4 januari 2014
Art Rotterdam was snel afgelopen voor mij: na een ongelukkige val aan het einde van de dag was ik de rest van de week uitgeschakeld. Toen had ik echter al een en ander gezien en ik zal beginnen in opeenvolgende posts daar verslag van te doen. Bij de persuitnodiging van de beurs zat ook een uitnodiging voor de persopening van La La La Human Steps, 10.00 u, daar ging ik dus eerst naar toe. Tijdens een eenvoudige presentatie vertelde Sjarel Ex, de directeur van het museum, dat het de bedoeling was een collectiepresentatie te laten zien die uitgaat van de lijnen die het museum tot nu toe in haar collectieopbouw heeft gevolgd. Een belangrijk element in de collectie is het surrealistisch aandeel en daarvan uit gaande is gezocht naar werk dat slecht bekende of onverkende gebieden betreedt. Een werk dat als kenmerkend voor deze tentoonstelling wordt getoond is het gedicht “The Raven” van Edgar Allen Poe, dat gaat over verlies en herinnering. Een map met de tekst en litho’s van Manet ligt in een vitrine. Een ander literair werk dat als referentie wordt genoemd is de roman “La Condition Humaine” van André Malraux waarin de hoofdfiguren heen en weer geworpen worden tussen conflicterende emoties en gedachten, het lot van de mensheid en ook van kunstenaars zoals in deze tentoonstelling is te zien. Als experiment voegt de curator, Els Hoek, ook dans toe aan de tentoonstelling: vier choreografen werd gevraagd een choreografie te maken naar aanleiding van het tentoongestelde werk die tijdens de tentoonstelling zal worden uitgevoerd in een speciaal voor de gelegenheid in de zaal afgescheiden deel van de vloer dat centraal tussen de werken ligt. De choreografen zijn Eduard Locke van La La La Human Steps, Ed Wubbe van het Scapino en Matthew Pawlicki en Peter Leung van The House of Makers. Hen werd gevraagd een duet te maken tussen een man en een vrouw waarin het wederzijds aantrekken en afstoten tot uiting komt. Tijdens de opening was een optreden van street-dancers Ques en Claerence Person te zien.
De tentoonstelling, die in de grote Bodonzalen is ingericht, is als geheel wat chaotisch. Er is veel video te zien en de verlichting staat op laag, wat niet ten goede komt aan de meer klassieke werken die ook getoond worden. Het geeft echter wel een gevoel van ongemak dat de thematiek van de tentoonstelling recht doet. Bij de voorstelling echter werkt het als in het theater: alle ogen op de voorstelling, waardoor een gevoel van intimiteit ontstaat. Of de betekenis van de werken in de tentoonstelling worden beïnvloed vraag ik me af, misschien dat bepaalde elementen in het werk worden versterkt zoals in het geval van de street-dancers het straatgevoel dat in bepaalde werken aanwezig is. Bij deze een indruk:

Ook niet mis – Paul Thek: Ganymedes – 1969 In een ander deel van het museum een tentoonstelling over Paul thek en zijn samenwerking met Franz Deckwitz

Fantastische puinhoop van John Bock: Porzellan Isochizo Küchentot des neurodermitischen Brockenfals im Kaffeestrudel und das alles ganz teuer – 2001
Museum Booijmans van Beuningen