Een ongewone wandeling

7 juli 2019

Een verrassende nieuwe tentoonstelling opende gisteren in het GEM: werk van Krijn Giezen samen met dat van veronderstelde hedendaagse geestverwanten. Lily van Ginniken en Jean Wijle, voormalig STROOM-medewerkers ijveren al sinds het overlijden van de kunstenaar in 2011 voor grotere waardering voor de kunstenaar. Juist nu lijkt zijn attitude herkend te worden in design en werken van jonge kunstenaars. Aangezien het beleid van het Gemeentemuseum is om in het GEM levende jonge kunstenaars te tonen wordt Giezen voornamelijk als referentie gepresenteerd, maar natuurlijk is het werk zo sterk en herkenbaar dat het verreweg de boventoon voert. Het is een genoegen om zijn werk op dit podium terug te zien en het is jammer dat het kennelijk nog geen tijd is voor een groot overzicht. De jonge kunstenaars die er naast getoond worden hebben nou niet allemaal zo’n band met het werk van Giezen, alleen in de installatie van Bram de Jonghe en het werk van Semâ Bakirovic vond ik wel parallellen. Ik miste werk van Zeger Reyers waarvan ik zeker vind dat hij hier heel goed bij gepast had, dan zouden we ook meteen weer een Haags kunstenaar in het GEM zien.
In de nieuwe Metropolis M staat een fijn artikel van Domeniek Ruyters n.a.v.de brief die Miek Zwamborn aan Krijn Giezen schreef en die in het literaire tijdschrift nY # 38 is gepubliceerd. De titel van het artikel is “Het werk jongt”,  een kenmerkende uitspraak van Giezen die aangeeft dat ook kunst een natuurlijk proces moet ondergaan. Met de vraagstelling van Zwamborn, die zich aan de Schotse kust heeft terug getrokken, toont zich een grote natuurlijke affiniteit met de persoon van Krijn Giezen. Zij vraagt zich af waar je het oog van de kunstenaar los laat om het leven te leven.
Ik hoop dat deze tentoonstelling en zo’n artikel meer aandacht vragen voor het werk van Krijn Giezen, want hoe fijn het ook is om zijn werk terug te zien en zijn geest weer even te voelen, deze tentoonstelling hinkelt naar mijn idee toch een beetje op meerdere gedachten.

Krijn Giezen: Zonder titel (installatie) – 1965 – 1989

Bram de Jonghe: Voor alles wat beweegt verstrijkt de tijd – 2019 Een droogvis (iets uit de Jonghe’s jeugd in Oostende) wordt continu rond de zaal getrokken langs een kabel die hij heeft aangebracht.

Krijn Giezen: Rookoven – 1975

Semâ Bekirovic: Kalverstraat 2009 (vier mensen doen een poging een afgebakende vrije ruimte te creëren in Amsterdams drukste straat)

Lompe traan – 1975 Hoe Katwijker vissers levertraan maakten van Lompen (kabeljauw-achtige vissen)

Krijn Giezen: Het schoonmaken van sprot – 1976

Paul Geelen: Untitled (love dart) – 2019 Een scherpe pijl die slakken creëren, voorafgaand aan het paren. Vergroot en in brons uitgevoerd.

Semâ Bekirovic: The International Forest – 2014  Bladeren en takken die per post ontvangen zijn of met luchtvervoer mee genomen zijn.

Semâ Bekirovic: The International Forest – 2014

Krijn Giezen: KG 11 – 1967 Dit soort collage-achtige werken ontwikkelde de kunstenaar tijdens zijn studie aan de KABK waar hij lappen en doeken en kledingstukken verzamelde om die aan elkaar te naaien.

Krijn Giezen: Z.T. – 1977 Ontwerpen voor huizen gemaakt van natuurlijke materialen als strobalen en wilgetakken

In de vitrine’s veel plakboeken met materialen en gereedschappen die de kunstenaar tegen kwam.

