016 – Objects excavated from the Weinberger Family farmhouse in Austria, photographs, sculptures, works on paper
idem
Forough Farokhzad: The House is Black – 1963 Beautiful movie set in a leper colony in the north of Iran, The House is Black juxtaposes “ugliness”, of which there is much in the world as stated in the opening scenes, with religion and gratitude
Stanley Whitney: James Brown Sacrifice to Apollo – 2008
Ernest Mancoba: Untitled – n.d.
Maria Lai: Lenzuolo – 1981
Moyra Davey: Portrait/Landscape – 2017
idem – detail
Kvai Samnang: Preah Konlung – 2017 (eleven masks of woven vines)
Vilja Celmins: untitled
Cecilia Vicuña: Quipu Womb (The story of the red thread, Athens) – 2017
Yael Davids: A Reading that Loves, A Physical Act – 2017 including Death mask of Else Lasker Schüler
Nairy Baghramian: Drawing Table (Homage to Jane Bowles) – 2017
Hans Eijkelboom: from The Street & Modern Life – 2014
Edi Hila: Conversation – 2014
Facade EMST
This beautiful new piece was to be found in the changing booth of the 24 hours project
Frans van Lent en Nico Parlevliet van Unnoticed Art, almost After Hours at Platforms Project
1 april 2005
NEO- PLEINAIRISME: VIDEOKUNST IN ZEEBELT
Theater Zeebelt – Den Haag, 9 APRIL 2005 – 20.30 uur
Toegang 2,5 €
Reserveren aanbevolen via 070 365 65 46 of via info@zeebelt.nl
Op zaterdagavond 9 April 2005 is er in Zeebelt een zeer speciaal videokunstprogramma te zien: Neo- pleinairisme. De unieke, eenmalige gelegenheid om de collectie van kunstverzamelaar Egbert Dommering, pionier op het gebied van videokunst verzamelen, in het openbaar te zien. In een speciaal door hemzelf samengesteld videoprogramma zal hij zijn selectie van “het neusje van de zalm” op het gebied van hedendaagse videokunst, afkomstig uit zijn privé-collectie, in de Willemstraat tonen en toelichten.
Volgens Egbert Dommering, die sinds drie jaar naast beeldende kunst ook videokunst verzamelt, komt de vorm van videokunst tegemoet aan het oude ideaal van het Gesammtkunstwerk; geluid en beweging overschrijden de grenzen van de statische schilderkunstige vorm. Schilderkunstige elementen als kadrering en kleurgebruik worden samengebracht met elementen van toneel(verhaal) en performance(handeling). De werkwijze laat een nieuwe, heel directe vorm van engagement met de werkelijkheid en de samenleving toe doordat makers met de camera de buitenwereld in trekken. De improviserende wijze waarop het materiaal in de buitenwereld wordt verzameld en eigenhandig per computer tot een geheel gesmeed wordt, is de aanleiding voor Dommering een nieuw begrip in de beschouwing van videokunst te introduceren: neo-pleinairisme. Deze term en de selectie van zijn werk zal hij toelichten voorafgaand aan het videoprogramma.
Korte inleiding door Egbert Dommering
Yael Bartana (Israel):
Trembling Time (haar eerste en beroemdste video)
Low Relief (haar tweede, geëxposeerd in Fort Asperen en in een aangepaste versie te zien geweest in de Appel in Quick Sand in 2003)
When Adar enters (haar voorlaatste, nog weinig vertoond)
Anri Sala (Albanië): Missing Landscape, (Unpacking Europe, R’dam)
Mircea Cantor (Roemenië): The Landscape is changing (Quick Sand)
Claudia Cristóvão (Portugal): El Diablo en el Ojo (Cum laude afstudeerproject van de Rietveld Academie 2004)
Sean Snyder (U.S.A.): Analepsis 2003-2004 (Tentoonstelling in de Appel in 2004)
Pauze
Yael Davids (Israël): Aquarium (te zien geweest als performance in Paviljoens Almere)
Alicia Framis (Spanje): Anti Dog Collection 2002 arena performance (In iets gewijzigde vorm te zien geweest in het Nederlandse Paviljoen op de Venetië Biënnale 2003)
Michel Francois (België): Autoportrait contre nature (te zien geweest in De Pont op zijn overzichtstentoonstelling in 2004)
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees): Memorial Project Nha Trang, Vietnam: Towards the Complex- For the Curious, and the Cowards (Ondermeer getoond in de Appel in 2001)
Videokunstenaars:
Yael Bartana (Israel)
Yael Bartana werkt vooral met video en richt zich in haar werk op dagelijkse situaties in Israël. Het vertrekpunt voor haar videofilms zijn de rituelen en ceremonies in de staat Israël, die vaak gerelateerd zijn aan de voortdurende aanwezigheid van oorlog en onveiligheid. Het werk gaat in op vragen over machismo, man-vrouw kwesties en menselijke relaties. Haar films draaien om een persoonlijke poëtische expressie, die ontstaat door de manipulatie van geluid, beweging en afbeeldingen.
