Continuous Diversity

11 maart 2019

Totaal vergeten in een wat chaotische week (sorry guys!): de mooi uitgewogen tentoonstelling die Marcel Wesdorp maakte bij galerie Helder in Den Haag. Wesdorp nodigde wat Rotterdamse collega’s uit met hem de ruimte van galerie Helder te vullen. Het werk van de curator zelf zijn digitale landschappen die hij zorgvuldig componeert en dan prachtig in grijzen afdrukt. Dat geeft een bepaalde ingehouden sfeer aan het werk en de kunstenaars die hij uitnodigde zijn in die sfeer aan hem verwant. Alleen de reliëfs van Ron van der Ende zou je in formele zin als een mooi contrapunt kunnen zien en het werk versterkt daardoor het geheel. Het werk van Robin Kolleman, Gerco de Ruijter en Rob Verf ogen even ingetogen als dat van Wesdorp. Rob Verf schildert in grijzen MRI-scans van de maatschappij. Ik vroeg me af of het ook geen foto’s waren, maar het werk is mooi geschilderd: een effectief contrast met het werk van Wesdorp, ook al door het urbane karakter. Robin Kolleman heeft wit 3-D werk in een lijn door de galerie geplaatst, het verbandmateriaal waarvan het is gemaakt geeft het een mooi schilderachtig karakter met het mooie licht dat de galerie in scheen.
Gerco de Ruijter laat ook abstracte landschappen zien: vanuit de lucht geschoten, waardoor abstracte composities het resultaat zijn. De blik is die van een schilder, maar het resultaat is een foto. Dat brengt me bij Ron van der Ende, die ik persoonlijk eigenlijk ook als schilder zie. De reliëfs die hij maakt zijn van sloophout gemaakt die hij op kleur selecteert en vervolgens gebruikt om zijn beelden te componeren. Zelfs de meest subtiele lichteffecten maakt hij met een stukje sloophout dat nèt in de juiste kleur is overgebleven. De reliëfs zitten ook precies tussen het 3-D werk van Kolleman en de platte werken van de drie anderen, je zou het geheel een overdenking van de schilderkunst kunnen noemen.

Robin Kolleman: Ming, het werk mag dus worden aangeraakt (met handschoentjes!)

De heren galeriehouders heten het publiek welkom en Frey Feriyanto zal dan de een openingstoespraak houden.

Waarna Frank de tentoonstelling voor geopend verklaart. Links op een rijtje kunstenaars uit de tentoonstelling vlnr Robin Kolleman, Ron van der Ende, Marcel Wesdorp en voor het werk “Veneer” van Ron van der EndeGerco de Ruijter.

Gerco de Ruijter: Undiscover # 1

Marcel Wesdorp: 804.7023134 -119.7020505 0 (clouds)

Overzicht van de galerie met op de voorgrond van Robin Kolleman: Twistgesprek

Gerco de Ruijter: Pumpkins

Ron van der Ende: Black Ark

Marcel Wesdorp: Clouds (niet door meteorologische omstandigheden, maar door de kunstenaar gecomponeerd)

Rob Verf: MRI-scan of society 1 (series New York).

Galerie Helder

 

Coördinated Coördinates

15 januari 2018

Voor de huidige tentoonstelling bij galerie Helder in Den Haag die zaterdag geopend werd nodigde Marcel Wesdorp drie geestverwante kunstenaars uit: Anna Lange, Sandro Setola en Joris Kuipers. Wesdorp maakt zelf samengestelde landschappen met de computer en print die uit, het zijn desolate niet-aardse vergezichten die hij de kijker aanbied en die kan zich er zich danig in verliezen. Dat de coördinaten die hij gebruikt er nog in te zien zijn geeft een gevoel van controle, ze zijn nog te manipuleren! Sandro Setola’s werk zit daar tegenaan, het is alleen wel gebaseerd op architectonische gegevens, de mens is dus ook aanwezig. Toch vertoont het werk een even grote eenzaamheid als dat van Wesdorp, dat komt mede door de donkere achtergrond die met het bewerken gehoogd wordt, het introduceert een zweem van romantiek.
De keramische werken die Joris Kuipers presenteert passen naadloos bij wat in het platte vlak getoond wordt, als ware het een bizarre fauna die tussen de coördinaten de kop op steekt. Het zijn abstracte beelden die ook heel goed op zichzelf kunnen staan.

