Gödel Escher Bach

1 juni 2023

In het kader van het Escher jaar heeft West een aansprekende tentoonstelling samengesteld die gebaseerd is op Douglas Hofstadter’s boek Gödel, Escher, Bach waarin lijnen worden getrokken tussen wiskundige Kurt Gödel, beeldend kunstenaar M.C. Escher en componist Johan Sebastiaan Bach. Dit gebeurt ook in deze tentoonstelling aan de hand van een aantal contemporaine kunstwerken in diverse disciplines die voortborduren op de ideeën over zelf-referentie en de grenzen van bewijsbaarheid van wiskundige waarheden die in het boek worden beschreven. Zelfreferentie is een evident element in het werk van Escher, maar ook in de composities van Bach als bijvoorbeeld de Kunst der Fuge herkennen we een structuur waarin we de figuur van de lemniscaat steeds terug zien.

In de kunstwerken die in deze tentoonstelling getoond worden gaat het dus over zelf-referentie, paradoxen, oneindigheid en herhaling. Het is ook een poging om de visie op Escher’s werk te verbreden naar een wat meer actueel begrippenkader, wat in mijn optiek aardig is gelukt. Zo zien we in bepaalde werken van bijvoorbeeld Thomas Ruff, Hanne Darboven of Giacomo Micelli een aantal “fractals” een samen een gecompliceerd beeld vormen en herkennen we in de bewerkte kubussen van Georg Herold de perspectivische tegenstrijdigheden in het werk van Escher. Richard Cavell’s video met de discussie tussen Elliott Gould en Arnold Schönberg die wordt opgediend over de revolutionaire twaalf-toons muziek en het deconstrueren van de grondbeginselen van de westerse harmonie is ook erg interessant, waarbij de camera zich in close up over Weens expressionisme beweegt waarvan we alleen details te zien krijgen.
Persoonlijk vond ik de video van Sigmar Polke intrigerend: op zoek naar geluiden uit het nabije volgt hij een route door de galerie de stad in. Wat volgt hij, wat hoort hij? Het is zo een intrigerend geheel wat hier getoond wordt. In de tentoonstellingsperiode kunnen ook diverse evenementen bezocht worden zoals u op de site kunt zien.

Escheresque illustratie – Ernst Mach: Self portrait (view from the left eye) – 1886

Peter Campus: Three transitions – 1973

Thomas Ruff: d.o.p.e. 08 – 2022

Hanne Darboven: 1 bis 100a, 27.3.1973 – 1973

Eleanor Antin: The King – 1972

Georg Herold: Untitled (Escher Cube) – 1887

Georg Herold: Cube – 1987/2003

Florian Hecker: Bregman/Deutsch Chimera – 2010 (Sound Piece)

Louisa Clement: Representative – 2021 (avatar)

Marcus du Sautoy & Victoria Gould: I is a strange loop – 2019 (theatre play)

Richard Cavell: Speechsong

Royden Rabinowitch: Greased Cone – Elegized tfough two axes A-D ((Imortance of Stan and Ollie) – 2023
Greased Cone – Elegized through three axes A (Importance of Stan and Ollie)

Wim Crouwel: Untitled – 2011

Kim Soun-Gui: Vide-O – 1989

Kim Soun-Gui: Vide-O – 1989 (script)

Joke Olthaar: Berg – 2021 (video)

Herlinde Koebl: Angela Merkel 1989, Angela Merkel 2018

Hansje van Halem: Geschenkpapier Gödel Escher Bach

Giacomo Micelli: The Infinite Conversation – 2022
Conversation Werner Herzog – Slavoi Zizek in deepfake

Arthur Reinders Folmer: Fabel, the animal typeface – 2023

Christian Bök: Protein 13 – 2013

Sigmar Polke: Blockade ’69, Raum IX, TV broadcast (Berliner Fenster)

West

Produktive Bildstörung

6 januari 2022

Sigmar Polke: Primavera – 2003

Kunsthalle Düsseldorf

Weerzien

16 februari 2018

Als ik in de buurt van de Pont ben ga ik altijd even kijken, het maakt niet uit welke tentoonstellingen er plaats vinden en of ik ze al gezien heb: er is altijd wel iets te zien waardoor ik verrast wordt. Ik was een tijdje niet geweest en was nieuwsgierig naar het cadeau van Anish Kapoor dat voor de ingang is geplaatst. Daarnaast was de jubileumtentoonstelling ter gelegenheid van het 25 jarig jubileum voorbij, maar er waren nog onderdelen te zien. Aangezien ik een paar dagen in Tilburg was om “Keepsake” in te richten in Kunstpodium T fiepte ik naar binnen en werd ik weer verrast:

Christian Boltanski: Menschlich (daders en slachtoffers willekeurig door elkaar)

Philippe Vandenberg: Arafat painting – 1990

Raoul de Keijzer

Luc Tuymans

Sigmar Polke (waarvan meerdere grote doeken te zien zijn)

Een verrassende Ton Verhoef

Giuseppe Penone: Palpebre – 1981-1991 – nog niet eerder zo ruim geïnstalleerd

Detail

En het is erg mooi met het werk van Richard Long er voor geplaatst

In de wolhokken o.a. Sophie Calle met werk dat ik nog niet zag

en dit werk van Anri Sala met draaiende handschoenen

Buiten keek ik nog even naar het werk van Anish Kapoor dat geschonken is: een prachtige getordeerde snede uit de hemel!

