Top Floor

12 april 2019

Het Gemeentemuseum komt opeens met een tentoonstelling om de collectie in het zonnetje te zetten. Daartoe nodigde het museum van oorsprong Haagse kunstenaars uit met wat andere landelijk of internationaal bekende mensen om hun activiteiten in samenhang te tonen met hun keuze uit het museum. Het geheel mondt uit in een bijzonder aardige tentoonstelling die laat zien dat niet alleen blockbusters nodig zijn om het museum naar behoren te laten functioneren. Met die bezoekersaantallen zit het straks toch wel goed na die vermaledijde naamsverandering (die overigens nog even flink in het zonnetje werd gezet tijdens de openingstoespraak).
De genodigde curatoren zijn Jennifer Tee, Berlinde de Bruyckere, Tjebbe Beekman, Jan Taminiau, Marcel van Eeden, Philip Akkerman en Erik Kessels. Zij hebben een gevarieerd geheel samengesteld waarin soms ook eigen werk en soms alleen de museumcollectie figureert, bij deze een indruk:

Philip Akkerman’s werk is niet aanwezig in zijn presentatie, maar persoonlijk verlevendigt hij de opening met diepe bassen en hardcore disco!

Bij Marcel van Eeden staat het tekenen centraal met hier materiaaloefeningen van Paul Citroen die actief was in de Vorkurs van Bauhaus

De basis van het tekenen brengt mooie resultaten voort!

Een serie tekeningen van van Eeden ontbreekt niet, deze is uit een publicatie die hij vorig jaar in opdracht maakte. Hierin komt zijn oude zwierige Haagse stijl even terug om de hoek kijken.

Ook Nederlandse lesboeken van Citroen zijn te zien

Modeontwerper Jan Taminiau heeft de grootste ruimte ter beschikking en maakt daar theatraal gebruik van met eigen ontwerpen en textielproeven in combinatie met artefacten uit de collectie van het museum.

De ruimte van Berlinde de Bruyckere vind ik erg mooi, met werk van Richard Long

Een imposant werk van haarzelf

en het werk van Lee Bontecou, aan wie het museum eerder een solotentoonstelling wijdde. De Bruyckere kene het werk uit de V.S. waar de verwerking van textiel haar opviel en inspireerde.

Erik Kessels richtte een zal in met 19e-eeuwers. Voor elk werk legde hij een mat op de vloer met een inspiratie-tekst, om de bezoeker beter te laten kijken. Beetje flauw geheel vind ik het eerlijk gezegd.

Tjebbe Beekman ontwikkelt zich snel met hallucinante schilderijen waarin allerlei invloeden verwerkt zijn.

Zo is het werk van Isda Genzken belangrijk voor hem

En een priemend zelfportret van Max Beckman

Bij de ruimte van Philip Akkerman belanden we in het jaar 1913, hier een verrassende Mondriaan

Een futuristisch schilderij van Russolo

Een prachtige foto van ik weet niet wie

En deze kan ik ook niet plaatsen, maar de band met het werk van Akkerman lijkt me evident.

Een kunstenaarsslaapkamer uit de stijlkamers

met een mij onbekend schilderij van een vermoeid achterover leunend heerschap

Jennifer Tee heeft een mooie lichte ruimte met daarin eigen werk, dat van vrienden en dingen uit het museum

