3 mei 2021
Tagarchief: Yael Bartana
Berlin Biënnale Gropiusbau/Berlin Artweek@ KINDL
14 september 2020
De Berlin Biënnale vindt deze maanden plaats in Berlijn en we zijn ook naar een tentoonstelling gegaan die daarbinnen valt. Dat viel niet mee! Het geheel werd gepresenteerd als een proces dat al een jaar aan de gang is en waarover vier internationale curatoren continu in dialoog zijn, een volgens de publiciteit intergenerationeel, vrouwelijk geïdentificeerd team (?) Zuid-Amerikaans team. De epiloog van dit proces wordt getoond in de tentoonstelling Der Riss beginnt im inneren die plaats vindt in vier lokaties: Het KW instituut, de daadgallery, de Gropiusbau en bij EX-Rotaprint. Wij bezochten de Gropiusbau waar totaal niet duidelijk is wat waarbij hoort. In de Gropiusbau zijn diverse tentoonstellingen te zien, op de bovenverdieping bevindt zich daarnaast het onderdeel van de Berlin Biënnale. De tentoonstelling van de Gropiusbau in het kader van de Berliner Festspiele heet Down to Earth en is gewijd aan de klimaatproblemen. Vier weken unplugged, dwz zonder media, elektra, kunstlicht of vliegreizen. Er kan live muziek genoten worden, discussies met experts, dans en deze tentoonstelling dus. Erg politiek!
In de centrale hal in de Gropiusbau en met zand gevormde zee met woeste golven. Lee Minghwei: Guernica in Sand. Oorspronkelijk was het een afbeelding van Picasso’s Guernica, maar in een performance veranderde dat
Andreas Gursky: Antarctic – 2010
Symrin Gill: Midden Mother
Symrin Gill: Midden Mother (detail)
Filipa Cesàr, Louis Henderson: Refracted Spaces
Filipa Cesàr, Louis Henderson: Refracted Spaces
Simryn Gill: Four Atlases of the World and one of the Stars – 2009
Femke Herregraven: Malleable Regress – 2016-2020
Kader Attía: Rochers carrés – 2008
Agnes Denes: Wheatfield (A Confrontation: Batterypark Landfill – Downtown Manhattan – 1982
Alicja Kwade: Transform – 2019
Dan komen we in de Biënnale epiloog: Der Riss beginnt im inneren Ook hier veel politiek correct werk, inclusiviteit, feminisme volop en een andere benadering ook, maar ik ben bang dat die andere benadering juist die van de anti-vaxers en dergelijke bewegingen is. Ik weet niet of dat nu de juiste manier is om de cultuur te sturen.
Pacita Abad maakte deze mooie maskers
en droomfiguren, allemaal in gemengde technieken
Het Zuiderkruis van Aline Baiana is een installatie over de sterrenconstellatie die de Portugezen naar Brazilië bracht. Hier een ster uit een kompas met moderne high-tech materialen op de vloer
en stenen met bepaalde materialen die samen de samenstelling van het Zuiderkruis aan nemen
Mapa de Teatro, Laboratoria de artistas: The Moon is in the Amazon, verbeelding van oude legendes uit de Amazone met wandelende palmbomen en levende noten en een jaguar
Andrès Pereira Paz: installatie metal sculptures
Antonio Pichilla: Acción de un personaje árbol (Action of a Tree Character) – 2017,
Museu de Arte Osório Cesàr, Franco da Rocha: Kunst van psychiatrische patiënten in Brazilië
Een tekst Baudet waardig
Katarina Zdjelar: A Pillar not a Pile – Installatie waarin de kunstenares werk van Käthe Kollwitz met dans in verband brengt
Gewoon mooi werk op papier en mooi opgehangen
Cian Dayrit: Anatomy of Agression – 2020
Bartolina Xixa: Ramita seca, la colonialidad permanente – 2019
Verder waren we de laatste dag nog in KINDL, Centre for Contemporary Art. Het is een voormalige brouwerij die door een Zwitser is opgekocht die er meteen hip and happening events organiseerde en tijdens die events renovatie van de architectuur uitvoerde. Nu is het een mooie expositieplek met een duidelijk populaire biergarten en een restaurant binnen. Ook hier PC-kunst waar je niet heel opgewonden van wordt. Wat dat betreft is Berlijn wel wat saai geworden voor zover we hebben kunnen zien. Helaas is het ook een mondiale trend die ook Nederland heeft besmet zoals o.a. bij het Mondriaanfonds te constateren valt. Na de tentoonstelling The Invented History die door curator Kathrin Becker werd gecureerd om historische narratieven kritisch te bevragen zijn we snel naar de biergarten gegaan om de week op gepaste wijze af te sluiten!
