3 februari 2020
Scrivere Disegnando
Tagarchief: Ryan Gander
Distance Intime
16 augustus 2019
In Montpellier is een nieuw instituut opgericht en in juni geopend onder de naam MO.CO. (Montpellier Contemporain) dat uit drie delen bestaat: Hotels des Collections, La Panacée en l’École des Baux Arts. Bedoeling is daarmee een nieuw horizontaal en multifunctioneel model voor musea te beginnen en daarmee op diverse niveaus de kunsten in Montpellier te laten bruisen.
Montpellier is een aangename stad, er is een Universiteit, de stad is ruim opgezet en wordt ook wel het Parijs van het zuiden genoemd. Er gebeurde weinig, terwijl je in de vierde stad van Frankrijk een levendige kunstwereld zou verwachten. Tijd dus om eens te gaan kijken en in eerste instantie het Hotel des Collections te bezoeken waar het de bedoeling is om privécollecties te tonen van over de hele wereld.
Op dit moment is de collectie van Yasuharu Ishikawa te zien onder de titel “Distance Intime”. Een Japanse verzameling met een nadruk op conceptueel werk. De tentoonstelling is bedoeld als landschap waardoor we dwalen en in persoonlijke gebaren een verband met mondiale ontwikkelingen kunnen ontwaren. De kunstenaars die deel uitmaken van de collectie zijn deel van de mondiale kunstkaravaan en voor een deel ook goed vertegenwoordigd in de Franse collecties. Het is vermoedelijk een manier om meer publiek te trekken. Ik heb er met plezier rondgelopen en een aantal bekende werken gezien, maar ook werken waarover ik gelezen had die ik nu voor me kon zien.
Het gebouw waarin zich het Hotel des Collections bevindt, het oude Hôtel Montcalm is hersteld en door een aantal Franse kunstenaars aangepast voor de huidige functie. Er voor ligt een aangenaam park met een groot terras waar het goed toeven is. Bij deze een indruk van de tentoonstelling:
Ryan Gander: Ftt, Ft, Ftt, Ftt, Ffttt, Ftt or somewhere between a modern representation of how a contemprorary gesture came into being, an illustration of the physicality of an argument between Theo and Piet rearding the dynamic aspect of the diagonal line and attempting to produce a chroma-key set for a hundred enigmatic scenes
Ryan Gander: Tell my mother not to worry – 2012, spelletjes in marmer.
Marcel Broodthaers: La signature, serie 1 (tirage illimité) – 1969
Felix- Gonzalez -Torres: Untitled (Monument) – 1989 Een stapel papier met daarop de zin “TEN MEN CAME, ONLY THREE RETURNED” Bezoekers kunnen een vel mee nemen.
Felix Gonzalez-Torres: Untitled (love letter from the war front) – 1988
Felix Gonzalez-Torres: Untitled (March 5th) #2 – 1991
Liam Gillick: The any space whatever – 2004
On Kawara: doos van Date painting uit “Today”-serie met bijpassend krantenknipsel March 14, 1994
Danh Vo: Massive Black Hole in the Dark Heart of our Milky Way – 2012
Danh Vo: Massive Black Hole in the Dark Heart of our Milky Way – 2012, titel van het jaar!
Pierre Huyghe: Zoodram 4 – 2011
Pierre Huyghe: Untitled (Human Mask) – 2014 Prachtige film van een Makaak-aapje die in een keuken in Fukushima rondzwerft met een wit meisjesmasker op. Erg vervreemdend door de soms menselijke gedragingen in een omgeving die getekend is door de nucleaire ramp.
Vroeg werk van Lawrence Weiner: Tiber – 1967
Gerhard Richter: 5 stehende scheiben – 2002. Wonderlijk werk van de Duitse schilder, maar ook begrijpelijk voor iemand die bezig is met kijken naar de wereld . Hij maakte de werken vanaf 1967
Fischli& Weiss: Untitled -1994 – 2013 Voorwerpen uit het atelier, precies nagemaakt met polyurethaan en daarna beschilderd. Gestopt een jaar na de dood van Peter Fischli in 2012.
Anri Sala: Answer me – 2008, een fanatiek slagwerk spelende man
probeert zijn vriendin te overstemmen die “Answer me” prevelt! Er voor is opgesteld “another solo in the doldrums (Serpentine) – 2011, past naadloos.
Simon Fujiwara: REhearsal for a reunion (with the father of pottery) – 2011 Een hilarisch gesprek tussen de kunstenaar en een acteur die de dialoog tussen vader en zoon bij een eerste ontmoeting willen opvoeren, met allerlei obligate rituelen. Als bevestiging van hun relatie maken vader en zoon een thee-set met mokken en pot naar een klassiek model. Dat originele model moet dan door beiden met een hamer worden kapot geslagen wat de acteur met overduidelijke weerzin uitvoert.
De set van de dialoog na het uitvoeren met foto’s van Fujiwara met zijn vader
En zo ziet het Hotel des collections en het parkje er uit!
Distance intime
1 juli 2019
Zojuist geopend in Montpellier: Mo.Co. een interessant centrum voor contemporaine kunst met een tentoonstelling met een overzicht over conceptuele kunst sinds de zestiger jaren in l’Hôtel des collections. De getoonde werken maken deel uit van de collectie Isikawa. Daarnaast is een route met 100 kunstwerken van hedendaagse kunstenaars uitgezet in de stad. Dit gebeurt allemaal onder de leiding van Vincent Honoré, de nieuwe directeur van het complex dat bestaat uit drie entiteiten die samen gaan werken: l’Hôtel des collections, La panacée en l École des Beaux Arts.