Museum de Pont

Die Editionen

4 mei 2017

Sigmar Polke: Ohne Titel (München 1973)

Kúnsthaus am Limes

 

Early prints

27 februari 2016

Sigmar Polke: Mu nieltnam netorruprup – 1975

Städel Museum

Neue Nationalgalerie

12 december 2014

In de Neue Nationalgalerie vinden diverse tentoonstellingen plaats. Bij binnenkomst rechts in het souterrain is een ruimte waar delen uit de collectie van Ulla en Heiner Pietzsch getoond wordt. Deze collectie is aan de Neue Nationalgalerie aangeboden als schenking mits een representatief deel van deze collectie continu wordt getoond in samenhang met de vaste collectie van dit museum. Het probleem is dat dit museum nu al veel te klein is voor de eigen collectie, het zou op zijn minst drie keer het huidige vloeroppervlak ter beschikking moeten hebben om een waar museum van de twintigste eeuwse kunst te kunnen zijn. Om deze reden wordt nu aan fondsenwerving gedaan met steeds een deel van de collectie Pietzsch en een deel van het werk uit de museumcollectie. Einde van dit jaar sluit het museum voor een renovatie en en sanering. Wellicht is datook een mooi moment voor nieuwbouw waarin de idealen waargemaakt kunnen worden. De regionale overheid heeft al voorstellen in die richting gedaan. De indrukwekkende verzameling verdient het zoal u hier kunt zien. Eerst uit de verzameling Pietzsch:

Frida Kahlo: Zelfportret

Joan Miró

Max Ernst: Jeune homme intrigué par le vol d’une mouche non-euclidienne

Vervolgens kom je in het gedeelte met een collectietentoonstelling, de derde achtereenvolgende die de naam Ausweitung der Kampfzone 1968 – 2000 draagt, naar Houellebecq. Een indrukwekkend maar enigszins onsamenhangend geheel waarin o.a. het levensgevoel in Duitsland in de jaren zeventig en tachtig mooi in tot uiting komt.

Sophie Calle: The detachment

Sophie Calle: The detachment

Jake and Dinos Chapman: My giant colouring book

Sigmar Polke: Manöverschaden

Brusce Nauman: Indoor-Outdoor Seating Arrangement

Georg herold: Ohne Titel

Bernd und Anna Blume: Atelier

Bernd und Anna Blume: Küchenkoller

Neo Rauch: Der Auftrag

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Anselm Kiefer: Maikäfer Fleig

En om de kerstsfeer nog enigszins recht te doen is in de grote hal boven de tentoonstellingsruimten een grote installatie van  de Britse architect  David Chipperfield geplaatst, bijna Teutoonser dan de Teunonen.

David Chipperfield: Sticks and Stones

Neue Nationalgalerie

 

Alibis

23 november 2014

In de Tate Modern is momenteel de solotentoonstelling van Sigmar Polke te zien, een overzicht van zijn werk tot 2010. In 1984 zag ik in Booijmans van Beuningen een tentoonstelling van het werk van de kunstenaar, maar afgezien van veel verwondering en verbazing begreep ik er niet veel van. Toch was ik geïntrigeerd, want ik kocht wel de catalogus: de samenstellers zagen het toen net zo vaag als ik wanneer ik die nu terug zie. De tentoonstelling in London laat echter een mooie ontwikkeling zien waarbinnen de vele verschillende vormen en experimenten die Polke heeft uitgevoerd op hun plaats vallen. Het vroege werk, dat hier en daar heel conceptueel en humoristisch de schilderkunst en de mythes daarin op de hak neemt heeft mijn voorkeur. De experimenten in de zeventiger jaren zijn soms zeer chaotisch en vermoeiend om te zien, precies als het gepolitiseerde leven in Duitsland in die tijd, maar de werken die daarna ontstaan, overduidelijk beïnvloedt door de experimenten in die zeventiger jaren en de verworvenheden uit de jaren zestig worden wel heel groot, kleurig en interessant. Al bij al een heel mooie tentoonstelling, ook als spiegel van mijn eigen smaakontwikkeling. Zeker de moeite waard om te bezoeken als je  voor 8 februari zou kunnen! Aangezien de bewaking fanatiek en fotograferen ten strengste verboden was sprokkelde ik wat plaatjes vn het internet.

Sigmar Polke: Höhere Wesen befahlen: rechte obere Ecke schwarz malen!

Sigmar Polke: Polke als Astronaut – 1968

Sigmar Polke: Ohne Titel (Quetta Pakistan)

Sigmar Polke: Raster Drawing (Portrait of Lee Harvey Oswald) 1963

Sigmar Polke: City painting II – 1968

Sigmar Polke: Freundinnen – 1965/66

Sigmar-Polk: Ohne Titel (Heron) -1966

Tate Modern

 

Alibis

23 oktober 2014

Sigmar Polke Untitled (Quetta, Pakistan) 1974–1978

Tate Modern

Early works on paper

5 juni 2014

Sigmar Polke: “Untitled” – 1968 Gouache on lined paper – 21 x 15 cm

Michael Werner Gallery