Vijftien jaar Nest

29 januari 2023

Gisteren werd in een uitgebreid vijftien uur durend programma gevierd dat Nest in Den Haag vijftien jaar bestaat. Aangezien Philip Akkerman en Jameszoo hun succesvolle tentoonstelling dit weekeinde afsloten is o.a. in samenwerking met hen een passende viering samengesteld. Zo vond in de morgen een filosofisch ontbijt aangeboden en werden ’s middags Tarotlezingen gedaan met kaarten gemaakt door Philip Akkerman. Om vijf uur vond trendbeheer’s kunstquiz plaats met Haagse vragen die door team Akkerman werd gewonnen. Daarna draaiden Philip Akkerman en Jameszoo een DJ-set en volgde het kunstenaarsgesprek met Philip Akkerman waarbij Hollandse Meesters-initiator Michiel van Nieuwkerk de vragen stelde. Dan volgde een heel gave muziekestafette die door muzikanten werd uitgevoerd op uitnodiging van Mitchell van Dinther (Jameszoo). Bij deze nog een kleine indruk van de activiteiten:

Tarot lezen

Het kunstenaarsgesprek, altijd goed voor fraaie uitspraken!

En tegen een imposante achtergrond van zo’n 200+ schilderijen

na dit gesprek noodt Jameszoo eenieder voor de muzikale estafette

Die loopt van klarinet

naar een fantastische blokfluitiste

naar een pianist en een slagwerker

en nadat oude held Ernst Glerum het over genomen had moest ik weer weg…

Nest

Telephone

2 december 2022

GEmodificeerde uitnodiging tentoonstelling Telephone

Nest

Haags Hoogtij

25 november 2022

Eigenlijk kon ik niet naar Hoogtij wegens persoonlijke omstandigheden, maar toen die omstandigheden me toelieten om nog even twee openingen te bezoeken ben ik toch nog even de stad in gegaan. Eerst feliciteerde ik Philip Akkerman met de fantastisch briljante tentoonstelling Telephone die hij met muzikant Jameszoo samenstelde in Nest, ik zal daar later nog op terug komen.

Een grote installatie met 350 portretten van Philip Akkerman die met de muziek oplichten en donker worden

Een grote wandschildering van Philip Akkerman

Een muziekinstallatie van Jameszoo waarin drie piano’s gedurende de tentoonstellingsperiode met elkaar improviseren.

Dan nog even naar galerie Sophie waar Rob Blok na een in beeldende zin rustige periode nieuw werk laat zien. Het zijn grote en minder grote houtskooltekeningen met bomen en soms een er in weg lopend pad. Geen anekdotiek of centrale vorm, alleen gelijkmatig achter elkaar weg vallende bomen die een structuur vormen. Tegelijkertijd zijn de tekeningen door de ruimtelijkheid van het geheel, het toch wel landschappelijke element en wisselende horizonhoogtes niet helemaal abstract. Dat spanningsveld wordt met beheerst materiaalgebruik mooi uitgewerkt.

Rob Blok exposeert samen met Isabelle Backer die vergelijkbaar werk maakt, maar kleiner en in kleur. Ook zij laat structuren van flora zien die met kleine details die met toon- of kleurverschil te maken hebben ruimte in het beeld creëren.

Galerie Sophie

Hoogtij

23 september 2022

Hoogtij was vanavond ondanks het weer een groot succes. Er waren rondleidingen met grote groepen belangstellenden, veel enthousiaste bezoekers en het getoonde werk was erg de moeite waard. Ik was zelf al bij een aantal tentoonstellingen geweest, maar bij deze nog een indruk van wat ik nog meer zag:

Bij Quartair opende vorige week al de tentoonstelling Eigen beweging van Marica Endhoven: twee van oorsprong Rotterdamse kunstenaars, Dwight Marica en Ellen Endhoven, zijn naar Den haag verhuisd en werken al weer jaren samen onder deze naam. Zij zijn beiden multi-disciplinair, maar laten hier vlak werk zien. Toch plaatste Marica een sculptuur centraal van een aantal grote schilderijen bij wijze van focuspunt. Die schilderijen zien er expressionistisch uit, maar ze zijn met grote aandacht zijn gemaakt. Hij werkt met verf in laagjes waarin hij delen weer weg haalt waardoor een mooi gekleurd landschap ontstaat. De grote schilderijen worden gemaakt door eerst een soort dijkjes te schilderen en de zo ontstane vlakken vol te gieten met verf. Op deze wijze ontstaat een gelaagd oppervlak dat tegenstrijdig werkt, maar bijzonder levendig en effectief oogt.
Endhoven toont tekeningen die tijdens de Corona-pandemie zijn ontstaan. Onder invloed van alles wat gebeurde maakte zij inkttekeningen met golven waarin ze met kleur verder werkte. Het resultaat zijn tekeningen die uit een andere wereld lijken te komen, de verwarring en angst uit die periode zijn er in terug te herkennen.

Dwight Marica

Dwight Marica

Dwight Marica

Ellen Endhoven

Ellen Endhoven

Ellen Endhoven

Bij 1646 is werk te zien van een Spaanse kunstenaar, Carmen Roca Igual, in de tentoonstelling Tan Lines from a Spiritual Retweet. De kunstenaar onderzoekt hoe het zoeken naar identiteit zich uit en welke invloeden sociale media als Tik Tok daar op uitoefenen. het resultaat is een tentoonstelling die me erg aan de films van Pedro Almodóvar doen denken, ten eerste al door de Spaanse setting die gesuggereerd wordt. De achterste expositieruimte is veranderd in een patio, een binnenplaats tussen huizenblokken met ramen die daarop uitkijken. In een daarvan staat een vrouw met een telefoon die zich ergert aan het geluid van de daar vertoonde video en het publiek. Die vrouw blijkt de moeder van de kunstenaar te zijn. In de patio staan tafels met plastic kleedjes en stoeltjes, beiden fel rood gestippeld. Bezoekers kunnen vanuit die stoeltjes de video bekijken waarin vrouwen proberen zich een identiteit te geven door wat ze doen. Aan het einde rennen twee meisjes na elkaar enthousiast en behoorlijk gemaniëreerd begroet te hebben de zee in, wat de kunstenaar dan ziet als een wedergeboorte.
In de voorruimte zijn nog wat Spaanse taferelen te zien en een andere video, Clean Talk waarin vrouwen zich met elkaar onderhouden in standaardsituaties zoals bij een wasplaats. In het rond hangen werken met de bezigheden die zij normaal hebben zoals het uit het raam hangen boven geraniums of het aan de lijn hangen van was. Alles bij elkaar is het een bijzonder interessante installatie die een mooi beeld geeft van de identiteitscrisis van de hedendaagse Spaanse vrouw.

Clean Talk

Hangen boven de geraniums: Women in Labour

K girls hanging up their parent’s laundry

Video achter ruimte: Apatía y Devoción

Wedergeboorte…

Patio: Overzicht achter ruimte

De tentoonstelling Non-Profit bij Nest vond ik ook erg geslaagd. Farida Sedoc is gevraagd het samen te stellen en zij is uit gegaan van kunstenaars die hun praktijk in hun maatschappelijke activiteiten laten overlopen. Sedoc is daar zelf een goed voorbeeld van met de manier waarop ze in haar kunstenaarschap maatschappelijke begrippen als economie, geld, gemeenschap en erfgoed verwerkt. Zo ontwerpt ze jaarlijks haar eigen munt waarvoor ze een persoonlijk en algemeen archief gebruikt. De kunstenaars waarvan werk te zien is maken deel uit van haar persoonlijke netwerk en zij selecteerde ze omdat ze gelijk gestemd zijn. Bijzonder vond ik hoe grafisch ontwerpster Eline Mul deel uitmaakte van het opbouwproces door in de scenografie en het ontwerp van het begeleidende boekje een collage met werk van alle deelnemende kunstenaars van Farida Sedoc te verwerken. Zij deed dat door het werk op alle mogelijke manieren te knippen, weer bij elkaar te plakken, op te blazen en wat je er allemaal maar mee kunt doen. Het resultaat is naar mijn idee erg geslaagd.

Farida Sedoc: Declaration of Rights, Coin by hosselaer

Eline Mul: scenografie tentoonstelling

Roxette Capriles: Wishful Thinking Well

met fantastisch plafond

Van opzij gezien. Ieder wordt uitgenodigd zelf valuta te maken en in de put te gooien

Armando D. Cosmos, overzicht textielwerken

Farida Sedoc: Peace, Love, Unity/ Power, Corruption, Lies

Clélia Zida: Z.T. Op Art in optima forma

Guido Johanss: Studio Afric

Clélia Zida: Z.T.