Krijn Giezen: Zonder titel (installatie, detail) – 1965 – 1989

GEM

 

 

Stranger on Display

1 maart 2019

In het GEM werd vandaag de eerste tentoonstelling onder Jasmijn Yarram, de nieuwe directeur, geopend. De Engelse kunstenaar Helen Dowling richtte een totaal-installatie in waarin zij een vijftal video’s en daarnaast sculpturen verwerkte. Bij het betreden van de ruimte werd ik verrast door een met lichtbronnen doorsneden duisternis: het leek of ik in DE ruimte was terecht gekomen en tussen sterren en stelsels verkeerde. De zwarte spiegelende vloer is hier debet aan en ook de elektronische muziek die overal te horen is geven ook een nogal spacey effect. De lichtbronnen blijken video’s en gekleurde belichting van kleine sculptuur-ensembles te zijn, waarbij de spiegelende vloer een nogal ongrijpbaar perspectief veroorzaakt. De video’s zijn poëtisch en soms filosofisch. Ik had geen info over een en ander, dus ik weet geen namen, maar ik vond het werk prettig om naar te kijken en van een nogal beschouwende video met wegglijdende natuurweggetjes en zwevende vloeistofvormen naar een meer aan het hedendaagse tempo beantwoordende video over te schakelen. Die laatste handelt duidelijk over het vrouwbeeld dat de kunstenaar getuige een zaaltekst wil heroveren. Ze gebruikt daar de meest uiteenlopende bronnen voor uit de hele cultuurgeschiedenis die ze bewerkte en in een nogal gelaagd geheel laat zien.
De sculpturen zijn klein en bescheiden op de vloer geplaatst, als ruimtepuin tussen de videosterren. In die sculpturen wordt duidelijk aan een Britse invloed gerefereerd, ik meen elementen van Henry Moore en Barbara Hepworth te herkennen. Ik zie niet helemaal duidelijk wat hier de bedoeling is, het oogt als een wat dramatische teloorgang van een traditie die weg valt tegen het videogeweld.
Al bij al een geslaagde tentoonstelling in de kleinere ruimte die sinds de herindeling het GEM ter beschikking staan. Die ruimte wordt op deze manier wel optimaal gebruikt.

Space is the place, ook hier!

 

De sculpturen op en zonder sokkel

Nog een zaaloverzicht. De video’s worden op verschillende manier gepresenteerd.

De sculpturen bevallen me wel…

zeker als ze zo gepresenteerd worden.

De flashy video met aan vrouwbeelden refererende plaatjes…

waarin van allerlei bronmateriaal gebruik wordt gemaakt.

Dit is een aparte video installatie met twee relatief kleinere schermen. het benadrukt een wat intiemer karakter.

Bij een soort zitbed staat een scherm met opnamen van details van machines voor zover ik het kon zien.

GEM

A Wish in Return

30 juli 2015

Mark van Overeem: A Wish in Return

GEM

Vincent

5 januari 2015

Gisteren was ik ook in het GEM om de tentoonstelling met de genomineerden voor de Vincent Award van de Broere Stichting die sinds kort met het Gemeentemuseum samenwerkt. Zoals uitgebreid in het nieuws is geweest werd de Roemeense kunstenaar Anri Sala de winnaar van de Vincent Award 2014 en naar mijn eigen mening terecht. Zijn installatie is erg geslaagd met prachtig beeldmateriaal in de combinatie van drie werken die hij maakte. Het liedje Should I stay or should I go van de punkband The Clash dat in de video’s steeds terug komt werkt bijzonder goed en blijft in je hoofd zitten. Pierre Huyghe heeft ook een mooie video die eerder een registratie van een werk is dan een werk an sich. Het is een film over het werk dat Huyghe in Kassel liet zien tijdens de laatste Documenta. Het werk van Manfred Pernice is meer een klassieke sculptuur met architecturale invloeden, het werk kan zelfs betreden worden. Gilian Wearing heeft een behoorlijke carrière als winnaar van de Turner-prize en grote tentoonstellingen, maar de foto’s waarin ze zich met haar favoriete kunstenaars vereenzelvigt en de video Bully die een soort realityshow als therapie laat zien doen mij niet veel. De foto waarin ze zichzelf als jonge kunstenaar op de academie afbeeldt vind ik mooi en aandoenlijk. Het werk van Willem de Rooij begrijp ik niet, maar misschien heb ik daar te weinig voor gestudeerd.

