29 november 2020
Gisteren opende de bovengenoemde tentoonstelling van Hester Scheurwater bij galerie Frank Taal. De kunstenaar had nogal wat voorwerk verricht door kaarten met afbeeldingen uit de tentoonstelling te versturen naar hen die dat wilden. Daarnaast heeft ze door middel van wildplakken overal in Rotterdam en ook wel daarbuiten stickers en affiches geplakt met een opvallende afbeelding uit de tentoonstelling. Die verschenen vervolgens in context op de sociale media waardoor de aandacht voor deze tentoonstelling slim is opgevoerd.
Hester Scheurwater wil het ideale vrouwbeeld dat in de media wordt opgevoerd aanvullen met de beelden van echte vrouwen en van wat hun lichaam en hun gemoed doormaken in de loop van de tijd. Tot voor kort gebruikte ze daarvoor zichzelf: ze maakt foto’s in allerlei poses waarbij de intieme zones (zoals de reclame dat verhullend noemt) een grote rol spelen en waarbij ze zichzelf ook niet spaart. In de eerdere serie Shooting Back is ze kunstenaar die het model fotografeert, daarbij zijn kunstenaar en model beiden de zelfde persoon. Aangezien de kunstenaar een vrouw is speelt zij met de beelden die van vrouwen bestaan in het hoofd van mannen en in de media en laat daarbij juist die bestaande idealen op de realiteit botsen.
Voor deze tentoonstelling heeft ze een oproep gedaan om modellen te krijgen. Ze heeft die geselecteerd op een mentaliteit die met die van haarzelf gelijk loopt: ze moeten zich ongegeneerd laten zien zoals zij zijn. Op een of andere manier lijken deze foto’s opeens weer aan klassieke fotografie of schilderkunst te refereren: echo’s van Ingres, Fieret en het Orientalisme uit de negentiende eeuw klinken door in het werk. Foto’s met prachtig licht en lelieblanke huid hangen in de tentoonstelling. Maar ook zwart wit-foto’s van een model dat in een schildersatelier poses aan neemt naar illustraties in het handboek De volmaakte vrouw van de nederlandse gynaecoloog Theodor Hendrik van de Velde waarin hij vrouwen oefeningen aanraadt voor het “vrijen, baren en terug in vorm komen nadien”. Het lijkt alsof de kunstenaar met deze serie haar werk nog meer lagen meegeeft.
In de zij-ruimte hangt dan nog een serie zelfportretten naakt, waarbij het lichaam van de kunstenaar is in geolied en haar gezicht verward, aangedaan en opgezwollen is. De foto’s zijn van dichtbij genomen zodat het lichaam niet te zien is als geheel, maar alleen in grote glanzende onderdelen. Het is een gebaar van zelfbewustzijn en moed om deze beelden zo te presenteren in een wereld waarin het heersende geïdealiseerde vrouwbeeld de norm is. Een vorm van toe-eigening die bewondering verdient!
chmkoome's blog 