Hoogtij

10 maart 2023

Tijdens Hoogtij was het geen best weer, maar als ik de verhalen begrijp waren zeker aan het begin van de avond veel mensen op de been om het gebodene te bezoeken. Ik heb een ronde gemaakt om u een indruk te geven:

Ten eerste Quartair. Daar had Thom Vink een installatie met werk van Gerco de Ruyter gecombineerd. Radio Tonka draaide plaatjes, de nazit zou hier ook plaats vinden.

Thom Vink: Measured Silence
Gerco de Ruyter: Grid Corrections XL
In dit boek van Gerco de Ruyter zijn text-grids opgenomen. Door de draaiing van de bladspiegel vallen de parallellen op die tussen de grondstructuren op zijn foto’s en de structuren van de text bestaan.
Rob Bothof van Radio Tonka hing ook een bijdrage op.

Bij Quartair om de hoek aan de Toussaintkade vinden we tegenwoordig galerie Maurits van de Laar die met de huidige tentoonstelling Peinture Fraîche .schilders in zijn portefeuille presenteert:

Andrea Freckman
Erik Pape
Lotte van Lieshout
Ronald Versloot

De bruisende HOK Gallery aan het Westeinde laat dit maal onder de titel Cut Loose collagekunst zien van de Zwitserse Natascha Frioud en van Tinca Veerman. Tijdens Hoogtij werd ook een zine gepresenteerd van Tinca Veerman and Leonor Faber-Jonker, een gecollageerd tijdschrift dat vervolgens in editie gerisood is.

Natascha Frioud
Natascha Frioud
Natascha Friouod en Tinca Veerman
Collage-magazine van Tinca Veerman en Leonor Faber-Jonker

Bij West-End Gallery vond een performance plaats bij een tentoonstelling onder de naam Model Studies Florence Marceau-Lafleur. Deze Française is als model bij kunstopleidingen actief en houdt zich bezig met het lichaam en met een wat particuliere opvatting van het begrip extase:

Florence Marceau-Lafleur: Model Studies

Op naar de grafische werkplaats aan de Prinsegracht. Daar is het kunstenaarsintitiatief Hgtomi Rosa neergestreken om de tentoonstelling All You Can Print samen te stellen. Het deed me meer aan een sociaal kunstwerk denken dan aan een presentatie van grafische mogelijkheden:

Een levendige boel voorwaar
Alom aanwezig, die kunstenaars

In de Boekhorststraat is in de relatief nieuwe galerieruimtes van Gallery Nono en Sinarts-gallery een solotentoonstelling van de Chinese Serene Hui ingericht onder de naam WHAT KIND OF TIMES ARE THESE, WHEN TO TALK ABOUT A TREE IS ALMOST A CRIME. Een onderzoek naar diverse elementen, poëzie van de Chinees-Zweedse dichter Gui Minhai, maar ook leven onder beperkingen, in eenzaamheid en bespiegelingen over Zweden.

Een uitgekiende inrichting
Met voor de prints gebruikte linostenen

Eenmaal in de Boekhorststraat kan je niet om 1646 heen. Paul DD Smith stelt daar een installatie tentoon evenals een ruimte met zijde-schilderijen die van achter worden aangelicht. De man is sterk bezig met slakken en hermafrodieten, bestiariums en vivariums en christelijke thematiek. Hij doet dat met uitgekiend materiaal gebruik dat een sensuele kant heeft. Interessante tentoonstelling

The Chiral Gate
Annunciation Vivarium (Gastropoda)
Marbled Crayfish (naar Fra Angelico)

Hoogtij

Quartair Contemporary Art Initiatives

Galerie Maurits van de Laar

HOK Gallery

Projectruimte West End

De Grafische Werkplaats

1646

En ook bij Jegens & Tevens en trendbeheer

needs must (when the devil drives)

19 juni 2022

Dit weekeinde vond bij Quartair de avant-garde theatervoorstelling met bovenstaande titel plaats. Het was een voorstelling die door Charlie Watkins en Petra van Beuningen werd gecreëerd en uitgevoerd. In het rechtergedeelte van de tentoonstellingsruimte was links een ruimte met een schot van de rest afgeschermd en daar vond het stuk plaats. Aan de rechterkant bevond zich een regietafel waaraan Rob Bothof geluid en licht verzorgde. Als decor stond een deur voor de achterwand, er was een bed voor en daarvoor nog een vlak met tuinaarde. Hiervoor stonden drie rijen met stoelen. Het had allemaal een bijzonder kernachtig DIY gehalte en oogde dus direct très avant garde.