Sandim Mendes: Installatie

Sandim Mendes: E ka so bo, e mi ku tudu

Herbert Luciole (Barnaby Monk en Laetitia Migliore): Digital Riot Shield

Herbert Luciole (Barnaby Monk en Laetitia Migliore): Digital Riot Shield

Bij galerie Sophie opende een tentoonstelling van Harald van Noordt en Jef Stapel, het werk deed het goed bij elkaar. Het kleurgebruik is bij beiden nogal ingehouden en de formaten van het werk zijn ook niet bijzonder groot wat al te grote confrontaties voorkomt. Ik zag in dat werk een mooi materiaal gebruik waarbij het werk van van Noordt vaak landschappelijk is en dat van Stapel puur abstract.

Ook hier volle bak met de kunstenaars centraal

Jef Stapel

Harald van Noordt

Van Noordt en Stapel

Jef Stapel

Jef Stapel

Harald van Noordt

…ism nodigde Roman Nieuweboer uit om een installatie te maken. Nieuweboer maakt performatieve installaties waarbij hij zichzelf niet spaart. In de installatie die hij bij …ism maakte onder de naam Toegang/Entrance betrekt hij nadrukkelijk ook het publiek bij het werk. Als ik de voorruimte binnen kom blijkt dat de toegang tot de projectruimte is afgesloten door een muur. De kunstenaar vraagt me die muur om te duwen en aarzelend begin ik de behoorlijke massa in beweging te krijgen. Zal die omvallen, wordt die opgevangen op een bepaalde hoogte? Nee, als ik door duw valt het geval met een klap omlaag, (in mijn geval) schijnt fel licht in mijn gezicht en zie ik schaduwen van mensen die tegenover me in de volgende ruimte zitten. Mij wordt verzocht over de omgeduwde massa door te lopen en in de ruimte stappen. De massa wordt weer omhoog geduwd en ik zit in het donker tegen een dichte ingang aan te kijken. Op een bepaald moment wordt een projectie vertoond van een eerdere performance die Nieuweboer zelf uitvoerde en die bij hem naar ik aanneem ook een onzekerheid veroorzaakte die ook mij beving. Het is een interessante kunstenaar waarvan ik wel meer wil zien.

Toegang geblokkeerd

En het gezicht vanuit de achterliggende ruimte

Als laatste was ik nog even bij HOK Gallery waar vorige week een tentoonstelling van Leonor Faber-Jonker opende. Zij maakt subtiele collages die op een bijzonder fraaie manier gepresenteerd worden, ware Objects of Desire zoals de titel van de tentoonstelling luidt. De collages zijn gemaakt met afbeeldingen uit de catalogus van een Kunst- en Antiekveiling die op allerlei manieren zijn bewerkt. De kunstenaar heeft zich zo al die begeerlijke objecten eigen gemaakt.