Anri Sala (Albanië)
Anri Sala heeft de onzekere overgangstijd meegemaakt van het repressieve communistische regime naar het systeem van het kapitalisme. In zijn werk stelt hij sociaal-politieke thema’s aan de orde zonder het esthetische belang uit het oog te verliezen, en onderzoekt hij de vage grenzen tussen geschiedenis en biografie, tussen fictie en de realiteit door middel van video en fotografie. Zijn rijk geschakeerde beelden laten pijn, desillusie, verlies, noties van verantwoordelijkheid en mislukking doorschemeren, nauw verbonden met een schilderkunstige traditie.
Mircea Cantor (Roemenië)
Cantors neemt een wereld onderhevig aan snelle maatschappelijke en politieke veranderingen als uitgangspunt voor zijn werk. Hij laat zien dat het moeilijk is je te positioneren te midden van de gevestigde orde door de politieke complexiteit of invloeden van de media op het publieke bewustzijn.
Claudia Cristóvão (Portugal)
Cristovao probeert in gedragsregels te wroeten, ze zichtbaar te maken en een derde Partij te ontwerpen: kijken naar zichzelf in de wetenschap dat zij bekeken wordt. Het onderzoek naar en het visualiseren van onze omgang met de openbare ruimte vormt een dankbaar onderwerp voor Claudia Cristovao. Openbare ruimte dwingt de rolverdeling af: iedereen is tegelijkertijd, of afwisselend, acteur en toeschouwer.
Sean Snyder (U.S.A)
De installaties van Sean Snyder verkennen de stedelijke ruimte en architectuur als tekens van economische en politieke structuren. Ze gaan ook in op media en culturele dominantie. Of hij nu met nieuw, hergebruikt of archief materiaal werkt, hij traceert de visuele codes die de architecturale omgeving tot stand brengen. Zijn onderzoek begint waar andere bronnen van informatie ophouden, en betrekt de toeschouwer bij een verhaal van schijnbaar fictieve feiten en toevalligheden.
Veel van Snyders op research gebaseerde werk onderzoekt hoe beelden worden overgebracht en zo stedelijke realiteiten worden. Hij experimenteert in zijn werk met montagetechnieken en voert dat tot het uiterste. In veel van zijn fotoverzamelingen, boeken en installaties maakt Snyder ‘jump cuts’ van beelden uit verschillende stedelijke landschappen.
Yael Davids (Israël)
Haar werk bestaat grotendeels uit ‘levenloze decors’ die pas af zijn als ze worden bemand. Deze decors bestaan uit alledaagse objecten, zoals een spiegel, een tafel, een kast, een matras of een stoel. Wanneer figuranten plaatsnemen in, op of onder deze objecten, gaan zij er deel van uitmaken en veranderen de objecten in kunstwerken. Het menselijk lichaam speelt dus een cruciale rol in al haar werk. Pas dan is het een kunstwerk. Zonder lichaam bestaat het werk niet. In haar performances is communicatie vaak lastig.
Alicia Framis (Spanje)
Framis is een kunstenares die door middel van performances, acties of humane architectuur, probeert in te grijpen in onze sociale omgeving. Zij stelt het menselijk bestaan en relaties centraal. Haar performances en installaties zijn interdisciplinair en vertonen raakvlakken met Mode, architectuur en Design.
Michel Francois (België)
Centraal in het werk van Michel François staat het genereren van nieuwe betekenissen voor bekende beelden en alledaagse situaties. Hij hanteert hierbij uiteenlopende middelen en media. Door uit te vergroten, in te zoomen, heel precies te kadreren en subtiel te arrangeren tilt François de meest gewone zaken naar een betekenisvol niveau.
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees)
Jun-Nguyen Hatsushiba laat een gefantaseerde droomwereld zien die in schril contrast staat met de soms schrijnende werkelijkheid welke hij heel poëtisch in beeld weet te brengen.
chmkoome's blog 