Den Haag heeft naast de gevestigde instellingen altijd een levendige underground gehad van muziek, theater, beeldende kunst en literatuur. Sinds ik in Den Haag woon (1977) kwam ik steeds van alles tegen wat intrigeerde en soms ook beangstigde. Maldoror (ik had de Comte de Lautréamont gelezen, dus wist van wanten) , Radio Tonka met alles er om heen, de muzikanten in de kelders van Ruimtevaart (toen nog aan de Loosduinseweg), Atelier als Supermedium, dichtersavonden aan het Huygenspark, Trespassers W met activiteiten: ik kan het allemaal niet zo snel opdreunen maar er is meer dan je ziet in Den Haag. Maar daarbij hoort dus ook Charlie Watkins die met het multidisciplinaire Shitcluster enige naam heeft gemaakt.

Deze voorstelling past daar naadloos in: een gelaagd “self referential” stuk met sex, bloed en veel ingehouden woede. Het betreft dus een voorstelling over het maken van een voorstelling, gespeeld door twee acteurs die voortdurend van persona wisselen waarbij Charlie Watkins de regisseur/schrijver voorstelt die het stuk tot een goed einde wil brengen. Hij doet dat op ingehouden brits-flegmatieke wijze waaronder veel frustratie en spanning wordt onderdrukt. Bron van die spanning is Petra van Beuningen, de actrice die hem daarbij helpt en steeds broodnuchter reageert, maar ondertussen wel om erkenning verlegen zit. In beginsel is zij Gretha Thunberg die woedend is, bij de koning van haar land wordt geroepen die haar wel eens wat zal laten zien waarna zij door een windmolen vol bijlen aan stukjes wordt gehakt. Naarmate het stuk vordert wordt zij steeds meer Petra van Beuningen die een rol speelt en last heeft van het haantjesgedrag van Charlie. Ze wordt halverwege gevraagd als understudy voor Antigoné bij het Nationaal Toneel en even later wordt ze definitief gevraagd de rol over te nemen. Het onderhavige stuk kan daardoor niet worden afgemaakt. Charlie ziet zich schaakmat gezet en dan volgt een catharsis.

Ik vond het een mooie manier om een voorstelling te maken, te vertonen en voor mij als toeschouwer om te zien. De verschillende lagen geven een mooie spanning en namen mij mee in de diverse conflicten die getoond werden. De acteurs wisten die goed invoelbaar te maken, veel creatieve toeschouwers zullen daarin wat hebben herkend. Het in de handeling opnemen van de technicus versterkte de gelaagdheid van het stuk. Het was dus een geslaagde voorstelling en je zou hopen dat dit vaker zou gebeuren.

Quartair Contemporary Art Initiatives

Soundhouse

3 juli 2020

 

Soundhouse is een geluidsproject van Nico Parlevliet, geluidskunstenaar uit Dordrecht NL. De kunstenaar wees een uur van de dag toe aan vierentwintig verschillende kunstenaars, waarna hij deze kunstenaars vroeg het geluid van dat uur van de dag in hun kunstenaarspraktijk op te nemen. Het resultaat vormt het geluid van een dag kunstenaarspraktijk. Men kan naar de geluiden van vierentwintig kunstenaars luisteren op de Soundhouse website.

Nico Parlevliet nodigde ook mij uit en ik kreeg het tiende uur, van 09.00 tot 10.00 u CEST. Andere deelnemers zijn Andrew McNiven, Elise ’t Hart, Steve Giasson, Frans van Lent, Malou van Doormaal, Ricardo Huisman, Ieke Trinks, Laura Maes, Gilbert van Drunen, Manuela Porceddu, Harald Kubicza, Michiel van Bakel, Topp & Dubio, Moritz Ebinger, Ronald van der Meijs, Ienke Kastelein, Peter Bogers, Wouter Klein Velderman, Robert Lambermont, Eve Ariza, Erhard Hirt, Rob Bothof and Gaby Tjon a Tham

Soundhouse

Hoogtij #42

9 maart 2018

Hoogtij was vandaag erg de moeite waard. Ondanks de regen liepen er aardig wat enthousiastelingen rond om de diverse galeries en initiatieven te bezoeken en terecht, want die moeite werd op diverse locaties beloond. Bij deze een klein overzicht van wat ik zag (andere plekken waarnaar ik nieuwsgierig was volgen nog, je kan niet alles op zo’n avond!)

Moose vierde de aftrap van hun project Passive Activists, een programma van video’s van over de hele wereld. Zij vergeten zichzelf ook niet zoals hier in de video “I`M GONNA BE ON TELEVISION”, vers van de pers door Charlotte van Winden.