Object of Desire 9

Object of Desire 1

Object of Desire

Object of Desire 7

Schloss Glücksburg, een mapje met collages

waarvan u er hier twee ziet

en nog een fraai object

Hoogtij

Every moment a junction

1 juli 2022

Dit weekeinde is veel kunstzinnigs te beleven in Den Haag. De pandemie lijkt alweer verleden tijd en ieder is bezig zich weer in het “normale” leven terug te brengen. Alleen is er ook maatschappelijk van alles gebeurd tijdens de afgelopen drie jaar en politiek, sociaal en klimatologisch lijkt de wereld een chaos. Je zou denken dat het tot verbondenheid moet leiden, maar de maatschappij lijkt in de versplintering van het eigen gelijk te verzanden. Ook in de kunsten vind een oriëntatie plaats op identiteit en recht op identiteit waarbij niet zelden de maatschappelijke marge wordt gezocht. We zullen daar in de komende dagen meer van zien. Nu bezocht ik Nest waar de tentoonstelling Every Moment a Junction waarin de heks, heel modern aangeduid als Wxtch waarnaar met hen/hun/zij wordt verwezen, tot een model wordt gemaakt voor alles die zich feministisch, queer, revolutionair of/en niet-normatief voelt. Zij houden zich bezig met zaken als alchemie, magie, rituelen, intimiteit en collectiviteit en zetten dit af tegen een individualistische maatschappij waarin rationalisme, individualisme en relativisme een tegenwicht vinden. De tentoonstelling is samengesteld door melanie bonajo, Orlando Maaike Gouwenberg en Erika Sprey. De beiden eerstgenoemden zijn verantwoordelijk voor de Nederlandse deelname aan de Biënnale van Venetië met de installatie When the Body Says Yes. Die wordt overigens in een kerk getoond, de Chiesetta della Misericordia. Het normaal gebruikte paviljoen van de architect van de Nieuwe Zakelijkheid Gerrit Rietveld wordt op uitnodiging van het Mondriaanfonds door Estland gebruikt: politiek of wilden de dames liever in een gebouw dat met vrouwelijke eigenschappen wordt geassocieerd? Erika Sprey was verantwoordelijk voor een twee jaar durend Studium Generale Wxtch Craft aan de KABK.

In Nest komen we terecht in een nogal psychedelische omgeving die voor niet ingevoerden moeilijk te lezen is. Er staat een meiboom prominent bij de ingang en je denkt meteen: vruchtbaarheid, vlechten die omlaag hangen en waarmee dansjes gemaakt kunnen worden, maar het is een instrument om kennis te maken met verhalen over seksualiteit, sensualiteit, plezier en intimiteit die bij het trekken aan een vlecht wat onduidelijk uit de hoogte klinken. Verder ziend blijkt een grote totaal installatie gemaakt te zijn waar individuele bijdragen in zijn opgenomen. Die bijdragen bestaan uit video’s met performances, nachtelijke rituelen aan het strand en in het woud die refereren aan spirituele en fysieke zaken, maar voor een eenzame bezoeker in een lege tentoonstellingsruimte moeilijk zijn in te voelen. Centraal is een ruimte die door een soort vitrage is afgeschermd. Daarbinnen hangen veel kleine portretten met korte teksten die zijn toegevoegd: daarin zit een bepaalde schoonheid, zeker als je weet dat de kunstenaar hugo x tibiriçá hiermee de familieleden in Brazilië weergeeft die hij niet meer kan ontmoeten na een gedwongen verhuizing naar Europa. Het geheel als tentoonstelling is een kennismaking met een wereld waarvan ik me niet bewust was, maar die me niet zo zeer als beeld, maar meer als concept bezig houdt, temeer daar deze thema’s steeds meer in de beeldende kunst verschijnen. Een kunstenaar als melanie bonajo is daar wat mij betreft een ook in beeldend opzicht aansprekend voorbeeld van.

sWitches: flOwr@lia – 2022

Anca Bârjvanu: A Living Shrine – 2021

Textielwerk links: Linnéa Sjöberg, totaalinstallatie: Carolin Gieszner – Slugs Trail – 2022
Achter: hugo x tibiriçá – chosen family – 2022

Carolin Gieszner – Slugs Trail – 2022
Achter: hugo x tibiriçá – chosen family – 2022

Cy X: Conjuratio – 2022

Is me niet helemaal duidelijk, wel intrigerend

hugo x tibiriçá – chosen family – 2022

hugo x tibiriçá – chosen family – 2022

hugo x tibiriçá – chosen family – 2022

Juliette Lizotte: Sisters of the Wind

Juliette Lizotte: Sisters of the Wind

Nest

Is it be possible to be a revolutionary and like flowers?