Manfred Pernice: plateau_Cassette (Fontainebleau)

Manfred Pernice: plateau_Cassette (Fontainebleau) (detail)

Manfred Pernice: plateau_Cassette (Fontainebleau) (detail)

Pierre Huyghe: The Way in Untilled (de hond met de roze poot die bij het beeld van Huyghe rond zwierf)

Pierre Huyghe:A Way in Untilled

Anri Sala: Le Clash

Anri Sala: Doldrum

Anri Sala: Tlalelolco Clash

Gilian Wearing: kunstenaar als jonge academieleerling

Gilian Wearing: de kunstaar als Robert Maplethorpe

Gilian Wearing: de kunstenaar als Diane Arbus

GEM

Ik ben G.S.3, de killer van Den Haag

22 mei 2014

De tentoonstelling die Marcel van Eeden op dit moment in het GEM in Den Haag laat zien vindt plaats naar aanleiding van de Ouborg prijs die hij vorig jaar won. De catalogus die hij daarbij liet verschijnen verschilt aanzienlijk van de catalogus die bij zijn eerste retrospectief in 2003 het GEM verscheen. Die eerste catalogus was eigenlijk een archief met al zijn tekeningen tot dan toe, zoals op zijn internetsite toen ook dagelijks nieuwe tekeningen verschenen die allemaal terug te zoeken waren. Hij was toen  op bijna wetenschappelijke manier bezig om de wereld voor zijn geboorte weer te geven, ogenschijnlijk zonder systematiek maar wel in overdonderende hoeveelheden.

In de huidige catalogus van zijn solo in het GEM wordt die wereld gebruikt om verhalen te vertellen waarin verzonnen figuren over de hele wereld rond dolen die in allerlei duistere zaken verwikkeld zijn. Je zou ook kunnen zeggen dat die verhalen gebruikt worden om de wereld te kleuren die hij vanaf het begin van zijn carrière probeert weer te geven. Hij begon op een bepaald moment literaire teksten, zoals dialogen uit The Cocktailparty van T.S. Elliot in zijn tekeningen te verwerken. De tekeningen die zo ontstonden werden in series getoond. Van daaruit zijn eigen figuren ontstaan als K.M. Wiegand, Oswald Solmann en Matheus Boryna die op de achtergrond aanwezig blijken te zijn bij historische gebeurtenissen. Hun betrokkenheid is dan zijdelings bij voorvallen zoals het ongeval in Waregem of de aanval op de Cornelia Maersk. De tekeningen vertonen daarbij een steeds grotere virtuositeit, veranderen van formaat en materiaal en er komen meer surrealistische kantjes aan, op een andere manier dan de vroege tekeningen in Den Haag waar de lijnen soms een eigen leven leken te leiden: nu is de combinatie van tekst en beeld soms zonder enig zichtbaar verband wat de kijker uitdaagt en meer dan eens humoristisch werkt. Het doet je echter nadenken over waar je nu eigenlijk naar kijkt. In de tekeningen meen ik regelmatig referenties te zien aan vooral surrealistische voorgangers. Zoals zijn protagonisten is van Eeden door het succes van zijn werk een wereldreiziger geworden die nu met recht de gehele wereld van voor zijn geboorte als onderwerp heeft. De literaire ambities die hij ooit had komen mooi samen met zijn beeldende werk en de catalogus bij de huidige tentoonstelling is een boek dat ik niet graag had gemist en dat geldt ook voor de tentoonstelling waarin naast een aantal series, zoals “Ik ben G.S.3, de killer van Den Haag” die speciaal voor de tentoonstelling werd gemaakt, ook animaties en een installatie te zien zijn.

De tentoonstellingstekst met catalogus aan het begin

We lopen direct tgen een donkere kamer op met daarin verwerkt een vitrine met deze tekeningen

Daarin blijkt een video over de gebeurtenissen in Waregem te worden vertoond.