waarvan de donkere camera-achtige sculpturen me nogal aanspraken

Gemeentemuseum

Alice Neel

5 februari 2016

Wie de tentoonstelling van Alice Neel in het Gemeentemuseum nog niet gezien heeft moet zeker nog even gaan kijken, want het is een prachtige en door de hoeveelheid werk wat overdonderende expositie van een schilder die pas later in haar leven erkenning kreeg. Als je die tentoonstelling gaat zien is het ook zeker aan te raden de documentaire terug te zien die in de serie “Uur van de wolf” van de NPO werd uitgezonden in november. Hierin wordt niet alleen haar werk behandeld, maar zie je ook wat het voor een vrouw betekende om  in de macho-kunstwereld in New York te functioneren en welk een invloed een gedreven schilder en moeder op het leven van haar kinderen had.
Het leven van Neel was dramatisch, ze verloor al snel een kind, moest een kind bij de vader in Cuba achter laten, deed zelfmoordpogingen, werd dus opgenomen in een psychiatrische kliniek, had kinderen bij verschillende mannen en moest die kinderen zelfstandig opvoeden met bijna geen inkomen. En toch bleef zij obsessief portretten schilderen die in de loop van de tijd steeds beter werden, schilder-technisch, maar ook psychologisch. Er hangen vrij veel teksten bij de werken, maar in dit geval vind ik die zelf bijzonder functioneel door de naam en de bezigheid  van de afgebeelde figuur aan te geven en de plek die die figuur in het leven van de kunstenaar in neemt. Zo krijg je een mooi beeld van de ontwikkeling van de kunstenaar, de kringen waarin ze zich bewoog en de maatschappelijke ontwikkelingen waarmee ze te maken had. Bij deze een aantal werken:

Ethel Ashton – 1930 – Een collega die voor Neel model stond. Ze schilderden elkaar en deelden een atelier.

Joe Gould – 1933 – Een excentrieke inwoner van Greenwich Village met exhibitionistische neigingen. Hij was een soort dorpsgek, is opgenomen geweest, maar schreef ook voor de New Republic

Kenneth Fearing – 1935 – Deze man is dichter die beweerde door Neel geïnspireerd te raken tijdens veelvuldige bezoeken. In het schilderij meen ik zelf Mexicaanse invloeden te zien net als in ander vroeg werk, maar in de zaalteksten worden daar verder geen opmerkingen over worden gemaakt

Sam Brody – 1958 – Een van Neel’s long time lovers en vader van een van de zonen. Het kleurgebruik wordt hier al gevarieerder waardoor de kop meer diepte krijgt. Ook invloeden van het abstract expressionisme (Clifford Still) beginnen hier een rol te spelen.

Night – 1959 – Stadsgezichten kwamen regelmatig voor, blikken uit het raam van het atelier. Dit nachtgezicht heeft een zware voortkruipende schaduw die de kunstenaar aan de naderende dood deed denken. Ook hier is Still niet ver weg. Mij doet het doek aan René Daniëls denken.

Robert Smithson – 1962 – Prachtig portret van Robert Smithson, een van mijn helden.

Hartley – 1966 – Deze zoon van de kunstenaar is even thuis na een jaar geneeskunde. Overal om hem heen worden leeftijdsgenoten opgeroepen voor Vietnam. De manier van schilderen krijgt hier steeds meer openheid, lege stukken en steunkleuren versterken het figuur.

Moeder en kind (Nancy en Olivia) – 1967 – Een wat ongemakkelijke weergave van schoondochter en kleinkind. Neel liet ook de pijn van het moederschap zien.

Portet van Sari Dienes – 1976 – Een Hongaarse kunstenares van 78 jaar die er krachtig en kleurig op staat.

Jackie Curtis en Rita Red – 1970 – Neel bewoog zich ook in de omgeving van Andy Warhol en deze figuren maakten daar deel van uit. Jackie werd door Lou Reed bezongen in Take a Walk on the Wild Side

Soyer Brothers – 1973 – Twee kunstenaars die Neel nog kende uit de links-radicale kringen waarin ze in de dertiger jaren verkeerd heeft. Zij stelden zelf voor om te poseren.

Victoria and the cat – 1980 – Een kleindochter van Alice Neel die genadeloos is neergezet. In dit doek zie je dat het werk van de kunstenaar niet ongemerkt aan Marlene Dumas is voorbij gegaan.

Michel Auder – 1980 – Een Franse underground cineast die Neel verschillende malen filmde. Hij verkeerde in de omgeving van Warhol.