Standing room only toen ik er was, met een video van Jesse Budel in de etalage .

Bij Hoorn & Reniers een opening van de tentoonstelling van Janes Haid-Schmallenberg, een jonge Berlijnse kunstenaar die jonge hippe kunst maakt.

Het refereert aan grifitti, outsider-art en wat dies meer zij: een hedendaagse holbewoner!

Quartair viert nog steeds het 25-jarig jubileum, dit keer met een overzicht van recent werk van de deelnemers aan het initiatief. Dit werk, “Alpine Thoughts” is van Marlies Adriaanse

Pietertje van Splunter: Plastic Play (video)

Op de voorgrond “Piano/Forte” van Mike Rijnierse (ism Rob Bothof), een schommel die functioneert als een geautomatiseerde prepared piano. Boven is een werk van Jesse Rahman: “Verlichte gracht, bovenlangs”.

Erik-Jan Ligtvoet laat een verrassend werk zien, eerder een installatie misschien, bestaande uit een serie werken uit de reeks “A Pair of Snakes”.

Astrid Nobel maakte een mooie serie “Tratteggio (ik leerde leegtes vullen)” gebaseerd op restauratietechnieken waarmee ze poogt om verdwenen zaken te herstellen.

Hierboven weer het werk van Jessy Rahman en op de achtergrond is werk van Harald de Bree te zien dat doet denken aan camouflageschilderingen op Engelse boten in de eerste wereldoorlog.

Thom Vink: Aquarium

Ludmila Rodrigues: Politics of Affect – Uitnodigende handen steken uit een houten wand en vragen erom om aangeraakt te worden

Het komt ook erg hulpeloos over om die handen zo te zien reiken naar iets dat niet gezien kan worden, gaaf werk!

 

In de Spanjaardshof was een mooie video-installatie te zien van Karola Pezarro en een werk van Niels de Bakker. In samenwerking maakten zij Pas de Deux, maar hier alleen het werk van Pezarro

Dat erg subtiel is in inhoud en vorm.

Klapstuk was vanavond de opening van …ISM met een project van Topp & Dubio onder de naam “Beïng Stuck in the Middle of the Moment”. Een avondvullend gebeuren met 25 deelnemers in de vorm van performance, installatie, theater… kortom een multidisciplinair gebeuren.

In en achteruimte, genaamd The Past, was een overzicht te zien met de activiteiten van Topp & Dubio door de jaren heen.

Foto’s van eerdere acties en exposities, voor de volgers een feest van herkenning.

Even een tijdsbepaling erbij was wellicht niet echt nodig

Want het heden was zo nadrukkelijk niet het verleden

door de activiteiten die door bekenden en onbekenden werden uitgevoerd dat verwarring nauwelijks mogelijk was. Hier met o.a. Sean Cornelisse en Frans van Lent

Er waren ook onbekenden zoals deze jongen die indruk maakte met zijn vragen aan het publiek

Er werd voorgelezen door Sean en er werd gelezen door Rien Monshouwer in bruisende intermezzi

En de jongeman liet zich kennen tot op de naakte huid!

Een beloftevol begin van een ongewoon initiatief!

De opening van Yaïr Callender had ik door omstandigheden gemist, maar bij deze gelegenheid ben ik gaan kijken naar de tentoonstelling “For the Vision of Abou ben Adhem” wat ook nog een aardige “pun”zou kunnen zijn.

Ik was verbaasd door de manier waarop hij zijn werk in de ruimte had geplaatst

En die ruimte met Berlage-achtige accenten had gevuld, een geest van spiritualiteit en referenties aan oude culturen wasemt door de ruimtes van 1646

Waarbij ook de details indruk maken

Vooral bij deze ruimte moest ik echt aan het gemeentemuseum denken

En weer zijn de details erg geslaagd.

Bij Maurits van de Laar is een solo van Ronald Versloot te zien, een oudgediende die voorstellingen schildert in een trant die speelt met voor- en achtergrond. Het zijn figuratieve beelden in een romantische traditie.

Into the wild…

Er zijn ook een viertal werken op papier te zien. Hierin is de lichtwerking echt virtuoos te noemen.

Tot slot was ik nog even bij Galerie Sophie waar subtiele tekeningen van Maeve van Klaveren te zien zijn

Sensitieve portretjes

Auch ein Rücken kann entzücken!