Cornelia Maersk, uitgevoerd ihk van een kunstproject bij het aanleggen van de tweede Maashaven

Witness for the Prosecution, ooit een toneelstuk van Agatha Christie en een film van Billy Wilder

Dit kon ik niet direct plaatsen, deel van een serie the Hotel

Met weer ongelofelijk mooie tekeningen

De serie over het gebeuren in Waregem

De protagonist is met andere zaken bezig

Boemmm!

De serie Gladbeck waarin toch vrij surrealistische tekeningen te vinden zijn.

en DaDa!

De tekeningen over de Haagse moordenaar zijn apart geënsceneerd

 

Dit komt uit de nieuwe Haagse serie waarin deze tekeningen het vroegste werk van van Eeden lijken te echoën, alleen groter!

Ook dezen horen daarbij

De installatie laat het lijk zien in de duistere bosjes aan de Groot Hertoginnelaan bij de vijver t.o. de Duitse ambassade.

 GEM

Nieuwjaarsborrel

13 januari 2013

Van Blue Monday was weinig te merken op de geanimeerde nieuwjaarsborrel die de gezamenlijke Haagse kunstinstellingen vandaag in het Lucenttheater organiseerden. Dit gebouw van Koolhaas, dat binnenkort afgebroken gaat worden, heeft een enorme geschiedenis en zelf heb ik er ook nogal wat sentimenten liggen.  De keuze was wat mij betreft dus helemaal raak. Ik had een drukke begriepte week achter de rug en heb de hele dag aan het Conservatorium gewerkt, dus heel scherp was ik niet, maar deze plaatjes kwamen er toch nog uit tussen het gebabbel door.

De uitnodiging van Gilles de Brock

Ik kwam dus al op een ander niveau aan in de foyer en door het rumoer en de Belgische drone verstond ik geen jota van wat gastspreker Stef van Bellingen te berde bracht. STROOM probeert de toespraak op de site te plaatsen.

Elisabeth en Arie overwinteren weer in Nederland

Guido probeert zijn gesprekspartner te volgen terwijl op de achtergrond Maarten Marius uitstekend lijkt te verstaan.

De Holls Art Collective deden geen performance dit keer, maar brachten accenten aan in de ruimte waarover later meer.

Hildegard laat zich niet afleiden terwijl Bas welwillend om kijkt.

Ja, als dan Holls-Josje allen met Yours truly op de foto wil zeg je geen nee!

Ineke verschijnt most British

En Pietertje doet het met een Barnett Newman referentie!

De heren, zoals Vincent en Ton hier, blijven erg serieus.

Het is dat Jaring gisteren uitgebreid bejubeld is op trendbeheer, anders zou ik hem niet hebben herkent. Hier met Alexander en The Holls-Sarah.

De intentie van de decoratie maakt The Holls Dora hier uitermate duidelijk en het werkt absolut!

Theo, Jessy en Rien zijn niet helemaal zeker van hun verschijnen op deze site.

Een algemene sfeerfoto met Feyen en Esther.

Ja, en dat hoedje wordt toch wel zwaar op een bepaald moment vinden Miranda en Suzanne

En als ik dan op weg naar de uitgang langs studio III kom blijkt de DJ moeite te hebben de meute aan het dansen te krijgen, maar misschien was ik te vroeg!

STROOM

Gemeentemuseum Den haag

GEM

Fotomuseum

HEDEN

GEMAK

De Besturing

Haagse Kunstkring

Nest

1646

KABK

West

Nutshuis

 