Meyer Shapiro – 1983 – Een beroemde kunsthstoricus die hier in tegenstelling tot andere curatoren of critici met mededogen is weergegeven.

Zelfportret – 1980 – Eerste zelfportret en afsluiting van de tentoonstelling

Gemeentemuseum

Sproken/Fairy Tales

28 november 2015

Vandaag vond de uitreiking van de Ouborg-prijs aan Haags beeldend kunstenaar Christie van der Haak plaats. De jury was onder de indruk van haar veelzijdigheid die haar tussen verschillende disciplines doet bewegen. Daarnaast is de jury vol lof over haar rol in de Haagse kunstwereld en op de KABK. Ik heb zelf ook op diverse momenten mogen ervaren hoe de kunstenaar andere kunstenaars en studenten bij activiteiten betrok en gelegenheid gaf kennis te maken met een groot cultureel veld. Een terechte winnaar dus die voor de jury, bestaande uit Arno van Roosmalen, Benno Tempel, Marcel van Eeden (vorige prijswinnaar), Nathalie van der Lely en Mischa Andriessen een hamerstuk moet zijn geweest.
Bij de tentoonstelling verschijnt een mooi kunstenaarsboek dat door Christie van der Haak in samenwerking met studio Renate Boere heeft ontwikkeld. Onder dezelfde naam, Sproken/Fairy Tales is in de projectenzaal van het Gemeentemuseum een hallucinerende  tentoonstelling ingericht met oud en nieuw werk.

De voormalige patio met het sculptuur van Sol Lewitt vervult nu de functie van aula en hoe je er ook over denkt: het vervult duidelijk en bijzonder prettig in een behoefte. Hier spreekt Arno van Roosmalen en is op de achtergrond boven de tentoonstelling door de ramen van de projectruimte de tentoonstelling te vermoeden.

Arno van Roosmalen overhandigt het boek aan de laureaat.

En ook de jury ontvangt een exemplaar. De lichtsituatie is niet ideaal voor reportagefoto’s

Ik heb de kunstenaar niet gezien tussen de vele bezoekers, maar hier is een mooie foto van haar bij de zaal tekst.

De wanden in een aantal kabinetten zijn allemaal bedekt met van der Haak´s patronen

En daarop zijn werken uit diverse perioden in haar carrière gehangen.

Af en toe heeft het een psychedelisch effect

En ook oriëntaalse decoratie komt op bij het zien van de ruimtes

De oudere schilderijen zijn nog erg de moeite waard

Als ze abstracter worden zie je de richting die het werk in gaat slaan

Het was erg druk met bezoekers uit alle geledingen van de culturele wereld

en zelfs de keramische schalen hadden een plaats gekregen in het oosters paleis dat zich eigenlijk erg mooi naar de architectuur voegt

STROOM

Verworven:

15 juni 2015

Louise Bourgeois: ‘Clouds and Caverns’ (1982 – 1989)

Gemeentemuseum

Nieuwjaarsborrel

13 januari 2013

Van Blue Monday was weinig te merken op de geanimeerde nieuwjaarsborrel die de gezamenlijke Haagse kunstinstellingen vandaag in het Lucenttheater organiseerden. Dit gebouw van Koolhaas, dat binnenkort afgebroken gaat worden, heeft een enorme geschiedenis en zelf heb ik er ook nogal wat sentimenten liggen.  De keuze was wat mij betreft dus helemaal raak. Ik had een drukke begriepte week achter de rug en heb de hele dag aan het Conservatorium gewerkt, dus heel scherp was ik niet, maar deze plaatjes kwamen er toch nog uit tussen het gebabbel door.

De uitnodiging van Gilles de Brock

Ik kwam dus al op een ander niveau aan in de foyer en door het rumoer en de Belgische drone verstond ik geen jota van wat gastspreker Stef van Bellingen te berde bracht. STROOM probeert de toespraak op de site te plaatsen.

