13 mei 2016
Oakland is een stad aan de baai aan de overkant van San Francisco. CCAC was daar gevestigd en ik vond daar met twee room-mates ook een appartement om te wonen op loopafstand van het instituut. Dit was in het noorden van de stad. Het raam keek uit op Lake Merrit, een meer in het centrum dat veel mensen trok in het weekeinde en veel werd gebruikt voor sociale gebeurtenissen, potlucks ed. Er werd ook driftig gejogd, iets wat ik als Hollandse jongen nog helemaal niet geneigd was om te doen Als je daar wandelde kwam je altijd wel pelikanen tegen die er woonden. Centraal in het uitzicht stond een grote palmboom die al snel het beeldmerk werd van Alcatraz, zoals we het appartement noemden: “trapped in paradise” was het idee.
De stad was voor 90 % zwart en had een grote Chinese gemeenschap die op vrij spectaculaire wijze nieuwjaar vierde als die dag aanbrak. Er waren de nodige sociale problemen zoals in elke grote stad, maar ondanks waarschuwingen me niet in bepaalde gedeelten downtown te begeven heb ik daar nooit problemen gehad. Ik hoorde regelmatig over ruige bluestenten maar ben daar toch nooit geweest. Wel bezocht ik jazzconcerten, Pharaoh Sanders kwam o.a. uit Oakland. Ik was geschokt te horen dat hij bij een optreden van het podium was gehaald, omdat de mensen die er zaten te eten het zo onrustig vonden. Een van de concerten waar ik ook geweest ben was het nieuwjaarsconcert van de Grateful Dead, als verklaarde Deadhead kon ik dat jaarlijkse hoogtepunt niet ongemerkt voorbij laten gaan: het leek niet werkelijk op een pranksterparty, maar er liepen wel hippies met bedruppelde suikerklontjes door het publiek waar je gratis van mocht genieten. De reacties van het publiek waren voorspelbaar, het in de lange gitaarsolo’s en oplopende dynamiek van de band mee gaan was danig geformaliseerd en in dat opzicht viel het wel tegen. De band was echter fantastisch.
Op de huidige reis logeerde ik bij vrienden in Oakland en liep dus vaak door de stad op weg naar San Francisco of andere plekken. Mijn oude appartement was verdwenen, er staat nu een ziekenhuis. Jammer, want ik had wel willen zien hoe die palm er nu bij stond. Mijn indruk was dat het er welvarender is dan in de rafelige sfeer waarin ik er woonde. Net als overal waren er grote tegenstellingen, mijn gastvrouw reed me rond en ik zag tentenkampen onder viaducten en tijdens wandelingen lagen of liepen overal zwervers. Het had me nogal gedeprimeerd aan de oostkust, maar in California had ik het niet zo verwacht. De dagelijkse verschijning van Trump cs in de media is dan gek makend. Het is de aanloop naar de verkiezingen en de enorme tegenstellingen zijn overal aanwezig evenals de uitzichtloze situatie van de Amerikaanse burgers waar je overal tegenaan loopt.
Ik was nieuwsgierig naar het Oakland Museum, in mijn herinnering was het een centrum van Westkust kunst in een mooi gebouw. Dat blijkt ook zo te zijn zoals u hier kunt zien:
Dit werk van Ruth Asawa is al direct bij de ingang te zien. Asawa was een bekende naam aan Black Mountain College, haar werk is overal in de VS te vinden .
Het museum ligt tegen een helling waardoor een aantal terrassen ontstaan. Op die terrassen zijn veel sculpturen geplaatst van Amerikaanse kunstenaars zoals “Mesa” (tafel) van Dennis Leon
Die terrassen geven het museum een mooie groene sfeer
waarin de sculpturen mooi gedijen, zoals Two Red Lines II van George Rickey
In het museum komt liberaal California weer te voorschijn: er is een tentoonstelling over marihuana, omdat er gestemd gaat worden over legalisering.
Deze oude affiches zijn prachtig in dat perspectief
de fantasie slaat volledig op hol bij de zedenmeesters
De collectie binnen begint met Amerikaanse landschapsschilders uit de 19e eeuw. Ik was daar in de tachtiger jaren al enorm van onder de indruk. Julian Rix: Twilight scene with stream and redwood trees
Een bijzonder mooie collectie foto’s is te zien waaronder een aantal werken van Dorothea Lange: Manzanar relocation centre – 1942
Dit meer hedendaagse werk is van Barry McGee
Judy Chicago, feministisch kunstenaar bekend van een grote opgemaakte tafel maakte in 1974 al dit Rejection Quartet
Een vroege mooie Rothko uit 1947
En wat werk van Peter Voulkos, van BMC-faam. Voulkos benaderde de klei als een expressionistische schilder i.p.v als een ambachtsman. Functionaliteit was ver te zoeken.
In een video kan je mooi zien hoe hij te werk gaat
Verrassend en aansprekend was een filmprogramma met werk van Chris Burden, de man die zichzelf in de schouder schoot bwv performance. De bewuste film werd ook getoond, alhoewel het moment suprême er niet op staat.
Andere films laten wel veel zien, zoals deze, Bed Piece uit 1972
Door een lokaal museum moet ook iets gedaan worden aan lokale geschiedenis, een erg informatieve grote afdeling waarin de sixties weer niet mogen ontbreken
Ik houd echt een zwak voor deze affiches, dit is een vrij vroeg exemplaar
Terug buiten, op een terras – Hommage to Charlie Parker van Mark di Suvero
Een bord uit de dertiger jaren van het werkprogramma voor kunstenaars, waarbinnen bijvoorbeeld ook de muurschilderingen voor de Coit Tower in San Francisco zijn uitgevoerd.
En op weg naar huis is te merken dat de verkiezingen naderen!
chmkoome's blog 