Tagarchief: Tino Sehgal

Eindejaarslijst chmkoome’s blog 2016

Posted on by

2 januari 2016

De koude wind die al jaren uit de rechtse hoek over het culturele veld waait maakte de afgelopen maanden flink slachtoffers!  Tijdelijke oplossingen werden in bepaalde gevallen wel gevonden, maar structureel gaat het bepaald niet goed. In het Haagse spelen daarnaast nog meer zaken een rol. De ontwikkelingen in het vastgoed en in de Haagse infrastructuur zorgen er voor dat Haagse kunstenaarsinitiatieven met hun hele hebben en houwen van hot naar her gestuurd worden. De ontwikkelingen in de Binckhorst zijn in dit opzicht tekenend: Billytown begon met een ambitieus programma en een heel nieuwe opzet en zal in april het veld moeten ruimen. Locatie Z was naar haar derde expositielocatie in een jaar verhuisd, ook in de Binckhorst , het zal daar weer weg moeten. Dat gebied leek veel mogelijkheden te bieden voor de kunstensector, maar de stedelijke ontwikkelingen en met name het gereed komen van de Rotterdamse baan zorgen er voor dat het gebied ook commercieel aantrekkelijk wordt. Daarnaast is er mede ten gevolge van de immigratie een behoefte aan woonruimte en er wordt naarstig gezocht naar kantoorruimtes die tot wooneenheden kunnen worden omgebouwd. Het gevolg is dat kunstenaarsinitiatieven met enorme onzekerheid blijven zitten over hun situatie.

Deze eindlijst is beperkt. Ik heb afgelopen jaar minder gezien wegens diverse reizen die ik mede ivm onderzoek heb gemaakt. Daarnaast ben ik ook uitgenodigd om jaarmeester te worden van het Apprentice-Master Project van Kunstpodium T en dat heeft me ook nogal bezig gehouden, de resultaten zijn op deze site de komende maanden te bezichtigen. Een bijkomend voordeel is wel dat ik regelmatig het land in zal gaan voor de erbij behorende tentoonstellingen en dus ook andere exposities in de omgeving zal zien. Zo ben ik recent al een paar keer in Park en de Pont geweest waar ik normaal wat moeilijker kom. Bij deze de toppers zonder hierarchie:

In Den Haag is Parts Project nadrukkelijk aanwezig met een paar waanzinnig goede tentoonstellingen waarvan ik vooral Show me Your Vital Parts top vond.  De installatie van Pim Voorneman droeg als entrée bij aan de gelaagdheid van de presentatie.
Het weekend waarin A day to clay a bust van Topp&Dubio plaats vond in 503 was gedenkwaardig, het interessante initiatief gaat rustig zijn eigen weg (dit weekend met Joost Rekveld) en de heren gaan door met acties in straten enzo..
Quartair maakte met Drawing Front een mooie tekeningententoonstelling en de tentoonstelling van Frank Halmans bij Ramakers was ook heel goed.
De tentoonstelling over Vilèm Flusser bij West past mooi in een zich steeds duidelijker aftekenend programma dat met het in gebruik nemen van Huis Huguetan nog veel meer mogeljkheden heeft zich te ontwikkelen. De recente tentoonstellingen See How the land Lays/Gagarin zijn daar een mooi voorbeeld van.

Baracca maakte bij Locatie Z de afsluiting van haar “Inside Job” project in een vrij moeilijke omgeving wel een goede show. Locatie Z zelf heeft op die locatie, het Helena van Doeverenplein,  kort maar hevig gefunctioneerd na eerst met All You can Eat van Ockenburg afscheid te hebben genomen. Thijs Ebbe Fokkens maakte onder de naam Escapist Cookbook een grote installatie die indruk maakte en de recente expositie The Group van The Holls-Collective, dit keer in de Binckhorst,  laat zien dat het potentieel ondanks alles onaangetast blijft.
Billytown maakte haar belofte volop waar met een serie tentoonstellingen: de solo van Marius Lut, de mooi onbevangen tentoonstelling Can’t do Nothing die door Bernice Nauta werd gecureerd en de nu nog te bezichtigen tentoonstelling van Iede Reckman, For All but Finitely Many, maken het om wanhopig van te worden dat zij weer verkassen moeten. Hopelijk vinden ze een manier om zo door te gaan.

Galerie Maurits van de Laar vierde zijn vijfentwintigjarige jubileum met een tentoonstelling die aangeeft dat de galeriehouder een mooi breed programma heeft ontwikkeld dat hem een sterke plek in de Haagse galeriewereld bezorgt. De tentoonstelling Auszeit van Diederik Gerlach in oktober was bijzonder fraai!