Elisabeth en Arie overwinteren weer in Nederland

Guido probeert zijn gesprekspartner te volgen terwijl op de achtergrond Maarten Marius uitstekend lijkt te verstaan.

De Holls Art Collective deden geen performance dit keer, maar brachten accenten aan in de ruimte waarover later meer.

Hildegard laat zich niet afleiden terwijl Bas welwillend om kijkt.

Ja, als dan Holls-Josje allen met Yours truly op de foto wil zeg je geen nee!

Ineke verschijnt most British

En Pietertje doet het met een Barnett Newman referentie!

De heren, zoals Vincent en Ton hier, blijven erg serieus.

Het is dat Jaring gisteren uitgebreid bejubeld is op trendbeheer, anders zou ik hem niet hebben herkent. Hier met Alexander en The Holls-Sarah.

De intentie van de decoratie maakt The Holls Dora hier uitermate duidelijk en het werkt absolut!

Theo, Jessy en Rien zijn niet helemaal zeker van hun verschijnen op deze site.

Een algemene sfeerfoto met Feyen en Esther.

Ja, en dat hoedje wordt toch wel zwaar op een bepaald moment vinden Miranda en Suzanne

En als ik dan op weg naar de uitgang langs studio III kom blijkt de DJ moeite te hebben de meute aan het dansen te krijgen, maar misschien was ik te vroeg!

STROOM

Gemeentemuseum Den haag

GEM

Fotomuseum

HEDEN

GEMAK

De Besturing

Haagse Kunstkring

Nest

1646

KABK

West

Nutshuis

 

Gustave Caillebotte

16 mei 2013

Ja, en wat doe je dan als je lekker hebt gewerkt en je voelt je toch een beetje schuldig dat je niet naar de RAI geweest bent? Dan ga je tussendoor nog even naar het museum voor het te laat is om de tentoonstelling van de schilder Gustave Caillebotte te zien, die is na dit weekeinde afgelopen! Zo gezegd zo gedaan en ik fietste fluitend naar het Gemeentemuseum. Fluitend, omdat een van de om zich heen woekerende wegafsluitingen in Den Haag inmiddels weer verleden tijd was. Caillebotte viel me niet helemaal mee: ik herinner me steeds de parketschuurders die ik het Musée d’Orsay zo had bewonderd. “ Les raboteurs du parquet” klinkt al net zo veel beter dan parketschuurders als het schilderij er in Parijs bij hing vergeleken bij hoe ik het in Den Haag ervaarde. Het was een donkere dag dus de spotjes hadden de overhand, maar dat maakte niet uit. Caillebotte is meer een plaatjesmaker dan een impressionist die met gelijke penseelstroken lakens wegstreek als dat hij handen neerzette. Als iets glad is dan veegt hij het door en volgens mij werkte hij heel formeel analytisch: meer met contrasten dan met kleur.
Dit alles neemt niet weg dat hij door invloed van de fotografie (wat uit en te na gedemonstreerd wordt in de tentoonstelling) nogal originele plaatjes maakte voor zijn tijd, met tekenende details, die soms al een stukje in de richting van de abstracte kunst bewogen. Ik verwachtte dus een andere schilder dan de Caillebotte die ik vond, maar die liet ook zeker verrassende kanten zien.

Lezende vrouw: ik zag echt niet goed of het perspectief klopte!

Hoe bedoelt u abstract: orchideeén!

Père Magloire op wandeltocht in een mooi verschiet

En een toch echt wel vrij abstract beeld van de kust.

http://www.gemeentemuseum.nl/tentoonstellingen/gustave-caillebotte

 