Buiten was een van de posters te zien waarmee Hans Haacke met een oud werk actualiseert: Wir (alle) sind das Volk. Na het op Documenta 14 nog eens getoond te hebben worden hier de immigranten uit de hele wereld tot deel van het Duitse volk verklaard!
Omdat het Maschinenhaus nog te vol was werden we in het Kesselhaus geparkeerd waar de installatie Schizo Sonics van Kim Nowak te zien was.
Een grenssituatie met aan de ene kant Panzer en aan de andere kant The Mantis, beiden bedoeld als propagandamedium
The Mantis is gebaseerd op de geluidsinstallaties die door studio Am Stacheldraad gebruikt werden om Oost Duitsland te bestoken met onze westerse waarden.
Panzer is gebaseerd op de Jamaicaanse reggae sound systems die in de zeventiger jaren toenemend politiek werden gebruikt in de koude oorlog tussen Cuba en de VS in de caraiben.
Andrew Gilbert: Daddy, what did you do in the Great War – 2014
Andrew Gilbert: Monument to Major Andrew Gilbert calling a Drone Strike on his Leek Phone at the Battle of Magersfontein, December 11, 1899 – 2020
Yael Bartana: R.I.P. Uzi – 2019
Larissa Sansour/Soren Lind: In the Future They Ate from the Finest Porcelain – 2016
Aslan Goisum: People of no Consequence – 2016, een video met een bijeenkomst in Grozny met de honderdnegentien overlevenden van de Sovjet Russische deportatie van de Tsjetsjeense bevolking tijdens en na de tweede wereldoorlog. Wat je ziet is dat de mensen, van 73 tot 105 jaar oud langzaam binnen komen en plaats nemen, mannen voor, vrouwen achter. Als iedereen er is stopt de video.
Neo Plein-airisme
1 april 2005
NEO- PLEINAIRISME: VIDEOKUNST IN ZEEBELT
Theater Zeebelt – Den Haag, 9 APRIL 2005 – 20.30 uur
Toegang 2,5 €
Reserveren aanbevolen via 070 365 65 46 of via info@zeebelt.nl
Op zaterdagavond 9 April 2005 is er in Zeebelt een zeer speciaal videokunstprogramma te zien: Neo- pleinairisme. De unieke, eenmalige gelegenheid om de collectie van kunstverzamelaar Egbert Dommering, pionier op het gebied van videokunst verzamelen, in het openbaar te zien. In een speciaal door hemzelf samengesteld videoprogramma zal hij zijn selectie van “het neusje van de zalm” op het gebied van hedendaagse videokunst, afkomstig uit zijn privé-collectie, in de Willemstraat tonen en toelichten.
Volgens Egbert Dommering, die sinds drie jaar naast beeldende kunst ook videokunst verzamelt, komt de vorm van videokunst tegemoet aan het oude ideaal van het Gesammtkunstwerk; geluid en beweging overschrijden de grenzen van de statische schilderkunstige vorm. Schilderkunstige elementen als kadrering en kleurgebruik worden samengebracht met elementen van toneel(verhaal) en performance(handeling). De werkwijze laat een nieuwe, heel directe vorm van engagement met de werkelijkheid en de samenleving toe doordat makers met de camera de buitenwereld in trekken. De improviserende wijze waarop het materiaal in de buitenwereld wordt verzameld en eigenhandig per computer tot een geheel gesmeed wordt, is de aanleiding voor Dommering een nieuw begrip in de beschouwing van videokunst te introduceren: neo-pleinairisme. Deze term en de selectie van zijn werk zal hij toelichten voorafgaand aan het videoprogramma.
Programma
Korte inleiding door Egbert Dommering
Yael Bartana (Israel):
Trembling Time (haar eerste en beroemdste video)
Low Relief (haar tweede, geëxposeerd in Fort Asperen en in een aangepaste versie te zien geweest in de Appel in Quick Sand in 2003)
When Adar enters (haar voorlaatste, nog weinig vertoond)
Anri Sala (Albanië): Missing Landscape, (Unpacking Europe, R’dam)
Mircea Cantor (Roemenië): The Landscape is changing (Quick Sand)
Claudia Cristóvão (Portugal): El Diablo en el Ojo (Cum laude afstudeerproject van de Rietveld Academie 2004)
Sean Snyder (U.S.A.): Analepsis 2003-2004 (Tentoonstelling in de Appel in 2004)
Pauze
Yael Davids (Israël): Aquarium (te zien geweest als performance in Paviljoens Almere)
Alicia Framis (Spanje): Anti Dog Collection 2002 arena performance (In iets gewijzigde vorm te zien geweest in het Nederlandse Paviljoen op de Venetië Biënnale 2003)
Michel Francois (België): Autoportrait contre nature (te zien geweest in De Pont op zijn overzichtstentoonstelling in 2004)
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees): Memorial Project Nha Trang, Vietnam: Towards the Complex- For the Curious, and the Cowards (Ondermeer getoond in de Appel in 2001)
Videokunstenaars:
Yael Bartana (Israel)
Yael Bartana werkt vooral met video en richt zich in haar werk op dagelijkse situaties in Israël. Het vertrekpunt voor haar videofilms zijn de rituelen en ceremonies in de staat Israël, die vaak gerelateerd zijn aan de voortdurende aanwezigheid van oorlog en onveiligheid. Het werk gaat in op vragen over machismo, man-vrouw kwesties en menselijke relaties. Haar films draaien om een persoonlijke poëtische expressie, die ontstaat door de manipulatie van geluid, beweging en afbeeldingen.
