10 september 2020
En na het inrichten de stad in! Katharina Grosses installatie It Wasn’t Us was nog te zien in Hamburger Bahnhof en dat is een geestverruimende ervaring: mijn eerste indruk in de grote hal van het voormalige station was die van een neergestort ruimteschip en rondlopend zag ik in de vormen en de bewegingen in de drager een soort overwinningsgodin. Door de overweldigende formaten en de sculpturale vormen waarop de kunstenaar met haar spuitinstallaties aan het werk is geweest maakt het werk een enorme indruk. Als je aan de achterkant de hal uit loopt blijkt dat de installatie zich in de publieke ruimte voortzet op de paden en op de daar doorlopende Rieckhallen die aan het museum zijn toegevoegd. Je zou je kunnen afvragen wat dit nog met schilderkunst te maken heeft, maar de kunstenaar heeft een sculpturaal bijzonder interessante drager ontworpen en met hi-tech methodes uitgevoerd en gebruikt ook de context als drager van haar schilderkunstige acties. Ook die acties maken indruk: met enorme gebaren zijn felle kleuren gespoten waardoor de referentie aan graffiti logisch lijkt. Het zijn alleen geen teksten of tags, maar abstracte halen waarvan het kleurgebruik wel degelijk een schilderkunstig oog doet vermoeden. Je vraagt je af waarom een schilder op dit formaat en met een dergelijke bravoure werk brengt of waarom een instelling dergelijke werken wil brengen. Met een enorm team aan technische ondersteuning en een enorm budget zal het misschien aantonen wat de Duitse natie en Europese cultuur vermogen. Het project moet ver voor het uitbreken van de Corona-crisis zijn aangevangen, want onder de huidige omstandigheden lijkt me een dergelijk gebaar loos te gaan.
Er zit een enorme vaart in
De vloer onder het sculptuur doet ook mee en je kan er gewoon overheen lopen!
Zo strekt het zich uit in de enorme hal.
Ook wit wordt heel goed gebruikt in het geheel!
Modellen werden gescand en vervolgens uit kunststof gesneden met machines
En het resultaat heeft een enorme vaart
Die zich tot buiten de hal uitstrekt. Op de achtergrond de Rieckhallen, op de voorgrond het pad naar de stationshal.
Dit gedeelte links zijn de Rieckhallen waar de tentoonstelling Magical Soup met mediakunst plaats vindt.
En die tentoonstelling Magical Soup is ook de moeite waard, alhoewel ik niet heel veel met mediakunst heb. Bij deze een paar hoogtepunten:
Een mooie video van Dmitry Gutov die aan Tarkovski doet denken: Thaw! De kunstenaar probeert zich voort te bewegen in dooiende sneeuw, refererend aan de dooiperioden in de Russische geschiedenis onder Chroesjtjov en Gorbachev.
Akrit Arunanondchai: Painting with history in a room filled with with people with funny names, een trage maar toch meeslepende video waarin van alles met elkaar in verband wordt gebracht.
Classic Nam June Paik: For I Never Read Wittgenstein (I Never Understood Wittgenstein) – 1997
Anne Imhoff: Untitled, deel van de installatie “‘Faust” in het Duitse paviljoen tijdens de 57e Biënnale van Venetië die ik graag gezien had.
Diana Thater: The Best Outside Is the Inside – 1998 Bomen overdag gefilterd als ware het nacht en bomen’s nachts uitgelicht als ware het dag
Dan was aan het einde van die Rieckhallen ook nog werk uit de verzameling van Friedrich Christian Flick met werk van minimalisten. Ook hier werd mooi werk getoond zoals u hier kunt zien:
Twee grote rechthoekige spiegelende blokken van Isa Genzken tegenover een grote foto van Wolfgang Tillmans
Een bijzonder fraaie Dan Graham: Triangle W/Circular Cut-out – 1989
Donald Judd: Untitled – 1991
Grafisch werk van Bruce Nauman: Help Me Hurt Me – 1975
en Tone Mirror – 1974
Vaste opstelling van Hamburger Bahnhof: Bruce Nauman: Room With My Soul Left Out, Room That Does Not Care – 2010
In het centrum is ook een vierkante ruimte naar beneden met een rooster er boven
De achterkant is gesloten!
Annemarie van Splunter: A Day Such As This – 2012
Rose Wylie: mooie uitvergrotingen uit het dagelijks leven
Lily van der Stokker, de koningin van het terloops geziene of gezegd zijnde.
Sister Coretta Kent, zeefdrukken met politieke en sociale onderwerpen.
Aase Seidler Gernes die zich voor haar echtgenoot opofferde maar
Katharina Grosse, nu eens met een bescheiden vlag die trots midden
Karin Sander: Zij stuurt maagdelijk witte doeken de wereld in
Rosemarie Trockel, deze affiches hingen in Wenen op straat: gemaakte schoonheid,
En ook deze is van haar, een lijst met sterke vrouwen met een
Yael Davids Koreaans schaaltje dat gerepareerd is, daar zit ook schoonheid in, in het getekende!
En tegelijkertijd: wat kost dat? Een prijslijst, geborduurd met de eigen
Roos van Haaften: Gleaming Catastrophies, zorgvuldig bijeengebrachte
chmkoome's blog 