1 juli 2022
Dit weekeinde is veel kunstzinnigs te beleven in Den Haag. De pandemie lijkt alweer verleden tijd en ieder is bezig zich weer in het “normale” leven terug te brengen. Alleen is er ook maatschappelijk van alles gebeurd tijdens de afgelopen drie jaar en politiek, sociaal en klimatologisch lijkt de wereld een chaos. Je zou denken dat het tot verbondenheid moet leiden, maar de maatschappij lijkt in de versplintering van het eigen gelijk te verzanden. Ook in de kunsten vind een oriëntatie plaats op identiteit en recht op identiteit waarbij niet zelden de maatschappelijke marge wordt gezocht. We zullen daar in de komende dagen meer van zien. Nu bezocht ik Nest waar de tentoonstelling Every Moment a Junction waarin de heks, heel modern aangeduid als Wxtch waarnaar met hen/hun/zij wordt verwezen, tot een model wordt gemaakt voor alles die zich feministisch, queer, revolutionair of/en niet-normatief voelt. Zij houden zich bezig met zaken als alchemie, magie, rituelen, intimiteit en collectiviteit en zetten dit af tegen een individualistische maatschappij waarin rationalisme, individualisme en relativisme een tegenwicht vinden. De tentoonstelling is samengesteld door melanie bonajo, Orlando Maaike Gouwenberg en Erika Sprey. De beiden eerstgenoemden zijn verantwoordelijk voor de Nederlandse deelname aan de Biënnale van Venetië met de installatie When the Body Says Yes. Die wordt overigens in een kerk getoond, de Chiesetta della Misericordia. Het normaal gebruikte paviljoen van de architect van de Nieuwe Zakelijkheid Gerrit Rietveld wordt op uitnodiging van het Mondriaanfonds door Estland gebruikt: politiek of wilden de dames liever in een gebouw dat met vrouwelijke eigenschappen wordt geassocieerd? Erika Sprey was verantwoordelijk voor een twee jaar durend Studium Generale Wxtch Craft aan de KABK.
In Nest komen we terecht in een nogal psychedelische omgeving die voor niet ingevoerden moeilijk te lezen is. Er staat een meiboom prominent bij de ingang en je denkt meteen: vruchtbaarheid, vlechten die omlaag hangen en waarmee dansjes gemaakt kunnen worden, maar het is een instrument om kennis te maken met verhalen over seksualiteit, sensualiteit, plezier en intimiteit die bij het trekken aan een vlecht wat onduidelijk uit de hoogte klinken. Verder ziend blijkt een grote totaal installatie gemaakt te zijn waar individuele bijdragen in zijn opgenomen. Die bijdragen bestaan uit video’s met performances, nachtelijke rituelen aan het strand en in het woud die refereren aan spirituele en fysieke zaken, maar voor een eenzame bezoeker in een lege tentoonstellingsruimte moeilijk zijn in te voelen. Centraal is een ruimte die door een soort vitrage is afgeschermd. Daarbinnen hangen veel kleine portretten met korte teksten die zijn toegevoegd: daarin zit een bepaalde schoonheid, zeker als je weet dat de kunstenaar hugo x tibiriçá hiermee de familieleden in Brazilië weergeeft die hij niet meer kan ontmoeten na een gedwongen verhuizing naar Europa. Het geheel als tentoonstelling is een kennismaking met een wereld waarvan ik me niet bewust was, maar die me niet zo zeer als beeld, maar meer als concept bezig houdt, temeer daar deze thema’s steeds meer in de beeldende kunst verschijnen. Een kunstenaar als melanie bonajo is daar wat mij betreft een ook in beeldend opzicht aansprekend voorbeeld van.
Achter: hugo x tibiriçá – chosen family – 2022
Achter: hugo x tibiriçá – chosen family – 2022
chmkoome's blog 