20 oktober 2018
Sinds enige weken heeft de Satellietgroep bezit genomen van de Elektriciteitsfabriek in Den Haag om daar met een aantal oud-residents en andere kunstenaars die verbonden zijn aan het platform een tentoonstelling te maken waarin duidelijk wordt waarvoor zij staan. De Satellietgroep heeft haar basis in Scheveningen en wil de zee, veranderingen in het klimaat, aan de kuststrook en de gevolgen van deze processen voor de mens te tonen. Na een bescheiden begin bieden zij nu residenties op diverse locaties. Daar zijn al veel projecten uitgevoerd en de kunstenaars laten in deze enorme hal of een vervolg op die projecten zien of ze tonen een nieuwe onderneming.
Het is een divers geheel geworden, sommige presentaties vallen een beetje weg in de ruimte. Na een door omstandigheden eerste korte scan voor de opening ben ik nog een keer terug gegaan om goed te kijken waarbij ik deze indrukken opdeed.
Berndnaut Smilde toont een imposante foto van zijn regenboog op het strand (lijkt me)
maar in de tentoonstelling zie ik een wat bescheiden boogje op de grond.
Esther Kokmeijer bouwt een boot waarmee “navigators” de zee bevaren. Ze lezen de golven om de nabijheid van land te bespeuren, een traditionele methode op de Marshall eilanden
Documentatie van de modellen
In deze opstelling is informatie verwerkt die Kokmeier verzameld heeft.
Nishiko laat weer een deel van haar “Repairing Earthquake Project” zien waarin zij beschadigde voorwerpen uit de aardbeving in Japan en de daaropvolgende tsunami verzameld om die heel precies weer te repareren.
Ze vertelde me dat ze steeds meer de neiging heeft om die voorwerpen in doosjes te doen. Binnenkort is bij STROOM een heel grote presentatie te zien.
Maurice Meeuwisse: Eighteen coffebreaks – Eight working days een project op de zandmotor, waar natuur geschapen is en dus eigenlijk cultuur is en daarbij horen koffiepauzes!
Een installatie met vlaggen en schoppen voor de werkdagen die tijdens de tentoonstelling under construction zijn: het is de derde video uit het project die met publiek gemaakt wordt op verschillende dagen (zie site)
Mashu Ru: The Museum of Edible Earth – an acquired taste Deze kunstenaar is geïnteresseerd in het eten van aarde wat op verschillende wijzen gebeurt op diverse plekken in de wereld
Ze laat allerlei soorten klei en aardewerk zien en proeven tijdens de tentoonstelling
Waarbij goedbedoelde waarschuwingen over gezondheidsrisico’s niet mogen ontbreken
Josje Hattink heeft een groot werk gemaakt over het zinkende landschap van de Horstermeerpolder. Na ingepolderd te zijn leidt dit landschap een problematisch bestaan waardoor beleidsmaker tot de conclusie komen dat het maar weer onder water gezet moet worden.
De plaatselijke bevolking verzet zich en in geluidsopnames uit de microfoons (mooie omdraaiing, parallel aan de installatie) is te horen hoe.
Het geheel is een mooi geconcentreerd beeld
Met de nodige historische accenten
Vormgevers Aliki van der Kruijs en Jos Klarenbeek werkten met de parallel tussen golfpatronen en weeftechniek
Het weefgetouw is continu actief en daar komen dan heel mooie doeken uit die het beeld bevestigen, door het kleurgebruik (Hollandse atmosferen) en de patronen.
De mogelijkheden zijn eindeloos
En voor een kustliefhebber zeer aansprekend
Thijs Ebbe Fokkens heeft een fascinatie voor archeologie, het terug kijken. Maar nu kijkt hij vooruit door met zijn interventies een archeologie van de toekomst te creëren onder de naam “Every future (is a crimescene)”
Maurice Boogaert heeft het grootste werk gemaakt, een grote cirkel in de ruimte van de elektriciteitsfabriek. Een wandeling langs “Wide/white”creëert een bijna filmische ervaring van het industriële landschap in het gebouw.
Dat het gebouw gigantisch is wordt hier nog eens bevestigd. het dient als achtergrond voor de installatie van SWEET-SWEAT van het kunstenaarsduo Onkruidenier.
Zij brengen etenswaren en grondstoffen van de kust samen in een oud Chinees recept voor cement.
Het is een project dat tegelijkertijd in Den Haag en in Taiwan (waar de techniek vandaan komt) wordt uitgevoerd.
Tot slot de Disco Stone van Giuseppe Licari van kunstmatig obsidiaan. Het lijkt bijna asfalt en de verhouding natuur-cultuur en de afvalproductie is duidelijk aanwezig in de monoliet die hier onaangedaan hangt.
Satellietgroep
chmkoome's blog 