Zaterdag opende in de Haagse Kunstkring de tentoonstelling Vier, een tentoonstelling met vier kunstenaars die zich met abstract werk bezig houden. In een mooi ruimtelijk ingerichte tentoonstelling is werk te zien van Renata Bauer, Marja van Bijlevelt, Michael Berkhemer en Hans Ensink op Kemna. Allen maken abstract werk in twee dimensies. Dat houdt tevens in dat het werk zich niet met de waan van de dag bezig houdt of zich door mens of maatschappij laat inspireren, maar zich op een ander niveau met het wezen van de teken- en/of schilderkunst engageert. Zo wordt door Renata Bauer geëxperimenteerd met de drager en de vorm van de drager, de geschilderde vorm en de materialen waaruit die bestaan. Michael Berkhemer werd niet voor niets samen met Rembrandt getoond bij Jan Six: het licht en clair obscur in zijn werk heeft raakvlakken met het werk van de Hollandse meester. Marja van Bijlevelt toont subtiele kleuren op papier waarin gelaagdheid en contrasten tot mooi werk leiden. Hans Ensink op Kemna gaat voort met zijn onderzoek naar minimalistische mogelijkheden met serieel werk waarin incidenteel optische effecten verschijnen. Zijn grote tekeningen zouden het goed moeten doen in deze tijden van systematisch denken. De tentoonstelling werd op onverwacht sensitieve wijze geopend door Paul Combrink waarna een flink publiek zich in de ruimtes verspreidde.
In de bovenzaal van de Haagse Kunstkring werd afgelopen zaterdag de tentoonstelling Channels and Fields geopend met werk van Hans Ensink op Kemna en Renata Bauer. Het is een tentoonstelling geworden die een ouderwets soort degelijkheid uitstraalt in een zaal die duidelijk niet helemaal voor dit soort werk geschikt is. Het werk van Renata Bauer speelt met schilderingen voor en achter en met glas. Het resultaat is een aantal wandreliëfs die me soms aan Richard Tuttle doen denken door een bepaald soort ingetogenheid en kracht die het werk uitstraalt.
Van Hans Ensink op Kemna kennen we het werk in Den Haag, vrij rigoureuze abstracte doeken die spelen met het idee van de tussenruimtes en hoe vormen die in evenwicht te brengen van de ruimtes die hij schildert. Al de jaren dat hij hiermee bezig is maakte de kunstenaar minutieuze schetsen met een trekpen. Uit de tekeningen waarvan hij hier een selectie laat zien haal ik weer ideeën over architectuur en plattegronden, wellicht omdat ook daar het probleem van evenwicht van ruimtes binnen een bepaald bestek ook speelt. Intussen is het een mooie verzameling tekeningen die hier te zien zijn, die in series van vijf zijn opgehangen. Afwisselend met het werk van Renata Bauer vormt dit zo een mooie tentoonstelling voor fijnproevers. De galerie blijft nog open ondanks de Coronacrisis dus het werk is nog een week te zien ( misschien toch even opzoeken als u wilt gaan, inzichten veranderen per uur!)
Op een mooie zondagse wandeling liepen we over de Denneweg langs de Kunstkring en daar zag ik bekend werk aan de muur. Tegelijk herinnerde ik dat Hans Ensink op Kemna me uitnodigde voor de tentoonstelling Wit Werk, waarin hij nieuwe tekeningen laat zien. Na eerst de landschappen in Aragón en in het bijzonder de prachtige tekeningen van Alex Verduijn de Boer die ik van buiten herkende te hebben bekeken liepen we naar de hoge zaal. Daar had Ensink op Kemna een serie tekeningen op een tafel gelegd: helder en compromisloos zoals zijn schilderijen, mooi werk!
Hans Ensink op Kemna: Z.T.Alex Verduijn de BoerAlex Verduijn de Boer
Robert Broekhuis vroeg me of ik zijn tentoonstelling bij de Haagse Kunstkring wilde openen. Bij deze de tekst die ik uitsprak en een klein verslag:
Bij de opening van de tentoonstelling “Collateral Beauty” van Robert Broekhuis
Welkom bij deze tentoonstelling. Tot mijn verrassing werd ik door Robert Broekhuis gevraagd de tentoonstelling te openen die u hier om u heen kunt zien. Ik heb Robert al een tijd niet gezien nadat ik veel met hem gecommuniceerd heb in de functie waarin ik hem heb leren kennen: als hoofdredacteur van het kunstenaarsmagazine De Nieuwe dat door de Amsterdamse kunstenaarssociëteit Arti et Amicitiae werd uitgegeven. Ik weet niet meer wat de aanleiding was voor hem om met mij te werken, maar hij vond het in ieder geval interessant om een netwerk van “correspondenten” te ontwikkelen waardoor het blad landelijke relevantie zou krijgen. Een tactiek waarmee overigens ook het Haagse kunstblog Jegens&Tevens nu begint te groeien. Ik zou dan de Haagse correspondent zijn.
