29 maart 2019
PARTS Project stuurde vorige week nog een bericht rond waarin stond dat de tentoonstelling met werk van de Roemeense kunstenaar Paul Neagu werd verlengd. Ik was nog niet in de gelegenheid die te bezoeken en besloot alsnog te gaan kijken. Kijken is eigenlijk niet genoeg in het geval van Neagu, want hij propageerde een kunst waarmee alle zintuigen zouden worden aangesproken. In 1969 publiceerde de kunstenaar zijn Palpable Art manifesto (Manifest over tastbare kunst) waarin hij puur visuele kunst “gedegenereerd, gedegradeerd en overbodig” noemde. In zijn tentoonstelling “Art in a Dark Room” in Edinburgh waarin hij dit manifesto publiceerde waren alle muren zwart geschilderd. Luidsprekers lieten abstracte geluiden horen en van de plafonds hingen dozen: bezoekers werden uitgenodigd te voelen, ze te openen en ermee te spelen. In zijn eerste Londonse tentoonstelling hing een zware, zoete geur die veroorzaakt werd door zijn “Cakeman”, een sculptuur, opgebouwd uit wafels die samengehouden werden door slagroom. Deze sculptuur werd uitgedeeld aan bezoekers waarvan ieder een gedeelte met een persoonlijke opmerking ontving. Ze werden uitgenodigd het stuk ter plekke te nuttigen.
Een interessante kunstenaar dus die aansloot bij de praktijk van andere interessante conceptuele kunstenaars. Na zich in Engeland te hebben gevestigd zou hij ook aan diverse gerenommeerde Engelse instituten les geven en een belangrijke invloed hebben op hedendaagse kunstenaars als Anthony Gormley, Anish Kapoor en Rachel Whiteread.
De tentoonstelling bij PARTS Project is de moeite waard en sommige werken vind ik uitgesproken goed. Het interdisciplinaire karakter is indrukwekkend: begonnen als schilder is hij al snel met collage-achtig werk en sculptuur bezig en zodra zijn manifest uit is zijn ook zijn performances bijzonder sterk. De band met YBA is overduidelijk en het is dan ook terecht dat deze kunstenaar aandacht krijgt. Bij deze een indruk:
Straat performance: Collecting Merits – Street perfromance Bucharest – 1968
Actie die waarschijnlijk een voorloper is van “Cakeman”
Anthropocosmos (Open Sky) – 1995 – 2000
Performance: Gradually goïng Tornado – 1974
Gradually goïng Tornado – 1974
“Ramp”, een performance die op diverse locaties werd uitgevoerd.
Invloeden van traditionele ambachten zijn ook terug te herkennen, zoals in dit schilderij
The Man – 100 Cells – 1969
Human – 54 cells – 1972
Impulse and Vector – undated
Plato’s Monk (The Palpable Cakeman) – 1970 – 2002
Anthropocosmos within Hyphen – 1978
Je zou zeggen Richard Deacon, maar het is echt Paul Neagu: Wall Hyphen – 1983 – 1984
Human hands, human feet – 1972
The Cake Man – 1972
Vlnr: Full Moon Hyphen, Arguments Hyphen, Orange Deck, resp: 1988, 1975-1980, 1985
Full Moon Hyphen – 1984
chmkoome's blog 