HoogtijHootij

This Must Be 2019

13 juni 2014

Voor hun tentoonstelling in de Bunker in het Westbroekpark in Den Haag hebben Topp & Dubio grote opruiming gehouden in hun atelier: alles met een verleden en een verhaal werd verwijderd. Wat overbleef was het materiaal waarmee ze hun nieuwe tentoonstelling zouden maken,  aangezien dit materiaal niet beladen was zou het ideaal zijn om ermee over de toekomst na te denken. 2019 was in de nabije toekomst het minst beladen jaar met een vooralsnog lege agenda en de bevindingen van het duo zouden zich dus daarop richten. Er werd een half jaar gewerkt in het atelier en recent werd de bunker ingericht met als resultaat een grote hoeveelheid werk met een amalgaam van dadaïstische, surrealistische, patafysische en wetenschappelijke invloeden. Om de kunstenaars te citeren:

“THIS MUST BE 2019 kan gezien worden als een poging tot het maken van meer ruimte, meer tijd en meer mogelijkheden. De tentoonstelling gaat uit van een kneedbaar, buigzaam en rond besef van tijd en ruimte. Een ruimte die tegelijk overzichtelijk en oneindig is. Waarin zich objecten en beelden bewegen die hun  bestaan nog moeten bewijzen en die vragen stellen over hun eigen ontstaan en over de potentie der dingen. Met deze tentoonstelling willen Topp & Dubio hun eigen toekomst onder handen nemen en vormgeven. Ook als dat betekent dat zij op de zaken vooruit lopen.”

De tentoonstelling is een enorme levendige staalkaart geworden van wat het duo vermag. Met een onbevangen blik worden objecten gecombineerd, effecten uitgeprobeerd en verschillende disciplines worden benaderd om met een onverwachte tournure te worden toegepast. Het gemak waarmee het duo dit doet om tot een bijzonder speelse tentoonstelling te komen wekt bewondering.  De verantwoording van dit alles, een sine qua non tegenwoordig , wordt op een dergmate amusante en nonsensicale wijze gebracht dat de  gemiddelde kunsthistoricus het nakijken heeft

Er werd voor de gelegenheid samen gewerkt met de componist Rob Bothof die foto’s van het werk uitgebreid analyseerde en vertaalde in geluid dat tijdens de opening klonk. Daarnaast was dichter/taalkundige Sean Cornelisse aan het werk gezet om betekenissen van het werk te ontcijferen en om te zetten in nieuwe taal, zogenaamde “ovismen” (Patafysische oerkreten). In een performance tijdens de opening kwam het jaar 2019 tot leven in beeldende acties waar het publiek in de idyllische theetuin bij de bunker met een mengeling van interesse en amusement kennis van nam.

IMG_4218

De ingang met overzichtelijke looplijst

IMG_4221

De titels van het werk in Ovismen

IMG_4219

Wat zoveel betekent als: De beschermheer is gewend…

IMG_4220

aan de bewegelijke schande van de mensheid.

IMG_4222

In de grote centrale ruimte een grote hoeveelheid werken

IMG_4223

Het ongeval includeert de toppen van rekeningen…

IMG_4224

gezegend, groef een pendeldienst,

IMG_4225

te land waren areop en enap

IMG_4226

koppeling van moeder verband toegevoegd dat…

IMG_4227

areop en enap: In het begin waren er alleen de zee en areopenap…

IMG_4228

was op zoek naar voedsel in de ….

IMG_4232

duisternis en toen….

IMG_4233

zag hij een enorme…

IMG_4234

mossel

IMG_4235

deze titels zijn nu willekeurig geplaatst

IMG_4237

een waar cadavre exquis dus

IMG_4238

er valt niet af te dingen op het werk

IMG_4241

lippen termen een zeewier-rivier van virale…

IMG_4242

Ook Ospa Benimi

IMG_4244

De smaak van mensen zoals een ezelin gevolgd door…

IMG_4246

De geluidsinstaaltie die de compositie van Rob Bothof ten gehore bracht

IMG_4247

Ook de processo 2019 was aanwezig ter verhoging van de feestvreugde

IMG_4248

en waar kennen we deze dames ook al weer van?

IMG_4251

Haagse taferelen in de theetuin

IMG_4252

Waar dra de performance een aanvang nam onder luid gezang van Ignas te Wiel

IMG_4255

TWEE!!!

IMG_4257

EENNNNN!!!!!!

IMG_4259

en …

IMG_4262

NEGEN!!!!!!!

IMG_4263

Dubio (of Topp) nam het woord om de tentoonstelling toe te lichten..

IMG_4264

Waarbij Rob Bothof werd voorgesteld

IMG_4266

en waarna ook Sean Cornelisse een kort referaat mocht houden over zijn Ovismen

Topp & Dubio

Ovismen