Happy Days

16 januari 2013

Voor wie de Haagse culturele leven en haar verleden een warm hart toedraagt en bijvoorbeeld de stand van galerie Frank Welkenhuyzen waardeerde op Arti 12 (waar je eigenlijk alleen kwam om de Haagse kunstkalender op te halen) met werken van de Nieuwe Haagse School of voor wie opgroeide met piratenradio en Haagse beatmuziek mag de tentoonstelling Happy Days in het Gemeentemuseum van Den Haag eigenlijk niet ongezien blijven. Het is een mooie tentoonstelling over de vijftiger en zestiger jaren in Den Haag die begeleid wordt door de vijftiende editie van het tijdschrift TIQ dat destijds door Paul Acket werd uitgegeven voor de jeugd. In dit door Piet Schreuders bijzonder “ zeitgemäss” vormgegeven tijdschrift staan een aantal artikelen over literatuur, kunst en muziek uit de desbetreffende periode. Mij raakten vooral de nostalgische werken die Diederik Gerlach voor de sfeerverhogende peperbussen in de tentoonstelling maakte, bij deze wat foto’s:

Links Diederik Gerlach, rechts Pieter Ouborg met Indische maskers

Huub Hierck: Schenkviaduct

Diederik Gerlach

Catalogus Pulchri met een opvallend geprijst werk van Jan Cremer

Diederik Gerlach

Diederik Gerlach

Willem Hussem (bijna een kruising tussen Günther Förg en Markus Lüpertz)

Diederik Gerlach

Diederik Gerlach

Yajoi Kusama toen hip en nog steeds heet!

Verrassend mooie tekeningen van Frans Zwartjes

Reconstructie van het centrum van de Haagse Kosmos: de Posthoorn, met werk van jan van Heel (links) en Willem Hussem (rechts)

http://www.gemeentemuseum.nl/tentoonstellingen/happy-days

Sikkens prijs 2012

30 oktober 2012

Bridget Riley: Twee gelen (compositie met cirkels 4) – 2011 acrylverf op doek, 112 x 112 cm

The Guardian

Gemeentemuseum

Museum

30 december 2005

Deze vakantieweek ben ik voor het eerst sinds maanden weer eens in musea in Den Haag geweest, heb Aline Thomassen in het GEM gezien en heb later in het gemeentemuseum wat verrassingen ontdekt: De tentoonstelling van Arnulf Rainer met tekeningen uit zijn collectie outsider-art is erg verhelderend. Er zijn meer contemporaine artiesten die op de hoogte moeten zijn van wat in die wereld gebeurt, want ik meende diverse paralellen te ontdekken (of misschien zijn sommige contemporaine collega’s wel geïntegreerde buitenstaanders). Het werk van Rainer is indrukwekkend, de ontwikkeling binnen zijn werk is te volgen en oogt heel consistent, vooral de oudere tekeningen mag ik graag zien.

Van Constant is een overzicht te zien met veel werk uit zijn Nieuw Babylon periode. Na de uitzending van de ontroerende documentaire van Thomas doebele en Maarten Schmidt vorige week is het goed een aantal werken uit zijn oeuvre terug te zien.

Tijdens het rondzwerven in het Gemeentemuseum kom je altijd wel verrassingen tegen: zo bleek Philip Akkerman zijn portretten voor Vrij Nederland aan het Gemeentemuseum te hebben verkocht, in een zijzaaltje hangen ze met een aantal van de zelfportretten uit de collectie van het GM. In het zaaltje waarin regelmatig onderdelen van de Tritoncollectie worden getoond zag ik een prachtige pastel van Giorgio de Chirico, het is werk wat zelden te zien is in Nederland!

Philip Akkerman: portretten voor Vrij Nederland

Metafysisch stilleven – Giorgio de Chirico

Gemeentemuseum

Wonderkamers

16 september 2005

Educatieve opstelling voor de jeugd van 12 tot 18 die altijd zo verveeld rondlopen in het Gemeentemuseum en nu via CKV op school met de meester mee moeten.

Het lijkt een verrassende presentatie te zijn in algemene zin, hoe de jeugd reageert moet worden afgewacht.
Gelukkig zijn er ook nog de hippe een minutenfilmpjes van o.a. Sanny van Overbeeke waarvan een still in de uitnodiging is verwerkt!

Gemeentemuseum