Continuous Moments

16 juli 2017

Dat WEST in Den haag een ambitieus platform is weten we. Het in gebruik nemen van Huis Huguetan aan het Lange Voorhout is een drastische stap voorwaarts in hun mogelijkheden. Mede naar aanleiding van het af stemmen van de beeldententoonstelling aan het Voorhout breidt WEST deze zomer ook uit naar het schelpenpad tussen de statige lindebomen en creëert zo een verbinding met de expositieruimte. Het maakt deel uit van een serie monumentale installaties die WEST in de publieke ruimte op het Lange Voorhout wil gaan presenteren onder de naam Arcade. Voor deze gelegenheid, Arcade#1, werd de Deense kunstenaar Jesper Just door curator Nina Folkertsma uitgenodigd. Hij heeft een fantastische band weten te bewerkstelligen tussen de buitenruimte en de binnenruimte. Waar recent nog de performances van P.S. plaats vonden lijkt nu uit de schelpen een architectonische structuur te zijn opgerezen die prachtig aansluit op de functie van het Voorhout en die zelfs intensiveert: het is een plek om heerlijk rond te lummelen. De gebouwde architectuur vraagt daar ook om, om erin te lopen en er om heen te gaan om te zien wat er nu eigenlijk gebeurt en de geest te laten zweven. De kunstenaar is beïnvloed door het Italiaanse architectencollectief Superstudio die in hun ontwerpen het idee van zwerven in letterlijke en overdrachtelijke zin centraal stelde en dat is precies wat hier wordt mogelijk gemaakt. Om in de woorden van Walt Whitman te spreken:”To loaf and invite my soul”!
Die structuur wordt doorgetrokken naar en in het Huis Huguetan waarin een aantal werken van Just te zien en te horen zijn. De kunstenaar is bekend geworden met video’s waarin hij gender-stereotypen doorbreekt, eerst die van mannen en recent die van vrouwen. Als we het gebouw betreden, langs een betonnen muur die bij de installatie hoort, klinkt allerlei geluid. Dat is het leidend principe volgens welke de video’s zijn uitgekozen.

Installatie Continuous Moments op het Voorhout

idem

Projectietoren met Heineken bierflesje WOBO. In het donker wordt de video Interpassivities getoond in de installatie

Installatie Continuous Moments

Installatie Continuous Moments

Installatie Continuous Moments

Installatie Continuous Moments

Installatie Continuous Moments

Marie José Sondeijker (WEST) en Jesper Just

De installatie wordt doorgetrokken naar en in Huis Huguetan

De eerste video is Llano (vlakte) waarin constant regen lijkt te vallen. Toch klopt het niet, want af en toe zien we beelden van een soort woestijnvegetatie. Centraal staan de resten van een gebouw, waarin een vrouw zeiknat rondloopt en de afbrokkelende stenen terug plaatst. Een Sisyphus-arbeid, alles valt gewoon weer terug. Later blijkt de regen kunstmatig en locaal: het is een apparaat wat wordt gebruikt om in films regen te fingeren.

En tussen en achter de video-installaties, hier Llano – 2012

Llano – 2012

Llano – 2012 – regeninstallatie

In een andere ruimte horen we steeds monotoon een basgitaar: het blijkt Kim Gordon (Sonic Youth) te zijn die in het One World Trade Centre in een kamer op haar basgitaar speelt. De opname van het gebouw en de muziek geven effectief de hopeloze eenzaamheid van het individu in een technocratische samenleving weer.

In the Shadow/Of a Spectacle/Is the View/Of the Crowd – 2015

Idem

Idem, ingezoomd op Kim Gordon

Dan de nieuwste video-installatie die in première gaat in deze tentoonstelling: het zijn opnames van de muur aan de grens tussen Mexico en California die bestaat uit verticale metalen buizen, een rigide constrictie tegen illegale immigratie. Als op gegeven moment de oorzaak van het erbij spelende geluid in beeld komt lijkt deze constructie ook een andere functie te kunnen vervullen, als muziekinstrument: Kim Gordon verschijnt in tutu en slaat met een stok tegen de buizen waardoor een vorm van muziek te horen is. Aan de andere kant heeft ook deze actie iets hopeloos door de enorme constructie waarop geen greep te krijgen is en het dramatisch effect van de tutu waarin Gordon gekleed gaat.

Interpassivities – 2017

Interpassivities – 2017, met Kim Gordon

Idem

Idem

De laatste video levert een vergelijkbaar beeld op: een meisje heeft steentjes in haar zak die ze te voorschijn pakt en dan tegen glas en metaal aan tikt. Ook dit geeft weer een ritmisch geluid en ook hier is de constructie waartegen het meisje tikt gigantisch: ook dit is het One World Trade Centre, wat zelfs enige kleine beschadigingen oploopt door het tikken. Het is een dubbel beeld, aan de ene kant oogt het speels en aan de andere kant kan het heel politiek opgevat worden.

Servitude – 2015

Servitude – 2015

Servitude – 2015, ook hier lopen de betonblokken door

Deze vier video’s laten je ook heen en weer zwerven tussen de verschillende ruimtes zoals de constructie buiten die in muren, projectievlakken en doorgangen wordt gecontinueerd. Dat en het verschijnsel dat overal die geluiden met ritmische elementen te horen zijn geeft een groot gevoel van eenheid.
Over de video’s valt individueel nog veel te zeggen, maar ik laat het hier bij de opmerking dat West een prachtig project heeft gerealiseerd door een kunstenaar met groot statuur te presenteren die zijn naam volledig waar maakt.

Het contrast met de inrichting van het gebouw is groot

En in een toegift zonder titel maakt de kunstenaar daar gebruik van

WEST