Helaas moeten we afwachten wat met een andere sterke galerie, Nouvelles Images, gebeurt nadat Erik Bos helaas veel te vroeg overleed. En, talking about galleries: De Art The Hague beurs begint nu wel smoel te krijgen, alleen het randgebeuren oogt bijzonder rommelig en hap-snap: kan daar niet een goede curator op gezet worden?

Galerie Durst Britt&Mayhew gaat onverdroten voort op de ingeslagen koers met een vrij ambitieus programma dat mooie tentoonstellingen oplevert, de tentoonstelling van Wieke Wester en Alexandre Lavet waren niet te versmaden!

STROOM blijft instelling van het jaar voor mij, zij zijn de spil van de Haagse kunstwereld en het hele land is daar jaloers op. Het twee-jarige project dat ze uitvoeren, Attempts to read the World (Differently) , vindt doorgang met intrigerende tentoonstellingen:  na vorig jaar de tentoonstelling met Neïl Beloufa te hebben gemaakt zagen we dit jaar de Display Show met Celine Condorelli, Gavin Wade en James langdon en nu het project Three Exhibits, Five Acts dat zich na de grote video-installatie van Max de Waard interessant ontwikkelt.

Dat de wind in HEDEN uit een andere hoek waait is ook duidelijk: met een consequente serie tentoonstellingen en deelname aan beurzen proberren zij hun bekendheid te vergroten en een aantal door henzelf gebrachte kunstenaars te promoten. De HEDEN-start prijs is een mooi intitiatief en tentoonstellingen als die van Ingrid Mol en Theo Jansen zijn altijd de moeite waard om te bezoeken.

Het Malieveld-project blijft interessant voor mij persoonlijk als laboratorium en incidenteel komen ook anderen daar werken op zaterdagochtend. Zo werd op 9 april het vierjarig jubileum gevierd met een aantal deelnemende kunstenaars.

Buiten Den Haag vind ik PARK in Tilburg toch heel bijzonder met o.a. een zomer-installatie van Yona Friedman en een fantastische tentoonstelling als Mwili na Akili met Charlote Schleiffert en Paul Bogaers. Lekker licht, een tentoonstelling die Eelco van der Lingen maakte voor het Centraal Museum in Utrecht vond ik erg de moeite waard en het was fijn om te zien dat ook This Art Fair in de beurs van Berlage wat meer karakter begint te krijgen. Het is goed dat individuele kunstenaars zich hier kunnen aanmelden.

Internationaal werd ik geraakt door de Robert Ryman-tentoonstelling in DIA-arts centre in New York, de Duchamp en Brancusi opstellingen in het Philadelphia Museum of Modern Art, de Barnes-Collection in Philadelphia, de heropening van het SF MOMA met een prachtige inventieve nieuwe vleugel en een fantastische brede presentatie van o.a. Elsworth Kelly. Verslagen stonden op Facebook, maar daar moet je kennelijk toch niet te enthousiast gebruik van maken want na een album met al mijn Malieveldwerk zijn nu ook drie van mijn U.S. albums verdwenen. Ik zal proberen in de loop van de komende maanden verslagen op dit blog te zetten.
De tentoonstelling van Annemiek Lauwerens in een kapel in Pernes les Fontaines in Zuid Frankrijk liet voor mij zien dat context heel belangrijk kan zijn voor het werk van een kunstenaar.

Ik had graag nog gezien:
Manifesta 11 in Zürich, Beat Generation in het Centre Pompidou, Georgia O’Keeffe in de Tate gallery, Machiel van Soest na Billytown ook in P.S. Projects met Sequence,  Erik van Lieshout in Wiels, Francys Alys in de Wiener Sezession, de collectie Chtchtoukine in Fondation Louis Vuitton in Parijs en last but certainly not least: Carte Blanche voor Tino Sehgal in het Palais de Tokyo.

CD van 2016 (nog maar net binnen): Radiohead – A Moon Shaped Pool

Boek van 2016: Stefan Hertmans –De Bekeerlinge

Filmserie van 2016: Game of Thrones season VI,

 

 

Carte Blanche

Posted on by

18 november 2016

Adrian Searle schreef een verslag over Tino Sehgal’s’event in palais de Tokyo, een redelijk alternatief aangezien foto en vidoeregistratie door Sehgal niet toegestaan worden:

“What is the riddle?” asked the young woman, doing a little writhing dance as she spoke. “The riddle is this, the riddle is that: what is the riddle?” Search me, I said.”

naamloos-int

Without a trace … Philippe Parreno’s rendering of Tino Sehgal’s performance piece Annlee

