15 maart 2019
Gisterenavond en vanavond vond in …ism project space een gebeuren plaats onder de naam Het Binnenhuis, een performatieve installatie. De veroorzaker van dit gebeuren is Frans van Lent die door de initiators van …ism is uitgenodigd iets te doen tijdens Hoogtij. Vandaag was ik aanwezig en ik vond het een nieuwe indrukwekkende poging van Frans van Lent publiek en privé te vermengen tot een bijna Beckettiaanse situatie. Na de Unnoticed Art festivals en The Parallel Show is dit een vrij ambitieuze poging om het spanningsveld verder te onderzoeken waarbij de kunstenaar dankbaar en bijzonder effectief gebruik maakte van de mogelijkheden die het huis waar zich dit alles afspeelde biedt. Hulde aan het steeds interessanter wordende …ism voor hun gastvrijheid die dit gebeuren mogelijk maakte!
In het huis werden situaties gecreëerd door veertien performers waarbij de kunstenaar zelf een spilfunctie vervulde: in een binnenplaatsje centraal in het gebouw ontving hij de feedback op de installatie wat een fraai beeld opleverde dat naadloos in het geheel paste. Dat geheel bestond dus uit een aantal situaties die ik door het gebouw lopend tegen kwam: in de huiskamer zaten een man en een vrouw voorovergebogen over een eettafel de krant van de dag tot in detail te bediscussiëren. Links daar tegenover is de keuken waar zich twee dames bevonden. De ene kwam direct naar me toe om drinken en een zoetigheid aan te bieden en de tweede stond wat gedeprimeerd uit het raam te kijken. Op de sofa zat een vrouw te lezen, “De verveling” van Alberto Moravia. Aan de andere kant van een eerste binnenplaatsje, tegenover de keuken, bevond zich een gang met toilet en kasten. Hier stonden drie heren te wachten op een manier die er behoorlijk verveeld uit zag, zoals je op je beurt wacht lijkt mij.
Doorlopend zag ik twee gesloten ruimtes (de badkamer en de kinderkamer) en stuitte links afslaand op het binnenplaatsje op een telefonerende man, de kunstenaar zelf. Het leek een permanente situatie en het beeld is bijna een cliché: de bezoeker die zich terug trekt om zich telefonisch in zijn eigen bubble te begeven. Alleen ìs deze situatie zijn bubble, een mooie paradox en een beeld dat sowieso te denken geeft. Als ik dan verder ging kwam ik in een slaapkamer waar op het dubbele bed een man en een vrouw een fotoalbum zaten te bekijken en te becommentariëren, wel zachtjes, wat de intimiteit van de ruimte benadrukte, maar wat het onmogelijk maakte om te verstaan wat gezegd werd. Langzaam liep ik weer terug, bij de wc zag ik aan de overkant van het eerste binnenplaatsje de dames in de keuken heen en weer lopen, ook al weer zo’n mooi beeld wat een element van voyeurisme versterkte dat het geheel toch al bevat. In de huiskamer aangekomen nam ik zelf een minuut of tien plaats op een van de stoelen om het geheel nog even tot me door te laten dringen. Uit de keuken hoorde ik met enige regelmaat “wat heb je een mooie trui aan” en een even cliché-antwoord. De titel van het boek van Moravia kwam bij me naar boven, zou het een sleutel zijn? Ik moet het maar weer een keer lezen of de film er van gaan zien.
Onder de indruk kwam ik weer bij de entrée waar de initiatoren van …ism me hadden ontvangen om me “op mijn gemak te stellen” zoals zij dat noemden. Ik was op mijn gemak, maar door de installatie was ik toch bevangen geraakt door een wat drukkend gevoel, een existentialistische twijfel…..
Ondanks het verzoek niet te fotograferen heb ik toch drie plaatjes gemaakt die ik hier met de vriendelijke toestemming van de kunstenaar laat zien:
De slaapkamer
Aan de telefoon…
Doorkijkje naar de keuken
chmkoome's blog 