Marcel Wesdorp: Untitled World – 2015

Sandro Setola: Pedestrian Foodbridge – 2013

Joris Kuipers: N.T. – 2015

Marcel Wesdorp: N.T. (n63w014-n66w025) (1/3) – 2016

Sandro Setola: Beach House (Night, mist) – 2009

Marcel Wesdorp: x86946.1/y55460.1-3838.8 (1/2 A.P.) – 2016

Galerie Helder

Beïng There

15 maart 2015

Helder laat in deze periode fotografie zien. Zoals gebruikelijk is het een duo-tentoonstelling waarin een oudere kunstenaar met een jonge kunstenaar wordt gecombineerd. in dit geval Frank van der Salm met Marcel Wesdorp. Die laatste is een curieus geval: hij toont landschappen, maar het zijn geconstrueerde landschappen. Daarbij laat hij boeken zien die in een vitrine staan. Die boeken bevatten de coördinaten op de tekening van alle beeldende elementen: het beeld wordt zo op twee wijzen getoond, wat het virtuele karakter van het geheel benadrukt en voorkomt dat de geest in een landschap begint te dwalen. Van der Salm daarentegen laat abstracte details zien van architectonische situaties waarbij hij referenties aan moderne schilderkunst niet schuwt.

 

Frank van der Salm

Marcel Wesdorp

Marcel Wesdorp, dit werk is een bewerkte luchtfoto van NASA, hij heeft hierop lichamelijke elementen als moedervlekken geprojecteerd en de coördinaten in twee boeken ernaast opgenomen

Landschap van Marcel Wesdorp

Met de coördinaten er voor

 

En nog een neo-constructivistisch werkje van van der Salm

Galerie Helder

Across the Opposite

16 juni 2014

Bij galerie Helder exposeert Otto Egberts voor de tweede keer na een succesvolle presentatie op de Kunstrai. Het werk wordt samen getoond met dat van Marcel Wesdorp en dat combineert erg goed. De foto’s van Wesdorp laten onbestemde  landschappen zien die ook in zijn films voorkomen, landschappen die vragen oproepen over wat we nu eigenlijk zien. Het zijn redelijk abstracte beelden zonder veel leven, eerder verbeelde atmosferen die mij zeker wel tot de verbeelding spreken. Wesdorp laat ook een installatie zien met  boeken die het script van een van zijn films bevatten. Onder de naam I Wish I Couldn’t Lie staat het even ongenaakbaar als de andere werken in de galerie.
Dergelijke ongenaakbare installaties heeft Egberts eerder ook gemaakt, maar nu laat hij alleen schilderijen zien. Abstracte bijna grijze doeken met in sommige doeken kleurbanen waarbij de kwaliteit in de schildermethode gevonden kan worden.  De doeken die min of meer monochroom zijn heten “Progrès”, vooruitgang dus en je vraagt je af of het verdwijnen van eerdere figuratieve elementen in zijn werk als gemutileerde lichamen e.d. als vooruitgang worden ervaren. Het werk blijft weliswaar een wat zware toon houden, maar de nadruk komt meer op de gelaagde techniek te liggen en is dus meer kunst “as such”. De schilderijen met kleurbanen heten “Wund”, wonde dus. Dat deze schilderijen recenter zijn gemaakt doet vermoeden dat nu het schilderij gemutileerd raakt. Als een schilderij een spiegel van de wereld is wordt hier een wereldbeeld getoond dat vragen oproept: de kleuren in deze schilderijen verlevendigen de schilderijen nogal. Het heeft allemaal nogal wat implicaties. Dat de kunstenaar een denker is en er veel meer achter zijn doeken zit dan te zien is blijkt ook uit zijn tekst in de publicatie die galerie Helder bij deze tentoonstelling heeft gemaakt. Zolang die gedachten tot dergelijke schilderijen leiden blijft de kunstenaar bepaald de moeite waard om te volgen.

Otto Egberts

Marcel Wesdorp

Otto Egberts

Marcel Wesdorp: I wish I Couldn”t Lie

Oto Egberts: Wund

Otto Egberts

Otto Egberts

 

 

Galerie Helder