Happy Like Yesterday

4 september 2016

Bij Nest opende gisteren een nostalgische tentoonstelling over zaken die ooit normaal waren, maar die in loop van de tijd verdwenen zijn. Snelle technologische of economische ontwikkelingen veroorzaken een enorm verloop aan mogelijkheden, apparaten en bezigheden waardoor zelfs jonge mensen al sentimenteel kunnen worden over begrippen uit hun jeugd. In de tentoonstelling worden door kunstenaars uit verschillende generaties werken getoond waarin dingen figureren die ooit gewoon waren maar nu ingehaald zijn door nieuwe ontwikkelingen. Het zijn persoonlijke zaken of algemeen aanvaarde techniek die getoond wordt. Soms stijgt het niet boven een documentair karakter uit zoals in de films van Roman Štĕtina waarin de steadycamtechniek en het wegsnijden van bloopers in een audiotrack getoond wordt, maar ook het persoonlijk verleden wordt getoond zoals in het werk van Yves Scherer dat ik dan ook meteen interessant vind, ook al door de beeldende kwaliteit ervan.
Een installatie die ieder wel zal raken is die van Joep van Liefland met allerlei parafernalia uit het Videotijdperk. Het was ooit een videotheek met alternatief aanbod, opgezet in een schuurtje in Berlijn, maar nu is het een kunstwerk dat door een verleden een extra lading krijgt. Het is vooral ook in de details de moeite waard om te bekijken. Het monumentale beeld van Harald de Bree maakt een computeranimatie tot massieve werkelijkheid, een omdraaiing die ik ook wel erg geslaagd vind. Het is een jongensachtige vorm van toe-eigening die waarschijnlijk het duidelijkst de intentie van deze tentoonstelling illustreert. De tentoonstelling als geheel raakte me zo wel, maar ik verliet het pand toch met gemengde gevoelens.

Steadycam van Roman Štĕtina

De videotheek van Joep van Liefland

Met stapels video’s en een fraaie recorder

De videodozen als literatuur in de kast

Flatscreen bestond nog niet!

Op de achtergrond het bewerken van audiotapes en op de voorgrond een plastic Doryphoros (speerdrager) waarover bronskleurige silly-putty is gegoten in een poging de tijd om te draaien. Beide werken zijn van Roman Štĕtina

Het beeld van Harard de Bree naar een digitale animatie uit de film Tron (1982).

Yves Scherer: Bomberjack in computerchassis (keramiek)

Yves Scherer: Sirens (chain)

Ingmar König: Fitnessbench (met zweetgeur) met op de achtergrond video op staal over staal

Ingmar König: Fitness bench in disco sfeer

Ingmar König: video staalbewerking

Nest

Concept Store

6 juni 2014

Marius Lut en Frank Koolen hebben in Nest in Den Haag de tentoonstelling Concept Store samen gesteld en daarbij kan je je van alles voor stellen. Als je de deur  door loopt, die overigens als bij de gemiddelde groenteboer met wervende afbeeldingen betekend is door Olga Vasiljeva, waan je jezelf direct in een design-winkel. Dit wordt niet in het minst veroorzaakt door aan het  minimalisme refererende elementen in de ruimte waar-op-in-bij de werken zijn geplaatst die worden tentoongesteld. Òf is dit deel van het concept van de tentoonstelling dat aan de man wordt gebracht? De wind waait duidelijk uit een bepaalde hoek bij de kunstenaars die zijn geselecteerd: de esthetiek is soms die van een Bijenkorf etalage wat zeker door de genoemde elementen wordt versterkt. Er zijn een paar kunstenaars die sterk genoeg zijn om daar dan tegen op  te zijn gewassen: Marius Lut zelf, met werken die voortborduren op zijn eerdere solo bij Billytown, Vaast Colson die de rafelige overblijfselen van zijn performance toont en in een hoekje ook nog terloops een personalized Wishing Well laat zien, genoemde Olga Vasiljeva die me vooral met haar kleinste object voor zich in nam en Klaas Kloosterboer die met machtige gebaren in een kleine ruimte het hele concept, uhhh, laten we zeggen relativeert. Eigenlijk is het hele Concept store Concept een filter: wie te conceptueel is lost op en wie ook nog materieel interessant werk maakt stijgt er boven uit! De vraag blijft wat sommige kunstwerken doen in een andere context, want deze blijkt vrij dwingend.

De ingang van Nest

Design-Store?

Erika Hock, wel degelijk ontleend aan gebruiksvoorwerpen: de vorm aan de functie onttrokken

Vaast Colson: Wishing Well

Overal toepasbaar

Dit rest van de performance tijdens de opening

Marius Lut met zijn drager die met de perspex laag toch ook wel design-fähig wordt

Erg leuk stoeltje van Olga Vasiljeva

Wim Kok, had Dick Bruna ook niet iets met de Bijenkorf?

Dit werk van Jeroen jacobs oogt erg verleidelijk en speelt zeker met de idee kunst of decor. Ik vraag me af wat het zou doen in een andere context.

Het ziet er allemaal erg mooi uit, ook de driehoekjes van Ingmar König

In dit werk van marius Lut wordt de omgeving vervormd weerspiegeld.

Deze olijke jongen van Olga Vasiljeva vermaakt zich wel in het geheel

John Armleder provoceert met zijn hondenbak, het oogt echter onverwacht serieus in deze context.

Klaas Koosterboer vormde zijn eigen context binnen de tentoonstelling

Er tegenover dit hoekje van Ingmar König

Nest