Blogger was ik al en in die hoedanigheid schreef ik al veel over kunst, maar Robert heeft mij echt gestimuleerd verder te gaan met schrijven en het op papier, bij De Nieuwe, te publiceren en ik ben hem daar erg dankbaar voor. Op mijn site kunt u overigens zien wat ik voor het blad geschreven heb over kunstenaars die mij aanspreken en over initiatieven waarmee ik verbonden ben.
Dat Robert ook beeldend kunstenaar is dat wist ik wel, maar bij het bekijken van zijn site zag ik dat hij zich ook met theater, dans en televisie heeft bemoeid. Dat zijn, op televisie na, ook werelden die ik zelf heb ervaren en bij bestudering van het werk van Robert herken ik de invloed van die disciplines. In de afgelopen week was ik even bij het inrichten van de tentoonstelling om het werk in het echt te zien en wat me daar erg aan beviel was de houding waarmee het werk klaarblijkelijk gemaakt is. Op de academie wordt soms gezegd: “je moet het toeval accepteren” bij het maken van een kunstwerk en ik heb de indruk dat Robert dat met overgave doet. Hij vertelde me dat hij de Shadow-Works, die u daar aan de wand kunt zien, gemaakt heeft door te eerst te spelen met een stuk hout dat al een hele tijd op de vloer lag. Door het een vorm te geven en met teer in te smeren, aan de wand te hangen en te zien wat het veranderende daglicht er mee doet is het een werk geworden. Deze zwarte werken zijn al schaduwen op de muur, maar door het zwart als het ware te verbinden worden ze licht en werpen ze alleen nog schaduwen op de muur: een fascinerend proces!
Shadow Works – 2019Shadow Works (detail) – 2019Shadow Works (detail) – 2019
Dat brengt me ook direct op zijn materiaalgebruik. Dat is van een fijn zinnelijk karakter, waarbij de blokvormen die steeds terug komen een mooi contrast vormen. Bij hem blijft materiaal ook als materiaal aanwezig, naast wat met dat materiaal gezegd wordt. In het werk Saudade zit bijvoorbeeld een bepaalde weemoed die veroorzaakt wordt door een combinatie van natuurlijke materialen met monochrome blokken waarover een licht briesje blaast. Onderdelen bewegen daardoor licht, als bevond het werk zich niet aan de wand in Den Haag, maar aan een terras aan de Douro in Porto.
Saudade- 2019
Blue Line – 2019
The laws of Isaac Newton – 2019
Licht is ook een materiaal, het zet zich af als contrast met de stille taferelen in de Black Boxes of vanuit het hart van een baksteen. Misschien is licht in letterlijke en figuurlijke zin verantwoordelijk voor de “Collateral Beauty” uit de titel. Maar misschien staat die titel ook voor de schoonheid die de kunstenaar uit voorwerpen kan halen die hij al jaren om zich heen verzameld en waartussen hij rommelt, rotzooit en treuzelt en waarin hij uiteindelijk vindt. Robert vertelde me dat hij als kind van vijf jaar het bed moest houden en toen een teken en schilder set van zijn vader kreeg. Vanaf toen is hij gegrepen door het maken van kunst en het spelen met materiaal. Dat spelen is hij nog steeds niet verleerd zoals u hier kunt zien!
Black Box – 2019Black Box – 2019Black Box – 2019Music & Space2 & 3 – 2019met muziek er in!Music & Space – # 5
Vandaag werd bij de Haagse Kunstkring een tentoonstelling geopend met een aantal oude bekenden. Het is een bepaalde generatie, kunstenaars die net iets jonger zijn dan ik, maar die ik veel heb mee gemaakt en die werk maken dat de moeite waard is. Het was erg druk, zoals te doen gebruikelijk bij een groepstentoonstelling en bij een club met het aantal leden als dat van de kunstkring. Ik begon echter last te krijgen van een opkomende griep (en die me overigens nog steeds niet verlaten heeft, als u zich afvroeg waar al die verslagen blijven…), dus ik ben niet al te lang gebleven. Echter wel lang genoeg om wat favorieten te spotten:
Cock van Duijn maakt schitterende tekeningen en laat hier werk op keramiek zien wat heel mooi combineert!