Ryan Gander: “Ftt, Ft, Ftt, Ftt, Ffttt, Ftt” – 2010
Zie ook Le Monde
Make every show like it’s your last
Amsterdam
3 mei 2013
Vandaag had ik in Amsterdam tijd over om wat galeries te bezoeken. Het weer was fantastisch en in de Jordaan was het vrij rustig waardoor ik ontspannen kuierend langs de Prinsegracht een bijzonder goed humeur kreeg. Dat humeur werd alleen maar beter doordat ik, ondanks mijn verwachtingen, een paar echt goede exposities bezocht. Het gaf zoveel stof tot nadenken dat ik een half uur voordat het tijd was maar naar de VU vertrok om daar het oratoir geweld van een nieuwe hoogleraar te ondergaan. Als eerste was ik in het SMBA waar de tentoonstelling The Right to the City is te zien. In Madrid op de ARCO zijn steeds interessante galeries uit Latijns Amerika en een aantal kunstenaars uit die regio zijn ook op een globaal niveau doorgebroken. Hier is een beperkte presentatie te zien, de installatie van Wilfredo Prieto werkte helaas niet en is ook niet weer te geven met een foto maar bij deze een paar hoogtepunten :
Laercio Redondo: Lembranca de Brasilia
Oscar Abraham Pabón: Salta Charcos (mal)
Oscar Abraham Pabón: Los Salta Charcos stenen voor een pad van centrum naar periferie in Santa Cruz (Bolivia) ontwikkeld
Abraham Cruzvillegas: Autoretratto ciego ovoloactovegetariano pero transgenico
Jonathas de Andrade: The Uprising, een prachtige video over paarderaces in Recife in Brasilie, met een aangrijpend zingende opstandeling die in prachtige poetische taal activistische liederen uit het verleden zingt
Alfredo Marquez: Katatay, actionisme naar vorbeeld van de Chileense dichter Arguedas. Dit is een vermiste persoon
uit de rurale gebieden in Chili en zijn zuster die hem als vermist heeft opgegeven. De teksten eronder zijn in Quechua (indanentaal) en Spaans“ Dicen que somos atraso” wil zeggen: “ ze zeggen dat wij achterlijk zijn” .
Bij Ellen de Bruijne is een tentoonstelling van Evi Vingerling te zien die indruk maakt. Een klein donker doek doet aan Franz Kline’s doeken denken en het doek ernaast maakt duidelijk dat de natuur wel degelijk inspiratie van de kunstenaar is. Het lijkt wel of zij haar waarnemingen in subtiele streken op doek calligrafeert, het resulteert in een prachtige tentoonstelling!
De werken van de Noorse kunstenaar Olve Sande die in een ruimte opzij hangen maken ook nieuwsgierig naar meer, het is een mooie combinatie met Vingerling.
Vervolgens op naar Annet Gelink waar Ryan Gander een tentoonstelling heeft op dit moment. Ik vind de kunstenaar vaak wat hermetisch, maar hier zijn toch een aantal werken bijeengebracht die gelaagd zijn, maar toch snel aan spreken, bij deze wat plaatjes:
De kunstenaar maakt continu portretten van oude kennissen uit herinnering. De portretten archiveert hij thuis en publiek laat hij de perspex schijven zien die hij daarvoor als palet gebruikt.
Ryan Gander: Be prepared (back), Marble Resin (left), Investigation # 99 – The halo effect (right)
Remorse in black and black
Marble Resin (foreground): een “hut“ van de kinderen van de kunstenaar: twee Rietveldstoelen met een deken erover en dan uitgevoerd in marmer.
Verder weer, nu naar Martin van Zomeren waar een tentoonstelling van Katja Mater te zien is. Ik zeg zien, maar je kan de tentoonstelling ervaren. Mater heeft een ruimte gebouwd met daarin gaten in de muren. Ze schilderde het interieur in geometrische vlakken in een bepaalde opbouw die tot blauw-grijze wanden leidde. De gaten in de wanden waren voor camera’s die tijdens de verandering van de wanden foto’s maakten, typische foto’s zoals die waarmee de kunstenaar bekend is geworden. De foto’s nu worden in de galerie op de wand getoond, maar de ruimte waarin ze gemaakt zijn is herbouwd in de galerie, waardoor de ruimte tussen de ge“exposeerde foto’s en de wand van de gebouwde ruimte erg klein is. De bezoeker kan echter wel de gebouwde, en nu dus blauwgrijze, ruimte in en door de gaten naar het werk kijken. De foto’s werken als een projectie uit de ruimte op de galeriewand wat een aansprekend idee is. Wat me ook aanspreekt is dat de bezoeker van de tentoonstelling terug kan naar de basis van het werk, de gebouwde ruimte. De galerieruimte eromheen werkt bepaald claustrofobisch wat misschien een voor de kunstenaar herkenbaar sentiment oplevert.
Dan zag ik ook nog de tentoonstelling Permanent marker van Anthony Goicolea bij Ron Mandos, de tentoonstelling werd nog opgebouwd, maar het is een bijzonder gevarieerd geheel met ijzersterk werk. Ik ken eigenlijk alleen foto’s van de kunstenaar, maar hier is veel meer te zien met tekeningen die o.a. aan Ewoud van Rijn en Otto Egberts doen denken. Ik ga nog een keer kijken als ik weer in Amsterdam ben!
http://www.ronmandos.nl/exhibition/current
chmkoome's blog 