The Guardian

Palais de Tokyo

Performance

Posted on by

27 november 2015

Tot nu toe heb ik nog niet de gelegenheid genomen om de performances van Tino Sehgal te bezoeken in het Stedelijk Museum. Na twee eerdere ervaringen waarvan ik nogal onder de indruk was hoorde ik over de aankopen van het Stedelijk Museum en nam ik me voor om regelmatig een kijkje te nemen. Door toenemende activiteiten in mijn eigen praktijk is het daar niet van gekomen, maar vandaag was ik in Amsterdam en bezocht ik het Stedelijk, uitsluitend voor de performances. Bij het betreden van de vleugel waar de performances zich zouden afspelen hoorde ik direct al een heldere alt zingen: This is propaganda. Traag en met een licht crescendo kwam het uit de keel van een suppoost die na het zingen van de frase zei: This is propaganda, Tino Sehgal – 2002. In de zaal waarin dit zich afspeelde hingen grote abstracte werken, een mooie combinatie, maar ik moest ook denken aan de tekst van Hans Haacke over corporate art wat de ingetogen sfeer in de ruimte wel een schurend randje gaf.
Tijdens het rondwandelen zag ik door een deuropening opeens naast een werk van Carl André een half naakte vrouw dansen, zij stond juist op het punt haar kleding weer langzaam aan te trekken, net zo verleidelijk als ze zich eerst kennelijk ontkleed had. De meeste aanwezige bezoekers dachten dat het afgelopen was en liepen weg, ik bleef als enige over. De vrouw bleef oogcontact met mij zoeken en mij verleidelijk toe lachen terwijl zij het ene na het andere kledingstuk weer aan trok. Het was nogal confronterend en het was moeilijk een enigszins klinische blik te houden en niet af en toe weg te kijken.  Toen zij klaar was zei ze: Selling out, Tino Sehgal – 2002. Er was nog een derde performance had ik begrepen en na een jonge suppoost te hebben gevolgd in de veronderstelling dat zij iets zou doen maakte ik een ronde door de benedenverdieping om later terug te keren. This is propaganda bleef nog steeds door de ruimtes klinken  en weer bij de Carl André gekomen, waar verder niemand was, begon opeens een mannelijke suppoost zich te ontkleden, met alle betekenisvolle blikken en het gedraai die bij een strip-tease horen. Het was iemand die duidelijk de sportschool bezoekt en daar trots op is. Hij hield veel minder afstand dan de vrouw eerder en gleed een paar keer op een centimeter afstand langs me, ik kon hem ruiken en voelen. Dit was minder confronterend, meer een beetje raar, je wordt opeens in een andere wereld getrokken waar ik normaal geen weet van heb. Toen hij zich tot op de slip had uitgekleed zei ook hij: Selling out, Tino Sehgal 2002. Vervolgens kleedde hij zich weer langzaam op de zelfde manier aan als hij zich had uitgekleed. Dit was een tweede, mannelijke  versie van dezelfde performance die ik op een andere manier ervaarde dan de eerste versie waardoor ik echt zo geraakt werd dat ik er deel van uitmaakte.
Toen ik de zaal uitliep werd ik aangesproken door een jonge getinte vrouw, dezelfde suppoost die ik eerder had gevolgd in de veronderstelling dat zij een van de performers was. Zij vroeg me of ik de hele performance had mee gemaakt en wat ik er van vond, ik kreeg de indruk dat ze er zelf moeite mee had. Ik vertelde haar dat ik het vrij confronterend vond, maar dat ik het fascinerend vond te ervaren hoe je in de zalen van het Stedelijk Museum tussen al die bewonderde klassieke werken in een andere wereld getrokken wordt en op andere elementen in jezelf wordt aangesproken. We spraken wat heen en weer en ik vertelde haar zelfs dat ik haar had gevolgd om een van de performances te zien, zij vertelde echter dat die elders in het gebouw plaats vonden. Daarna spraken we verder over de performances tot ik verder wilde. Toen zei ze dat ik zojuist mee had gewerkt aan This is Critique, Tino Sehgal 2008.
Licht verdwaasd liep ik naar buiten, maar ik voelde me ook licht en tevreden: het feit dat ik een stap had gemaakt  vanuit de situatie waarin je als museumbezoeker naar een werk kijkt en er misschien door wordt geraakt naar een situatie dat ik deel uitmaakte van een kunstwerk in een museum en zo een grens hebt overschreden, een grens waarvan je als kunstenaar hoopt dat je die door publiek kan laten passeren, vind ik fascinerend. Er zijn parallellen met het moderne theater, maar dit vond plaats in het museum voor beeldende kunsten wat de situatie toch anders maakt. Het feit dat de strippers zich op dezelfde manier uit- en aankleden geeft een wat formeel tintje aan de performance waarvan je je bij terug denken bewust bent. De zin daarvan zie ik niet direct. This is critique volgde bij mij perfect op de tweede versie van Selling out, omdat ik op dat moment wel erover wilde praten. Het geeft meer dan genoeg aanleiding ook in december nog een bezoek te brengen aan het Stedelijk Museum

 

P1040758

This is Propaganda, Tino Sehgal – 2002

Stedelijk Museum