GEM

17 oktober 2013

In het Fotomuseum in Den Haag is een tentoonstelling van Koos Breukel te zien met voornamelijk portretten. Ik ken Breukels werk vooral uit de krant waarin hij regelmatig krachtige zwart-wit portretten laat zien. In deze expositie is veel werk in kleur en het zijn ook niet alleen portretten. Het is een prachtige tentoonstelling waarin collega’s, familie, maar ook bekende Nederlanders figureren en die zijn ook allemaal door elkaar opgehangen waardoor de nadruk op het menselijke aspect van de gefotografeerde persoonlijkheid komt te liggen. Zo hangen de koning en de koningin zonder enige nadruk naast arbeiders en Geert Wilders. Ik was onder de indruk van Breukels foto’s van zijn moeder toen ze gestorven was en verderop de foto’s die hij van de geboorte van zijn zoon maakte. Het is het leven zelf zoals dat zich om hem heen afspeelt dat hij laat zien en het leven is ook in de geportretteerden te zien. Ze staan er allemaal nogal serieus – soms op het nurkse af – op en in sommige onderwerpen zie je een soort weerstand tegen de situatie. De portretten maken de mensen zo niet mooier dan ze zijn en in een aantal gevallen is dat toch erg mooi.

Lucian Freud

Rijk de Gooijer

Democratisch wandje

?

In het andere gedeelte van het GEM is een keuze uit de collectie van de Broere Collectie te zien, prijswinnaars van de Vincent. Deze twee-jaarlijkse prijs van vijftigduizend gulden is vanaf 2014 aan het GEM verbonden na eerst in het Bonnefanten en het Stedelijk gepresenteerd te zijn. De tentoongestelde werken zijn een voorbode voor de bruiklenen die het GEM gaat krijgen uit de Broerecollectie die elke twee jaar uitgebreid wordt. Als het niveau zo hoog blijft dan kunnen we nog wat verwachten in Den Haag.

Pawel Althamer:The Dancers

Eija-Liisa Ahtila: The Present

Wilhelm Sasnal

Neo Rauch

Wilhelm Sasnal

Wilhelm Sasnal: Kyoto I + II

Fotomuseum

GEM

Rondje Den Haag

15 maart 2013

Tijdens dit weekeinde valt er in cultureel opzicht weer veel te beleven in Den Haag. Vooral de manifestatie “Ja natuurlijk” die vanavond in het GEM zou openen beloofde veel spektakel. Bewoners van de chique met expats bestoven Statenbuurt hadden de mond al vol over de afvaleilanden in de vijver van het gemeentemuseum, begroeide autowrakken en hutten in de tuin van het gebouw van Berlage. Er zijn ook een aantal tentoonstellingen georganiseerd die verband houden met deze manifestatie en die openen vandaag en zondag. Later zal in GEMAK een manifestatie plaats vinden en zal ook de Zomerexpo in het kader van “Ja natuurlijk” georganiseerd worden.

Maar eerst even naar HEDEN waar de presentatie “Waringin” getoond wordt over de residency die Marc Philip van Kempen in Yogjakarta bij Cemeti-Art House heeft genoten. Bij Buro Dijkstra (de Baracca show) heeft de kunstenaar op uitnodiging van Lings Eelcoud (!) al een werk opgehangen waar ik geen chocolade van kon maken. Hier in deze context kan ik het werk echter beter plaatsen en vooral de foto’s van atelieropstellingen maken indruk. Een grote afdruk van een getatoeëerde christus aan het kruis in een opengesperde comic-style bek op een t-shirt heeft dezelfde ontregelende kwaliteit.

 

Bij Nest werd tegelijkertijd de tentoonstelling “Badly Natured” geopend, een tentoonstelling over natuur en cultuur waar de donkere kant van de natuur volgens de perstekst de nadruk krijgt. Het is een luchtig geheel geworden waarbij niet zozeer de donkere kant van de natuur als wel de donkere kant van de menselijke natuur hier en daar doorschemert, want de natuur wordt slechts duister wanneer zij zich ontrekt aan onze menselijke normen. Je zou sommige manipulaties van de natuur door de mens kunnen interpreteren als verwerpelijke ingrepen die door de resultaten meer dan eens vergoelijkt worden.

Jeroen Eisenga: Het Zesde Zintuig

Simon Kentgens

En Simon (ook http://pietmondriaan.com/ ) is blij dat hij weer eens in Den Haag is

Simon Schrikker’s octopussen en haaien hangen all over the place en accentueren de tentoonstelling verrassend mooi

Dit beeld van Maartje Korstanje heeft echt een “ bad ass“ look!

