De tentoonstelling die het Mondriaanfonds jaarlijks met afgestudeerde beursontvangers maakt bij Art Rotterdam heette jarenlang Prospects & Concepts, maar het conceptuele gedeelte valt nu weg en het gebeuren draagt dit jaar het hopvolle Prospects als naam. De tentoonstelling is uitgebreid met een extra gelegenheid in de boven ruimte van het expeditie gebouw, tegenover de ingang van de beurs. Hier was een ruimte ingericht om video’s te zien, maar toen ik er was werd de ruimte met regelmaat doorsneden door felle lichtstralen van wege synchronisatieproblemen die verholpen moesten worden. Vertoon dan even niets zou ik denken. Ik vond de film die ik zag, The Glistener van Laurence Henriquez, erg interessant, maar toen er ook nog iemand recht voor me ging zitten waardoor een deel van het beeld weg viel ben ik toch maar weg gegaan. De voor mij meest interessante werken van dit gedeelte zag ik uiteindelijk toch in het distributiecentrum, bij deze enkele indrukken:
Maureen Jonkers What if there isn’t water to perform in? is een permanente performance waarin dansers een door de kunstenaar gemaakte choreografie uitvoeren.
Deze is gebaseerd op bewegingen die gemaakt worden bij het synchroon zwemmen, een sport waarin meerdere zwemmers synchroon bewegingen uitvoeren in het water. toeschouwers kunnen op de trapjes aan de kant van de vloer gaan staan waar zij het geluid voelen dat in speakers in de trapjes wordt weergegeven.
De vloer is als de bodem van een zwembad en staande op de trapjes heb je een soort vogelvlucht perspectief terwijl de trillingen onder je voeten je aan de aarde binden.
Het is een uitbreiding van haar werk dat steeds meer interdisciplinair wordt: het menselijk lichaam brengt ze in scenario’s om de beperkingen en vrijheden te onderzoeken die het ondervindt.
Sjef van Beers: Gamer Keyboard Wall piece
Het zijn hele scenario’s op zich die de kunstenaar in de gang naar de grote hal oproept!
Myriam Sentler probeert in dit kleurige wandtapijt mythes van grote bedrijven terug te claimen. Olie en gas winnende bedrijven hebben de neiging hun boorinstallaties namen te geven als Goliath, Sleipnir, of Heimdal waardoor de activiteiten raar geframed worden en de mythes worden ontkracht. Het werk heet Fossil Fuel Mnemosyne
Dit is een fraai staaltje materiaalonderzoek, spelen met gevonden voorwerpen: Nazif Lopuliza: Lauf der Dinge – 2020 – 2022
Marwan Bassiouni ken ik van een bekende Haagse galerie. Zijn surrealistische foto’s van islamitische gebedsruimtes in een westerse omgeving hebben een serieuze toon door een strakke formele aanpak, maar door de elementen die zich in het beeld voordoen oogt het allemaal onwerkelijk.
Lara Verheijden’s foto’s zijn prachtig, Hollandse onbekommerdheid in een ontspannen sfeer!
Simon Becks maakte een video waarin de bekende actrice Chris Nietveld van het scherm af spat, zeer geslaagd haastwerk als ik het goed begrijp.
Simone Schuffelen maakte een soort kermiskraam met een spreekstalmeester die haar producten aanprijst in het Frans.
Het past in het creëren van “situaties” waarin zij een persona verbeeldt die, zoals hier gebruikte kunstenaressenslips aanbiedt!
Een goede schilder met goede invloeden, David Noro – Diamonds and Hot dogs in Antwerp City – 2020
en ook Vestre Laengsel – 2021
Wessel Verrijt laat protagonisten verrijzen uit zijn verzamelwoede. Allerlei materialen die hij tegen komt verzamelt hij en daaruit vormen zich op den duur personages die in de publieke ruimte performen, rotzooiclusters komen tot leven!
chmkoome's blog 
Pingback: Prospects - test