14 november 2021

De titel van de tentoonstelling die nog tot Kerstmis bij Nest te zien is werd ontleend aan een installatie van Camile Henrot. Gedreven door verlies en verdriet begon zij zich te interesseren voor ikebana, Japanse bloemschikkunst. Naar aanleiding hiervan begon ze boeken uit haar bibliotheek te vertalen naar arrangementen met bloemen. Op een plateau staan een aantal van deze stukken en vormen zo in totaal de installatie met deze suggestieve titel. Eigenlijk zou de titel moeten zijn Is it be possible to be a revolutionary and use flowers?, want dat is wat in de tentoonstelling gebeurt: er wordt gewerkt en nagedacht over de symbolische betekenis van bloemen die meer dan eens om een politieke reden worden ingezet. Op twee na zijn de kunstenaars vrouwen, de twee mannen zijn gay en Afrikaan, kortom, een woke tentoonstelling! Dat neemt niet weg dat er wel het een en ander te genieten valt. De installatie van Henrot waaraan de titel is ontleend vormt het begin en is meteen al bijzonder goed. Ik was erg gecharmeerd van het werk van Glucklya, dat met teksten over bloemen en hun plek in de geschiedenis in combinatie met tekeningen een mooie bijdrage vormt. Ook het werk van de Iraanse Mehraneh Atashi sprak me aan. Zij maakte selfies in de stedelijke urbane omgeving die op zich al wat zeggen over de situatie aldaar. Nadat dit verboden werd en haar verteld werd maar bloemen te gaan fotograferen begon ze inderdaad bloemen te fotograferen, bloemen die tussen de stenen en tegels in diezelfde stedelijke omgeving hun weg vonden. Een eenvoudige, maar effectieve daad van verzet.
De architectuur van de vorige tentoonstelling is met wat aanpassingen overgenomen wat een goede keuze is, de mogelijkheden van de verschillende elementen worden optimaal gebruikt voor dit werk. Het gevoel voor schoonheid van bloemen waarmee ik als bollenstreker werd opgevoed zie ik echter niet terug in deze tentoonstelling, schoonheid is moeilijk tegenwoordig!
Parallel aan deze tentoonstelling loopt in het Centraal Museum in Utrecht De Botanische Revolutie over de noodzaak van kunst en het tuinieren.

Camille Henrot: Is it be possible to be a revolutionary and like flowers?

Mehraneh Atashi: Tehran s selfportrait – 2008 – 2010

Glucklya: Morning Flowers

Glucklya: Morning Flowers

Glucklya: Morning Flowers

Mehraneh Atashi: I never found those lips again – 2019

Rosella Biscotti: Dismembered Rafflesia

Lily van der Stokker: Nothing Really – 1992 – 2021

Patricia Kaersenhout: Food for thought (series) – 2021

Patricia Kaersenhout: Food for thought (series, detail) – 2021

Philip Guffler

Maria Pask: Shoulder to shoulder

Ruchama Noorda: Circadian Power Plant – 2021

Otobong Nkanga: Revelations – 2020

Otobong Nkanga: Revelations (detail) – 2020

Anna Geene: From the collection – 2021

Anna Geene: From the collection (detail) – 2021

Nest

She spins the thread, she measures the thread, she cuts the thread

25juni 2021

De drie kunstenaars die al enige tijd in de ruimtes van Nest exposeren, Ana Navas, Evelyn Taocheng Wang en Mila Lanfermeijer, leerden elkaar kennen tijdens de residency bij de Ateliers in Amsterdam die zij genoten. Daar ontwikkelden zij zich als aankomend kunstenaars, maar ook als collega’s en als vriendinnen. Toen zij de gelegenheid kregen in Nest te exposeren wilden zij die verhouding en de gemeenschappelijke en verschillende elementen in hun praktijk tot leidraad nemen. Het zijn drie vrouwen en dat wordt wel duidelijk uit hun manier van werken, het materiaalgebruik, thema’s en opgeroepen associaties. Ook de bijzondere tentoonstellingsarchitectuur zou je daarmee kunnen associëren. Het is een idee van architect Donna van Milligen Bielke dat zij baseerde op de indeling van Villa von Glück in Dresden van de Duitse architect Bernard Schreiber, het archetype van een huis volgens de ontwerper van deze tentoonstellingsruimte. Rondom een vestibule zijn ruimtes met diverse andere functies geplaatst waarin het werk getoond wordt.