Griet Dobbels nodigt de natuur uit tot “ Bad behaviour“, zoiets als de kat het spek op binden!

Dit mooie werk van Nishiko probeert het natuurgeweld tevergeefs teniet te doen

Roderick Hietbrink laat gods water over gods akker stromen door een boom door een doorzonwoning te trekken, who’s the bad guy here?

De haaien van Simon Schrikker cirkelen afwachtend rond

Ronald Ophuis schildert een schuldig landschap

En Griet Dobbels laat ook bij Nest de natuur haar gang gaan

Dan naar het GEM voor “Ja Natuurlijk” waar het duidelijk om een “event” gaat dat je niet mag missen. Er is dan ook veel volk op de been. Het betreft een tentoonstelling die door Ine Gevers is samengesteld ism de stichting Niet Normaal. Hierin worden kunstenaars als vooruitgeschoven post en frontsoldaten van een nieuw bewustzijn gepresenteerd waarin het waarden systeem van de mens van een menscentristische houding naar een “alles-inclusieve ethiek” moet veranderen. Daarin moeten de natuur en natuurlijke processen een meer organisch deel uit gaan maken van de wereld zoals de mens die vormt. Er moet een “Coalitie van de Eco-intelligentie” gesmeed worden.
Wat levert dat op? Een levendige tentoonstelling met werk van bekende en onbekende kunstenaars die zich met natuurlijke processen bezig houden en die meer dan eens tegen de wetenschap aanschurken. De ronkende termen die ik hierboven gebruikte (en dat zijn lang niet de enigen) komen uit de nogal pamflettistische catalogus die veel essays en teksten bevat van uitgenodigde auteurs en van deelnemende kunstenaars. Ik krijg uit het geheel niet echt een goed beeld van de intenties van de tentoonstellingsmakers, de kunst gaat alle kanten op en de voor de teksten geldt dat ook voor zover ik bij een eerste diagonale lezing zie evenzeer. Desondanks is er veel te zien waarvan hierbij een eerste indruk. Van de omgeving van het museum hoop ik later nog een en ander te zien.

De vijver van het gemeentemuseum met werk van Isabel en Alfredo Aquilizan

Roderick Hietbrink: My Father’s Nature

Olafur Eliasson: Introvert Sun

Tinkerbell: On Amy Taxidermy – from a true fan

George Kuchar: Vault of Vapors

Frank Mandersloot: Fountain

Mark Dion: Mobile Wilderness-unit Wolf
Jim Holyoak and matt Shane: Quagmire

Anselm kiefer: Secret Life of Plants

Zeger Reijers: A glance through the shades

Zeger Reijers: A glance through the shades

Simon Evans: Companion

Michael Johansson: Manual lawnmower assembly kit

Rivane neuenschwander and Cao Guimares: quarta feira de cinzas/epilogue (ash wednesday)

Pierre Huyghe: zoodram 4

Francis Alys: Barrenderos

The crowd in the bar

De “ Oil Spill” van Ai Wei Wei lag er toch mooier bij in de Kunsthal

http://heden.nl/tentoonstellingen#p140

http://www.nestruimte.nl/nl/nu

http://ja-natuurlijk.com/language/nl/

 

GEM

24 februari 2013

Op het scherp van de snede ben ik dan toch nog even naar het GEM gegaan om te kijken of de indrukken die ik over de tentoonstelling van eindexamenkandidaten van de KABK had gekregen juist waren. Ik val meteen met de deur in huis: de kleine tentoonstelling met Ben Akkerman en Michiel Ceulers was een bijzonder aangename verrassing. Het werk van Ben Akkerman kende ik wel, maar dat van Michiel Ceulers had ik alleen nog op Art-Rotterdam gezien, twee raster-schilderijen, en daarbij vroeg ik me af of alle ophef daar nu voor nodig was. Die ophef komt echter niet allen van die doeken, maar van een heel gevarieerde hoeveelheid werk die laten zien dat Ceulers een bijzonder oog heeft en zijn materialen op een geraffineerde manier weet te gebruiken om nieuwe wegen in te slaan op het gebied van de abstractie en materiaalonderzoek. Een bijzonder mooie tentoonstelling dievanaf morgen helaas gesloten is!

