9 december 2019
In maart van dit jaar zijn vier kunstenaars uitgekozen voor de jaarlijkse prijs van de Nationalgalerie die wegens verbouwingswerkzaamheden in het Hamburger Bahnhof te gast is. In aanmerking komen kunstenaars die in Berlijn wonen en werken. Geselecteerd zijn Simon Fujiwara (Londen 1982), Flaka Haliti (Pristina 1982), Katja Novitskova (Tallin 1983) en Pauline Curnier Jardin (Marseille 1980) Een internationaal gezelschap dus waarvan we Curnier Jardin eerder in het Haagse 1646 mochten bewonderen. Simon Fujiwara had goed werk in de tentoonstelling Distance intime deze zomer in Montpellier. De andere twee kunstenaars kende ik nog niet. Ik vond het werk van Katja Novitskaja het meest aantrekkelijk door de vanzelfsprekende wijze waarop ze met diverse middelen en materialen de haar te beschikking staande ruimte beheerst. In september werd echter bekend dat Pauline Curnier Jardin de prijs gewonnen heeft en dus in september 2020 een solotentoonstelling mag maken in Hamburger Bahnhof.
Je merkt bij dit soort prijzen heel erg dat in de “corporate world” budgetten bijna ongelimiteerd zijn en dat er stevig wordt uitgepakt met innovatieve technieken en beeldvormen. Dat heeft ook gevolgen voor het soort kunst dat zich aanpast aan die wereld. Ik denk dat in deze tentoonstelling alleen Curnier-Jardin “poor materials” gebruikt heeft, bewerkte doeken uit het decoratelier van het theater die toevallig ook een erg aansprekend gevolg hebben voor er op geprojecteerde videos.
In The Hot Flashes Forest die met deze technieken zijn gemaakt hangen huiden van vrouwen, Peaux de Dame, die of zijn leeg gelopen, of zijn afgedaan. In de video Qu’un Sang impur herkennen we nog de inspiratie van Jean Genet’s Un Chant d’Amour door de gevangenis waarin een gevangenenbewaarder vrouwelijke gevangenen beloert. Deze dames zijn post-menopauze maar door hun erotische kracht beginnen ze toch opeens weer met bloeden.
Mijn favoriet is als gezegd Katja Notvitskova. In een totaal-installatie combineert zij tekeningen van holenmensen met de modernste technologieën. Je waant je in een ruimte tussen de tijden die parallel aan je voorbij trekken, een wormgat dat je doet vergeten wanneer je bent. Vooral de manier waarop de ruimte behandelt is die wat ontregelend werkt sprak me aan, het is erg actueel werk.
Simon Fujiwara is Engels opgevoed en zijn werk is dan ook wat conceptueler. Hij verzamelt de terug gebrachte boeken van Fifty Shades of Grey, het populaire softe SM-boek, omdat hij vindt dat het maatschappelijke waarden in onze tijd weergeeft.
Zijn installatie met een beeld van Anne Frank die door een camera op een robot-arm wordt geobserveerd, werkelijk tot in de details, zijn erg beangstigend. Het zegt iets over hoe we met zo’n icoon om gaan en hoe agressief kijken kan zijn.
Van de vierde kandidaat, Flaka Haliti begrijp ik niets, ik laat het maar zien om volledig te zijn.
chmkoome's blog 