De ruimtes zijn niet klassiek ingericht, zoals de neo-renaissancistische villa, maar eerder modernistisch. Geometrisch met Aziatische elementen zoals dunne wanden. Ze kregen allen een eigen thema: Tracing, ook van belang voor de architecte zoals boven wordt uitgelegd (referenties, taal en onderzoek), Domesticity ( huiselijkheid, relaties en intimiteit) en Chapters (kamers, rituelen en overeenkomsten). Dat gebruik maken van het verleden is een element dat de drie kunstenaars gemeen hebben. De verschillende ruimtes van het geheel hebben allen een ander thema dat wordt benoemd met een tekst werk van Evelyn Taocheng Wang. Zo zie je in de Draw-er ruimte (atelier) referenties aan de kunstgeschiedenis, er wordt door alle drie met van alles geëxperimenteerd. Zo doen zij bijvoorbeeld aan toe-eigening en herwaardering van oud werk om er nieuwe betekenis aan te geven. De titel van de tentoonstelling refereert aan de klassieke schikgodinnen uit de Griekse mythologie: Klotho spint de levensdraad en bepaald hoe en waar die aanvangt en zich vervolgt. Lachesis meet de levensdraad en bepaalt hoe lang die wordt. Atropos knipt de draad door en gaat over het sterven. Die draden zijn het beeld voor hoe die van de exposanten elkaar kruisen, zich met elkaar verknopen of zich van elkaar verwijderen. Je zou de sterk gestileerde tentoonstellingsarchitectuur met zwarte accentueringen dan het web kunnen noemen waarin zij samenkomen.

Het resultaat is een visueel aantrekkelijke tentoonstelling waarin verwant werk van drie kunstenaars wordt getoond. Er worden wel veel lijntjes uitgezet die misschien niet allemaal evenveel hout snijden, maar het is een levendig geheel geworden met een sterke eigen aanwezigheid van drie kunstenaars die elkaar duidelijk stimuleren. Het is jammer dat Nest zo’n tijd gesloten is geweest, maar de tentoonstelling is nog tot 1 augustus te zien.

De Moth-er ruimte en vestibule

Evelyn Taocheng Wang

Links en rechts Mila Lanfermeier en in het midden een werk van Ana Navas. De cirkels van Lanfermeier zijn kleurstudies op een soort rokken. Er zit een rits in.

Zoals deze ook van Ana Navas is

In de Form-er ruimte ( salon) voor werk van Ana Navas, achter rechts van Evelyn Taocheng Wang en een doorkijkje naar de Draw – er ruimte

Links Mila Lanfermeijer en rechts Evelyn Taocheng Wang

Ana Navas doet een Fabro (maar wel geschilderd)

In de Draw-er ruimte (atelier) Ana Navas

en hier werk van alle drie de kunstenaars

Tekst van Ana Navas in de Fing-er ruimte (study): Sol Lewitt letter II

En kleiner iets over haar manier van werken

Een tekst in een werk van Evelyn Taocheng Wang

In de Inn – er ruimte (bedroom) Ana Navas

En weer Ana Navas met Fishbowl

Boven Evelyn Taocheng Wang en onder Ana Navas

Boven Evelyn Taocheng Wang en onder Ana Navas

Overzicht Care-er ruimte (dinding room) met voor Ana Navas: Sleeping with Oda (Handpainted blanket for Resting Form)

Ana Navas: Untitled (from the series Donation vases)

Ana Navas: Pyramid

Nest

Hoogtij

25 september 2020

Haags Hoogtij werd in ieder geval wat mij betreft overheerst door de sympathieke actie van Quartair: Geen Bloem Zonder Wortel, een Artist Support Fair die gepaard gaat met een manifest dat de zorgen over de huidige situatie voor kunstenaars in Den Haag duidelijk verwoordt:

“Om tot nieuwe kunst te komen is ruimte nodig om te creëren, letterlijk en figuurlijk. De
kunstproductie, daar begint het mee! Ruimte is essentieel voor een dynamisch kunstklimaat. ”

Een open call leverde veel kunstenaars op die voor een gunstprijs hun werk ophingen en dat het gewerkt heeft is te merken aan het feit dat meer dan 30 % van de tentoongestelde werken is verkocht. En het waren bepaald niet allemaal winkeldochters die werden getoond. Uit een gestage stroom bezoekers die in het weekeinde na de goed bezochte opening nog naar Quartair kwam blijkt in ieder geval dat er voldoende interesse is. Dat bleek overigens ook tijdens geheel Hoogtij, de gelegenheden die ik bezocht werden goed bezocht ondanks het weer en de toenemende Coronazorgen. Bij deze een kort verslag van mijn avonturen, te beginnen bij Quartair:

