Handlauf

2 november 2020

Neo Rauch heeft een nieuwe tentoonstelling bij Eigen+Art en tegelijkertijd is hij beland in een debat met een van zijn critici, kunsthistoricus Wolfgang Ulrich die hem in een artikel verwijt mede verantwoordelijk te zijn voor de toenemende verrechtsing in de kunstwereld. Als antwoord schilderde Rauch een figuur dat gezien wordt als een portret van Ulrich die met zijn eigen kak een schilderij penseelt terwijl hij zich met zijn andere hand aan de ezel vast houdt waarin een Hitlergroet kan worden gezien. In een artikel in de New York Times ziet hij het artikel van Ulrich als een poging zijn kunst te politiseren. In eerdere interviews meent hij dat politiek correct gedrag de vrije meningsuiting beperkt en polarisatie in de hand werkt.

Al bij al een interessante discussie die actuele problemen raakt!

Neo Rauch: Der Anbräuner – 2020

Galerie Eigen+Art

Dromos

24 januari 2018

Neo Rauch: Dromos – 1993

Museum de Fundatie

Interessant interview n.a.v. de tentoonstelling: FAZ

„Hanno & Neo Rauch, Vater und Sohn“

10 juni 2016

Neo Rauch: „Stellwerk II“ – 2016

FAZ

 

 

Neue Nationalgalerie

12 december 2014

In de Neue Nationalgalerie vinden diverse tentoonstellingen plaats. Bij binnenkomst rechts in het souterrain is een ruimte waar delen uit de collectie van Ulla en Heiner Pietzsch getoond wordt. Deze collectie is aan de Neue Nationalgalerie aangeboden als schenking mits een representatief deel van deze collectie continu wordt getoond in samenhang met de vaste collectie van dit museum. Het probleem is dat dit museum nu al veel te klein is voor de eigen collectie, het zou op zijn minst drie keer het huidige vloeroppervlak ter beschikking moeten hebben om een waar museum van de twintigste eeuwse kunst te kunnen zijn. Om deze reden wordt nu aan fondsenwerving gedaan met steeds een deel van de collectie Pietzsch en een deel van het werk uit de museumcollectie. Einde van dit jaar sluit het museum voor een renovatie en en sanering. Wellicht is datook een mooi moment voor nieuwbouw waarin de idealen waargemaakt kunnen worden. De regionale overheid heeft al voorstellen in die richting gedaan. De indrukwekkende verzameling verdient het zoal u hier kunt zien. Eerst uit de verzameling Pietzsch:

Frida Kahlo: Zelfportret

Joan Miró

Max Ernst: Jeune homme intrigué par le vol d’une mouche non-euclidienne

Vervolgens kom je in het gedeelte met een collectietentoonstelling, de derde achtereenvolgende die de naam Ausweitung der Kampfzone 1968 – 2000 draagt, naar Houellebecq. Een indrukwekkend maar enigszins onsamenhangend geheel waarin o.a. het levensgevoel in Duitsland in de jaren zeventig en tachtig mooi in tot uiting komt.

Sophie Calle: The detachment

Sophie Calle: The detachment

Jake and Dinos Chapman: My giant colouring book

Sigmar Polke: Manöverschaden

Brusce Nauman: Indoor-Outdoor Seating Arrangement

Georg herold: Ohne Titel

Bernd und Anna Blume: Atelier

Bernd und Anna Blume: Küchenkoller

Neo Rauch: Der Auftrag

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Carolee Schneemann: Up to and into her limits

Anselm Kiefer: Maikäfer Fleig

En om de kerstsfeer nog enigszins recht te doen is in de grote hal boven de tentoonstellingsruimten een grote installatie van  de Britse architect  David Chipperfield geplaatst, bijna Teutoonser dan de Teunonen.

David Chipperfield: Sticks and Stones

Neue Nationalgalerie

 

GEM

17 oktober 2013

In het Fotomuseum in Den Haag is een tentoonstelling van Koos Breukel te zien met voornamelijk portretten. Ik ken Breukels werk vooral uit de krant waarin hij regelmatig krachtige zwart-wit portretten laat zien. In deze expositie is veel werk in kleur en het zijn ook niet alleen portretten. Het is een prachtige tentoonstelling waarin collega’s, familie, maar ook bekende Nederlanders figureren en die zijn ook allemaal door elkaar opgehangen waardoor de nadruk op het menselijke aspect van de gefotografeerde persoonlijkheid komt te liggen. Zo hangen de koning en de koningin zonder enige nadruk naast arbeiders en Geert Wilders. Ik was onder de indruk van Breukels foto’s van zijn moeder toen ze gestorven was en verderop de foto’s die hij van de geboorte van zijn zoon maakte. Het is het leven zelf zoals dat zich om hem heen afspeelt dat hij laat zien en het leven is ook in de geportretteerden te zien. Ze staan er allemaal nogal serieus – soms op het nurkse af – op en in sommige onderwerpen zie je een soort weerstand tegen de situatie. De portretten maken de mensen zo niet mooier dan ze zijn en in een aantal gevallen is dat toch erg mooi.

Lucian Freud

Rijk de Gooijer

Democratisch wandje

?

In het andere gedeelte van het GEM is een keuze uit de collectie van de Broere Collectie te zien, prijswinnaars van de Vincent. Deze twee-jaarlijkse prijs van vijftigduizend gulden is vanaf 2014 aan het GEM verbonden na eerst in het Bonnefanten en het Stedelijk gepresenteerd te zijn. De tentoongestelde werken zijn een voorbode voor de bruiklenen die het GEM gaat krijgen uit de Broerecollectie die elke twee jaar uitgebreid wordt. Als het niveau zo hoog blijft dan kunnen we nog wat verwachten in Den Haag.

Pawel Althamer:The Dancers

Eija-Liisa Ahtila: The Present

Wilhelm Sasnal

Neo Rauch

Wilhelm Sasnal

Wilhelm Sasnal: Kyoto I + II

Fotomuseum

GEM

28 november 2005

Een oud interview met Neo Rauch:

“ I view the process of painting as an extraordinarily natural form of discovering the world, almost as natural as breathing. Outwardly it is almost entirely without intention. It is predominantly limited to the process of a concentrated flow. I am deliberately neglecting to contemplate all of the catalytic influences that would have the powerto undermine the innocence of this approach because I would like to express a degree of clarity in these lines by way of example.
If I view myself as a kind of peristaltic filtration system in the river of time, then it seems appropriate to examine thecomposition and hence perhaps also the quality of this filtration system.“

Neo Rauch: Silo – 2002

Flash Art online