Helène Penninga, een kunstenaar waarvan we het werk veel te weinig zien. Bij haar wordt de figuratie wat losgelaten lijkt het waardoor de beelden surrealistisch beginnen te ogen.
of abstract zoals in dit werk!
Nog een specht van Cock van Duijn
Alex Verduijn de Boer lijkt via de 20e eeuw verdwaald te zijn in de 21e eeuw, hij maakt rake stadsgezichten en portretten.
Zijn linosnedes zijn ook bijzonder goed!
Theo de Feyter, je ziet het zelden, maar het blijft goed.
Een Fries in het Vlaamse Land: Ook Roeland Zijlstra is een fantastisch portrettist
De landschappen van Joanna Quispel kende ik niet, ze verrasten me behoorlijk! Ik laat me daar graag in weerspiegelen (met excuus)
Nog een werk op papier van Helène Penninga dat met grafische elementen uitgewerkt is
En bij de ingang hangt de vitrine vol met portretten van Roeland Zijlstra
Van Blue Monday was weinig te merken op de geanimeerde nieuwjaarsborrel die de gezamenlijke Haagse kunstinstellingen vandaag in het Lucenttheater organiseerden. Dit gebouw van Koolhaas, dat binnenkort afgebroken gaat worden, heeft een enorme geschiedenis en zelf heb ik er ook nogal wat sentimenten liggen. De keuze was wat mij betreft dus helemaal raak. Ik had een drukke begriepte week achter de rug en heb de hele dag aan het Conservatorium gewerkt, dus heel scherp was ik niet, maar deze plaatjes kwamen er toch nog uit tussen het gebabbel door.
De uitnodiging van Gilles de Brock
Ik kwam dus al op een ander niveau aan in de foyer en door het rumoer en de Belgische drone verstond ik geen jota van wat gastspreker Stef van Bellingen te berde bracht. STROOM probeert de toespraak op de site te plaatsen.
Elisabeth en Arie overwinteren weer in Nederland
Guido probeert zijn gesprekspartner te volgen terwijl op de achtergrond Maarten Marius uitstekend lijkt te verstaan.
De Holls Art Collective deden geen performance dit keer, maar brachten accenten aan in de ruimte waarover later meer.
Hildegard laat zich niet afleiden terwijl Bas welwillend om kijkt.
Ja, als dan Holls-Josje allen met Yours truly op de foto wil zeg je geen nee!
Ineke verschijnt most British
En Pietertje doet het met een Barnett Newman referentie!
De heren, zoals Vincent en Ton hier, blijven erg serieus.
Het is dat Jaring gisteren uitgebreid bejubeld is op trendbeheer, anders zou ik hem niet hebben herkent. Hier met Alexander en The Holls-Sarah.
De intentie van de decoratie maakt The Holls Dora hier uitermate duidelijk en het werkt absolut!
Theo, Jessy en Rien zijn niet helemaal zeker van hun verschijnen op deze site.
Een algemene sfeerfoto met Feyen en Esther.
Ja, en dat hoedje wordt toch wel zwaar op een bepaald moment vinden Miranda en Suzanne
En als ik dan op weg naar de uitgang langs studio III kom blijkt de DJ moeite te hebben de meute aan het dansen te krijgen, maar misschien was ik te vroeg!
In Engeland is men bezig het mooiste schilderij in het land te kiezen bij de BBC.
Ieder kunstenaar wil daar wel exposeren (it’s the economy stupid!), maar als ik zie welke tien schilderijen aan de top staan lijken mensen als Saatchi toch redelijk marginaal.Ik kijk nog maar even naar kunst van levende kunstenaars in mijn eigen omgeving, zo was ik in de tentoonstelling in de Haagse Kunstkring met de tentoonstelling Kunst-stof alwaar mooi werk van Pietertje van Splunter, Birke Hesse, Peter Zwaan, Evert Rodewijk en meer kunstenaars te zien is, nog tot 30 augustus. Het moet me van het hart dat in de tentoonstellingsruimte van de Haagse Kunstkring de werken van goede kunstenaars en de ruimte ter plaatse (de Albert Vogel-zaal) niet altijd een even voorspoedige verhouding aangaan, het lijkt me dat de kunstenaars ook in de presentatie kritisch moeten blijven!
chmkoome's blog 