Erik Jan Ligtvoet doet aan sweaters zeefdrukken

Mèt een boodschap

Zelf heb ik twee schilderijtjes uit de Musen-serie opgehangen

En die hingen in een gezellig hoekje met John ter Horst en Nynke Koster

Astrid Nobel

Riet Vooijs

Machiel van Soest

Zeger Reyers

Nies Vooijs

Ingrid Rollema

Babette Wagenvoort

Annemieke Lauwerens

Ludmila Rodrigues

Ton Schuttelaar

Lula Valletta

Hanna de Haan

Ilse Versluijs

Een van de veroorzakers van dit gebeuren: Pietertje van Splunter

Topp & Dubio

Er was aardig wat publiek zo midden op de avond

Hans Konings

Rubins Spaans

Wieteke Heldens

Blanka de Bruijne

Stefanie Scholte

Katarina Konorovska

Ellen Rodenberg

Channa Boon

Harald de Bree

Na Quartair toog ik naar Nest voor de tentoonstellingBrook Andrew die is opgehangen aan de vraag in welke wereld je zou willen geboren als je een generatie zou overslaan. Naast de tentoonstelling wordt ook een publicatie uitgebracht met essays van schrijvers en kunstenaars over dit onderwerp. De keuze van kunstenaars is qua diversiteit wel erg verantwoord valt op. Maar het is een interessant geheel met werk dat ik zelf in ieder geval de moeite waard vind.

Brook Andrew: Smash it

Dramatische beelden met aboriginals in de hoofdrol, de eerste film waarin dit zo is. Dit wordt getoond in een verzameling beeldfragmenten waarin gevestigde waarden worden bevraagd.

Müge Yilmaz: A Garden of Coïncidences, een plek waar mensen bijeen kunnen komen en rituelen kunnen delen. het is gebaseerd op ’s werelds oudste bekende tempelcomplex dat in Turkije is ontdekt.

Simphiwe Ndzube: Entering the City of Mine Moon, een installatie oveer een persoonlijk utopia

met door de hele ruimte rondhangende figuren

Die alle kanten op bewegen

Terug van Nest kijk ik even bij Westend, de tentoonstellingruimet in de Spanjaardshof waar Dann Kuiper als Studio DNNK de vrije hand kreeg. Als designer richtte hij de ruimte in met elementen uit interieurdesign waarbij hij die elementen op onconventionele wijze gebruikt.

Zoals u hier kunt zien…

en ook in deze video van Amy Opstal waarin ze een woonhuis met de elementen uit de tentoonstelling hebben ingericht, zoals dit meubel dat van systeemplafondmateriaal is vervaardigd.

Ik was op weg naar 1646 waar een tentoonstelling is ingericht met werk van Jaakko Palasvuo in samenwerking met Viktor Timofeev, Misa Skalskis, Rachel McIntosh en Stephen Webb. De laatsten componeerden en speelden muziek die tijdens de tentoonstelling te horen is.

In een samenwerking met Viktor Timofeev werd een 3D installatie gebouwd met video en andere elementen.

In de video veel religieuze elementen, een eenzaam lam dat in een bloederig landschap verdwaalt..

Collages in diavorm

Even verderop in de video wordt met het beeld van engelen gespeeld

En dat gebeurt in de voorruimte ook..

De kunstenaar kan wel schilderen…

zolas u in de details kan zien

macht en authoriteit, opgehangen aan religieuze beelden…

Tot slot bezoek ik nog even de Helena waar P.S. een performanceprogramma laat zien. Ik ben juist op tijd voor de laatste performance van Ieke Trinks.

Zij is weer druk met streetjunk, blikjes van straat geplukt en platgestampt: dat geeft zo’n lekker geluid, bijzonder goed gedaan!