Ben Akkerman: Z.T.

Michiel Ceulers: Chocolate Fingers

Ben Akkerman: Z.T.

Michiel Ceulers: The result of the equation trying to balance itself out

Links Michiel Ceulers, rechts Ben Akkerman

Michiel Ceulers: Flag against nature

Michiel Ceulers: Kill your Darlings, Poltergeist

Michiel Ceulers: Trouble Spot Painting (links), Fish Says Adieu (rechts)

Michiel Ceulers ?

Dan vond ik het toch interessant om te zien hoe Carla Mens met haar materiaal om gaat en tot bijna klassieke beelden komt. Het houtskool heeft een vanzelfsprekende warmte die de dramatiek van de mensfiguren binnen een ponskaartachtige ornamentiek sterk benadrukt. De mensfiguren doen aan een Griekse reliefs deken op een tympanon waardoor de figuren die geinspireerd zijn door illegale vluchtelingen in vrachwagencontainers een meer algemene geldigheid krijgen.

De expositie van eindexamenkandidaten van de KABK uit de afgelopen twee jaar had weinig nieuws. Misschien dat hernieuwde kennismaking met sommige werken een andere indruk gaven dan in het gebouw aan de Prinsessegracht. Ik blijf het jammer vinden dat kunstenaars na anderhalf jaar niet de gelegenheid krijgen nieuw werk te laten zien. Daarnaast had ik kunstenaars als Guido van der Linden, Line Gulsett, Josje Hattink of iemand als Sarah Campos die inmiddels goed is opgepakt door Apice for Artists er graag bij gezien. Dat neemt niet weg dat er een mooi beeld gegeven wordt van wat er aan de Haagse Academie door studenten bereikt wordt. Voor de kunstenaas is het fantastisch dat ze zich museaal kunnen presenteren, een goede ervaring die je wel moet blijven relativeren als beginnend kunstenaar.

Bob Eikelboom

Frank Heiser

Arnold Sas

Voor: Thomas van Linge: Camus And Sisyphus Walk Into A Bar…
Achter: Anne Forest, lijkt nieuw…

Juliaan Andeweg

www.gem-online.nl

Museum

30 december 2005

Deze vakantieweek ben ik voor het eerst sinds maanden weer eens in musea in Den Haag geweest, heb Aline Thomassen in het GEM gezien en heb later in het gemeentemuseum wat verrassingen ontdekt: De tentoonstelling van Arnulf Rainer met tekeningen uit zijn collectie outsider-art is erg verhelderend. Er zijn meer contemporaine artiesten die op de hoogte moeten zijn van wat in die wereld gebeurt, want ik meende diverse paralellen te ontdekken (of misschien zijn sommige contemporaine collega’s wel geïntegreerde buitenstaanders). Het werk van Rainer is indrukwekkend, de ontwikkeling binnen zijn werk is te volgen en oogt heel consistent, vooral de oudere tekeningen mag ik graag zien.

Van Constant is een overzicht te zien met veel werk uit zijn Nieuw Babylon periode. Na de uitzending van de ontroerende documentaire van Thomas doebele en Maarten Schmidt vorige week is het goed een aantal werken uit zijn oeuvre terug te zien.

Tijdens het rondzwerven in het Gemeentemuseum kom je altijd wel verrassingen tegen: zo bleek Philip Akkerman zijn portretten voor Vrij Nederland aan het Gemeentemuseum te hebben verkocht, in een zijzaaltje hangen ze met een aantal van de zelfportretten uit de collectie van het GM. In het zaaltje waarin regelmatig onderdelen van de Tritoncollectie worden getoond zag ik een prachtige pastel van Giorgio de Chirico, het is werk wat zelden te zien is in Nederland!

Philip Akkerman: portretten voor Vrij Nederland

Metafysisch stilleven – Giorgio de Chirico

Gemeentemuseum