In La Casa Encendida, een particulier kunstplatform waar ik eerder erg goede tentoonstellingen zag, wordt in deze kunstweek met EX-MÊKH een overzicht met werk van de Italiaanse kunstenaar Chiara Fumai (1978 – 2017) getoond. Het is de laatste tentoonstelling die ik deze week zie en ook de meest verrassende van wat ik gezien heb. Fumai is een feministisch kunstenaar die situaties creëert en performances uitvoert waarin de vrouw de hoofdrol heeft. Door haar engagement met allerlei maatschappelijk marginale culturen gebruikt zij die om haar werk gestalte te geven. Zij bewondert vrouwen die zich hebben onttrokken aan de patriarchale geschiedenis en geeft die een stem door hun teksten in haar werk opnieuw te laten klinken. De kunstenaar identificeert zich met hen en laat door haar eigen mond hun geschiedenis opnieuw tot leven komen. Zo bracht zij onder anderen het medium Eusapia Palladino, de theosofe madame Blavatsky, de feministisch auteur Carla Lonzi, de gebaarde vrouw Annie Jones, de anarchiste Valerie Solanas (die Andy Warhol probeerde te vermoorden) en de terroriste Ulrike Meinhof opnieuw tot leven in haar werk. Door de aard van haar voorbeelden komen in de performances illusionisme, parapsychologische activiteiten, zelfhypnose en de orale traditie aan de orde, het is niet vreemd dat ik soms aan het surrealisme moest denken. Vooral de werken op papier waarop collages met automatisch schrift worden gecombineerd doen daar erg aan denken.
Chiara Fumai heeft niet lang geleefd, maar in de tijd dat ze actief was een internationale carrière opgebouwd en op belangrijke podia als Documenta XIII en de Biënnale van Venetië haar werk getoond. Ze was wars van documentatie van haar werk. Begonnen als DJ-act, wat al erg time-based was, wilde ze ook niet dat ze als vrouwelijk slachtoffer zou worden beschreven. Ze creëerde ongemakkelijke maar meeslepende situaties die live ervaren moesten worden. Als ik zo rond loop in de tentoonstelling kan ik me goed voorstellen dat zij voor de huidige generatie jonge kunstenaars een rolmodel kan zijn door de ongenaakbare onafhankelijkheid van haar activiteiten en door de efficiënte en relevante vormgeving van haar werk. Van de performances kan alleen door de video’s een beperkt beeld gevormd worden, maar een installatie The Moral Exhibition House die in de eerste zaal is opgesteld, omringd door ander werk geeft daarvan een mooi beeld:
The Moral Exhibition House – 2010-2012, dit huis stond opgesteld in de Karlsaue in Kassel. De kunstenaar voerde daar een performance op in en rond het huis: Shut up , Actually Talk waarin de kunstenaar de persona aannam van kerrmisattractie Zalumma Agradie I say I declameert, een radicaal feministische tekst van Carla Lonzi.
In het huis de installatie Shut Up, Actually Talk, een materialisering van de performance met dezelfde naam
met relevante boeken die als na een explosie rond slingeren
maar waarvan de titels de reden van de explosie doen vermoeden.
Schetsen hangen aan de muur
The prodigy of nature: En de een kast met brieven
Correspondentie van bewonderaars van Annie Jones, kunstenaars en schrijvers uit de 21e eeuw. Tijdens de performance met Alumma Agradi werden deze brieven voorgelezen aan de reeds overleden Annie Jones door middel van een medium.
En nog meer schetsen encollages
Eromheen Astral Body, een installatie waarin paganistische elementen met christelijke Mariaverering worden gecombineerd. In de driehoekige frames een afbeelding van de sterrennevel Hoofd van de heks in het sterrenbeeld Orion
Van de tekst in het groen ben ik niet zeker…
met daarvoor Madonna Horiente – 2016
En weer de sterrenenvel in het beeld Orion, daarop een collage van Fumai en met links een van de drie stalen pijlen met een antiek ontwerp die voor bescherming dienen.
Zo ziet het geheel er dan uit.
Op de om het huis liggende wanden is een complexe muurtekening gereconstrueerd, als in een grot, onder de titel This Last Line Can Not Be Translated . Hierin verwerkt symbolen, zegels, een uit elkaar getrokken godheid en instructies voor een beschermingsritueel tegen patriarchale hiërarchieën
Een van de beschermende pijlen met aan de overkant een zaal met een indruk van het atelier van de kunstenaar.
Een indruk van die ruimte
En de collages van de kunstenaar
Die ik heel verrassend vind!
textielcollage
Altijd goed: zelfgetekende affiche!
Shut Up, Actually, Talk (the video)
The Girl With the Blanket video opgenomen in Hoorn in een gevangenis waar de kunstenaar in residence was. Ze correspondeerde met een misterieuze man en een van de ideeén waaraan ze werkte was een vluchtplan. Zij maakte van de gordijnen en haar kleding een koord van twaalf meter waarmee zij ontsnapte, alleen met een deken om. Daarvban is deze video met bewakingscamera’s.
Chiara Fumai reads Valerie Solanas
Free like the Speech of a Socialist – 2011 – 2013
Der Hexenhammer – 2015 Een combinatie van een uitspraak van Ulrike Meinhof: “Óf je bent deel van het probleem òf je bent deel van de oplossing” met de verbeelding van hoe in de middeleeuwen met heksen werd om gegaan.
In de bijgevoegde collages/teksten werden aanwijzingn voor performances opgenomen
waarmee ze het universum van de terroriste en de geschiedenis van de onderdrukking van de vrouw in haar universum wilde incorporeren.
Deze video met een spiegel laat weinig te raden over…
chmkoome's blog 