Hoogtij

7 Year old me_

21 november 2019

Bij Nest is vorige week de tentoonstelling 7 year old me geopend met werk van Wim T. Schippers en Daniël van Straalen. De eerste is genoegzaam bekend door zijn werk in de klassieke media en zijn werk als Fluxuskunstenaar. Daniël van Straalen maakte na zijn studie aan de KABK (lichting 2012) en het Sandberg snel carrière in het Amsterdamse. Twee verschillende generaties dus die een ding in ieder geval gemeen hebben: ze zijn beiden ooit zeven jaar oud geweest. Nogal een plattitude waaruit niets af te leiden is dan een gezamenlijke voorkeur voor dergelijke schijnbaar onzinnige zaken. Daarnaast wordt met dit gegeven een attitude getekend die ze beiden als kunstenaar belangrijk vinden: onbevangenheid, als die van een kind van zeven.
Te zien zijn oudere werken van Schippers en redelijk recent werk van van Straalen. De laatste is hier en daar nogal formalistisch bezig. Er is mineraal verwerkt in sommigen van zijn werken, sculpturen en installaties. Er wordt gewerkt met tegenstrijdige materiaaluitdrukkingen (zoals een schilderij dat tapijt lijkt of een radiator van marmer), maar de onbevangenheid van Schippers is alleen misschien in zijn cacteeën te vinden.
Van Schippers zien we klassiekers, zoals de zoutkamer of Jacques Plafond waaraan velen goede herinneringen bewaren. Daarnaast een aantal assemblages die perfect passen binnen de mediawereld die Schippers gecreëerd heeft. Het is fijn om dat werk terug te zien, maar het ontregelende effect ervaar ik zelf alleen nog maar in het geluid van de video van Jacques Plafond en Henk Pal. De laatste barst regelmatig in geschater uit terwijl Wim T. Schippers als Jacques Plafond daar onaangedaan naast zit.

Henk Pal en Jacques Plafond – 1987

Wim T. Schippers: Zoutkamer – 1962 – 2019

Daniël van Straalen: 7 Year old me – 2019

Daniël van Straalen: I miss u – 2019

Een werk van naar ik aanneem Daniël van Straalen waarachter Henk Pal schatert

Wim T. Schippers: Langando – 2016

Sculptuur: Wim T. Schippers – Obligo – 1973 – 2016 en links voor: Rouwgebak – 1961

Daniël van Straalen: Untitled – 2016-2019

All over the place – Daniël van Straalen: Vibes don’t lie – 2019

Voor – Daniël van Straalen: Spirit Plant – 2019
achter vlnr: Wim T. Schippers: The Birds 1962 – 2005 en This side up – 2015

Wim T. Schipers: Landscape with pear – 2016

Zaaloverzicht

Nest

Mybody.com

19 oktober 2019

In de huidige tentoonstelling in Nest wordt een beeld gegeven van het menselijk lichaam onder druk van de maatschappelijke en sociale krachten die er heden ten dage op in beuken. En hoe zal het lichaam in de toekomst functioneren en welk beeld zal daarvan ontstaan? Er zijn aantastingen van ideaalbeelden uit het verleden te zien en pogingen tot een beeld van een fysieke werkelijkheid in de toekomst als ook reality-checks in het heden. Het is hoe dan ook een weinig zinnelijk geheel voor een tentoonstelling over my body , wat weinig vertrouwen geeft in de toekomst.

Köken Ergun: I soldier – 2005 Het lichaam als drager  en uitventer van het nationalisme

Alexis Blake: Conditions of an Ideal – 2016 Dansers die niet allemaal een ideaal lichaam hebben gaan in een choreografie met gestructureerde improvisaties de strijd aan met de ideale afbeeldingen op de Parthenon-friezen uit het British museum. 

Bas de Wit: Close, but no cigar – 2017 (naar Narcissus – John Gibson)

Patricia Kaersenhout: Your history makes me so horny – 2011, over de plaats van het zwarte lichaam in de hedendaagse geschiedenis

Shana Moulton: Morning Ritual – 2016 Cynthia met alle in deze maatschappij beschikbare middelen op zoek naar geluk en gezondheid.

Juliette Goiffon & Charles Beauté: Controlled facial mask #1 – #3 Facemask #1

Jenny Lindblom: (Re)creation – 2017-ongoing. De kunstenaar probeert hedendaagse sporen te creëren van het “dasein” van de hedendaagse mens

Getoond als in een archeologische opgraving, in delen

Christian Jankowski: Heavy Weight History -2013 Sporthelden proberen historische beelden te verheffen door ze op te tillen, soms lukt het en soms niet. De hele recente geschiedenis van Polen komt zo voorbij in een tragikomische reeks acties.

Een van de door de tentoonstelling lopende bustes van naar ik aanneem machthebbers die door Bas de Wit aan diverse krachten bloot gesteld zijn om zo de ideale mens te relativeren.

Nest

Zie ook Villa la Repubblica