11 maart 2019
Totaal vergeten in een wat chaotische week (sorry guys!): de mooi uitgewogen tentoonstelling die Marcel Wesdorp maakte bij galerie Helder in Den Haag. Wesdorp nodigde wat Rotterdamse collega’s uit met hem de ruimte van galerie Helder te vullen. Het werk van de curator zelf zijn digitale landschappen die hij zorgvuldig componeert en dan prachtig in grijzen afdrukt. Dat geeft een bepaalde ingehouden sfeer aan het werk en de kunstenaars die hij uitnodigde zijn in die sfeer aan hem verwant. Alleen de reliëfs van Ron van der Ende zou je in formele zin als een mooi contrapunt kunnen zien en het werk versterkt daardoor het geheel. Het werk van Robin Kolleman, Gerco de Ruijter en Rob Verf ogen even ingetogen als dat van Wesdorp. Rob Verf schildert in grijzen MRI-scans van de maatschappij. Ik vroeg me af of het ook geen foto’s waren, maar het werk is mooi geschilderd: een effectief contrast met het werk van Wesdorp, ook al door het urbane karakter. Robin Kolleman heeft wit 3-D werk in een lijn door de galerie geplaatst, het verbandmateriaal waarvan het is gemaakt geeft het een mooi schilderachtig karakter met het mooie licht dat de galerie in scheen.
Gerco de Ruijter laat ook abstracte landschappen zien: vanuit de lucht geschoten, waardoor abstracte composities het resultaat zijn. De blik is die van een schilder, maar het resultaat is een foto. Dat brengt me bij Ron van der Ende, die ik persoonlijk eigenlijk ook als schilder zie. De reliëfs die hij maakt zijn van sloophout gemaakt die hij op kleur selecteert en vervolgens gebruikt om zijn beelden te componeren. Zelfs de meest subtiele lichteffecten maakt hij met een stukje sloophout dat nèt in de juiste kleur is overgebleven. De reliëfs zitten ook precies tussen het 3-D werk van Kolleman en de platte werken van de drie anderen, je zou het geheel een overdenking van de schilderkunst kunnen noemen.