5 maart 2020
Na een lange treinreis en een wandeling door een nat en verlaten Maastricht bevond ik me opeens in de Jan van Eyck academie die vandaag open ateliers heeft. De postacademische opleiding die daar gevolgd kan worden is naast de Ateliers en de Rijksacademie de derde plek in Nederland waar een residency kan worden uitgevoerd. Dat geldt voor kunstenaars, die zich tegenwoordig bezig houden met een veelheid aan disciplines, maar tegenwoordig ook voor schrijvers en dichters. Daarnaast is er een mogelijkheid voor curatoren, kunstcritici en andere kunstprofessionals een korte termijn-residency te volgen.
De sfeer is aangenaam, veel mensen komen binnen, maar het wordt niet al te druk. Ik heb enige moeite overzicht te krijgen van het gebouw, maar de uitgereikte plattegrond en de eerste koffie maken eea snel duidelijk. Het blijkt een aangenaam gebouw te zijn: niet veel ruis, want er is vermoedelijk behoorlijk opgeruimd, en het redelijk moderne gebouw is tegen de stadswallen aan gebouwd, waardoor verschillende niveaus en mooie binnentuinen toch een afwisselend beeld geven. De studios zijn naar mijn smaak prettig van ruimte en licht. Niet alle presentaties vinden daarin plaats, maar waar dat wel zo is voldoen ze zeker. Bij mijn rondgang zag ik ook dat de faciliteiten prima zijn en in de studio’s kon ik ook zien dat daar volop gebruik van wordt gemaakt. Vooral een uitgebreide grafische werkplaats maakte indruk op me en dat de van Eyck een eigen uitgeverij heeft vind ik erg chique.
De studenten komen zoals dat tegenwoordig gewoonte is overal vandaan, ik vond het erg fijn te merken dat ze zich ook veel met hun achtergrond bezig houden zonder mee te gaan in de waan van de dag. Er lijkt een fijne onderlinge sfeer te hangen wat in diverse samenwerkingen tot uiting komt. Bij deze een overzicht van de residenten die mij opvielen:
Christopher Meerdo: Bundle Umbra – met bestandensets van hackers en klokkenluiders die hij vindt op het dark web maakt de kunstenaar deze fraaie wandplastiekjes
Marielle Chabal: in een grote publieke ruimte heeft deze energieke kunstenaar een installatie gemaakt waarin ze een aantal disciplines combineert om de toeschouwer te betrekken bij het bouwen aan het betere toekomst.
Een videoregistratie van een happening met zelfgemaakte decorstukken als kleding
En teksten zijn ook erg belangrijk voor haar
Domenico Mangano & Marieke van Rooij bestuderen in hun project “The Unique Copy” twee simulacra die in het begin van de vorige eeuw in de mergelgrotten van Valkenburg werden gerealiseerd: een replica van een Romeinse catacombe en een replica van een kolenmijn…
Anna Moreno speelt met oude utopieën zoals het project Global Tools door de beweging Radical Architecture met aan het hoofd Ettore Sottsass
Zo liet zij een modulaire sofa bouwen door een grote meubelproducent die ze als performatief decorstuk liet gebruiken in een avant-garde disco in Florence
en maakte daar ook video’s mee waarbij dans een onderdeel van het gebeuren was.
Shana Hoehn: intrigerende beelden
Studio Ossidiana uit Italië is een bureau dat zich bezig houdt met architectuur, beeldende kunst en design, dit zijn schetsen voor vogelhuizen
En dit zijn duiventillen in de tuin van het instituut. Achter een beeld van Kristina Sedlerova-Vistanen
Jorge Menna Barreto & Joélson Buggilla met een ecologisch project
Waarbij het kweken van kruiden in de studio plaats vindt
En de presentatie van een vergezellend boek er met weinig middelen gelikt uit ziet
Nog een werk van Shana Hoehn, een figuur door werpmessen gevormd, als in een dans gevangen…
Tatiana Istomina heeft erg veel gevoel voor materiaal waarmee zij onderzoek doet naar bepaalde thema’s
En dat doet ze op verschillende wijzen, een materiaalgebruik wat me aan spreekt .
Parasite 2.0 is een onderzoeksbureau voor architectuur, vormgeving en scenografie waarmeezij een gevoel voor humor niet schuwen
het collectief ontwikkelt instrumenten voor gedeelde leefomgevingen
Lotte Reimann toon Hinterland over gender in een landelijke omgeving waarbij zij foto’s van internet gebruikt van een fotograaf die landschappen met hoogspaningsmasten fotografeert. Die fotograaf heeft ze benaderd en met hem heeft ze gecorrespondeerd en ze is zelfs een keer mee gereden op zijn zoektochten
In de film die volgde heeft ze naast foto’s van die fotograaf ook eigen foto’s verwerkt waardoor een vreemd spanningsveld ontstaat
Martin Groch gebruikte de vloer en de muren van het gebouw voor zijn werk
waarbij hij zijn werk zorgvuldig plaatst.
Alu Abu Asad is een Palestijn die immigranten met exoten uit de plantenwereld vergelijkt
Ga je daar de strijd mee aan….
Of verzorg je die liefdevol?
Mehdi Georges Lahlou is een Algerijn die in Frankrijk studeerde en hier zijn persoonlijke mythologieën laat zien. De palmboom is een element wat in het Islamitisch paradijs hoort
En de 72 hoofddoeken, licht bewogen door een zachte wind, zijn van de vrouwen die hem opwachten in het paradijs
Elise Eeraerts heeft ook gevoel voor materiaal dat ze combineert met surrealistische figuratie
Femke de Vries verzamelt kleding met opschriften die niks met het merk te doen hebben en (vooral) vrouwen in hun onzekerheden proberen te raken.
Kent Chan bouwde in zijn studio een “Hot House”, een ruimte voor tentoonstellingen en events. Hier voert hij een performance uit door een serie tekeningen van soldaten uit Vietnam te tonen en over de doelstellingen van het leger te vertellen.
chmkoome's blog 