Anri Sala (Albanië)
Anri Sala heeft de onzekere overgangstijd meegemaakt van het repressieve communistische regime naar het systeem van het kapitalisme. In zijn werk stelt hij sociaal-politieke thema’s aan de orde zonder het esthetische belang uit het oog te verliezen, en onderzoekt hij de vage grenzen tussen geschiedenis en biografie, tussen fictie en de realiteit door middel van video en fotografie. Zijn rijk geschakeerde beelden laten pijn, desillusie, verlies, noties van verantwoordelijkheid en mislukking doorschemeren, nauw verbonden met een schilderkunstige traditie.
Mircea Cantor (Roemenië)
Cantors neemt een wereld onderhevig aan snelle maatschappelijke en politieke veranderingen als uitgangspunt voor zijn werk. Hij laat zien dat het moeilijk is je te positioneren te midden van de gevestigde orde door de politieke complexiteit of invloeden van de media op het publieke bewustzijn.
Claudia Cristóvão (Portugal)
Cristovao probeert in gedragsregels te wroeten, ze zichtbaar te maken en een derde Partij te ontwerpen: kijken naar zichzelf in de wetenschap dat zij bekeken wordt. Het onderzoek naar en het visualiseren van onze omgang met de openbare ruimte vormt een dankbaar onderwerp voor Claudia Cristovao. Openbare ruimte dwingt de rolverdeling af: iedereen is tegelijkertijd, of afwisselend, acteur en toeschouwer.
Sean Snyder (U.S.A)
De installaties van Sean Snyder verkennen de stedelijke ruimte en architectuur als tekens van economische en politieke structuren. Ze gaan ook in op media en culturele dominantie. Of hij nu met nieuw, hergebruikt of archief materiaal werkt, hij traceert de visuele codes die de architecturale omgeving tot stand brengen. Zijn onderzoek begint waar andere bronnen van informatie ophouden, en betrekt de toeschouwer bij een verhaal van schijnbaar fictieve feiten en toevalligheden.
Veel van Snyders op research gebaseerde werk onderzoekt hoe beelden worden overgebracht en zo stedelijke realiteiten worden. Hij experimenteert in zijn werk met montagetechnieken en voert dat tot het uiterste. In veel van zijn fotoverzamelingen, boeken en installaties maakt Snyder ‘jump cuts’ van beelden uit verschillende stedelijke landschappen.
Yael Davids (Israël)
Haar werk bestaat grotendeels uit ‘levenloze decors’ die pas af zijn als ze worden bemand. Deze decors bestaan uit alledaagse objecten, zoals een spiegel, een tafel, een kast, een matras of een stoel. Wanneer figuranten plaatsnemen in, op of onder deze objecten, gaan zij er deel van uitmaken en veranderen de objecten in kunstwerken. Het menselijk lichaam speelt dus een cruciale rol in al haar werk. Pas dan is het een kunstwerk. Zonder lichaam bestaat het werk niet. In haar performances is communicatie vaak lastig.
Alicia Framis (Spanje)
Framis is een kunstenares die door middel van performances, acties of humane architectuur, probeert in te grijpen in onze sociale omgeving. Zij stelt het menselijk bestaan en relaties centraal. Haar performances en installaties zijn interdisciplinair en vertonen raakvlakken met Mode, architectuur en Design.
Michel Francois (België)
Centraal in het werk van Michel François staat het genereren van nieuwe betekenissen voor bekende beelden en alledaagse situaties. Hij hanteert hierbij uiteenlopende middelen en media. Door uit te vergroten, in te zoomen, heel precies te kadreren en subtiel te arrangeren tilt François de meest gewone zaken naar een betekenisvol niveau.
Jun Nguyen-Hatsusihiba (Japan-Vietnamees)
Jun-Nguyen Hatsushiba laat een gefantaseerde droomwereld zien die in schril contrast staat met de soms schrijnende werkelijkheid welke hij heel poëtisch in beeld weet te brengen.
chmkoome's blog 