Een avondje Nest

15 december 2016

Bij Nest vond vanavond een interview plaats in de reeks Hollandse Meesters. Hollandse Meesters is een project dat de belangrijke Nederlandse kunstenaars in de eenentwintigste eeuw wil documenteren, dat vindt zo veel mogelijk in hun werkomgeving plaats. De Films duren een kwartier en de filmers zijn gerenommeerd dus het is een waardevol project voor ons nageslacht. Er hebben zich een aantal van dit soort avonden voor gedaan in Nest en dit keer was Jennifer Tee het onderwerp. Michiel van Nieuwkerk, een van de eindredacteuren van de documentaireserie, interviewde haar over haar ontwikkeling. Eerst werd de film over de kunstenaar getoond waarin zij bezig was in het Stedelijk Museum een installatie te plaatsen. Ze was ook met dansers bezig een performance voor te bereiden op textielwerken die ze voor de gelegenheid had gemaakt. In het interview werd duidelijk hoe een dergelijk gebeuren zich ontwikkelt: interesses en activiteiten als pottenbakken worden vrij natuurlijk in een tentoonstellingsomgeving geïncorporeerd. Tee heeft niet te klagen over tentoonstellingen of gelegenheden om werk te laten zien en door een organische manier van werken weet zij zich te ontwikkelen tot een kunstenaar die geïnspireerd door een omgeving van veel verschillende media gebruik maakt. Ze komt daarmee vaak verrassend uit de hoek. Van Nieuwkerk wist door een ontspannen manier van interviewen met gerichte vragen veel interessante informatie naar voren te halen waarbij ook autobiografische elementen steeds de kop op staken. Het hielp daarbij dat de kunstenaar steeds onbevangen op de vragen en suggesties inging

Michiel van Nieuwkerk

Jennifer Tee

Na het interview was er gelegenheid de tentoonstelling Games People Play te zien . Ik was er nog niet geweest en werd toch aangenaam verrast door een aantal werken. Het thema is ontstaan n.a.v. het boek Games people Play van Eric Berne waarin de manier waarop mensen met elkaar omgaan, de omgangsvormen en rituelen waarvan gebruikt wordt gemaakt, worden beschreven en geanalyseerd. Het lijkt me een voornamelijk nogal Angelsaksisch verschijnsel, zeker in de USA wordt in het persoonlijk verkeer nogal gebruik gemaakt van geformaliseerde uitspraken. In Europa, en Nederland is het nog niet zo ver doorgeslagen. Dat is in het werk ook goed te zien, zoals bijvoorbeeld in de absurdistische dialogen van Feiko Beckers. Deze door  in op Bauhaus of Russisch constructivistische kunst gebaseerde objecten geklede mannetjes gevoerde gesprekken deconstrueren de stoplappen die we normaal gebruiken. Het is sterk werk waarin de teksten misschien nog wel wat redactie kunnen gebruiken en de acteurs wat coaching: stel je voor dat Woody Allen zo’n tekst brengt…
Daarnaast vond ik het werk van David Berstein erg goed. Dat is echt spelen met verwachtingen en met jezelf. Hij transformeert spatels of transformeert tot spatels en incidenteel maakt hij ook nog een prachtwerkje als Chair as Man as Chair. Dit soort ontdekkingen maakt zo’n tentoonstelling toch erg de moeite waard!

Carl Johan Högberg: Shuttlecockpaintings – L’Oeuf

 

Carl Johan weet van wanten: naast zo’n kek okeren lijntje om het werk te verbinden gebruikt hij zijn materiaal op verrassende wijze: Shuttlecockpaintings – Shuttlecock II en The Shoutcaster

David Berstein: creatief met spatel

David Berstein: Chair as Man as Chair

Die fascinatie van Berstein gaat echt ver

Apparatus 22: Is There Fake in Afterlife?

De objecten van Feiko Beckers

Die in zijn videoperformances gebruikt worden

Het werkt fantastisch

Marijn Ottenhof: The Conversation, zwaar stileerde Post-truth met alle documentaiemogelijkheden aanwezig

En een video conversatie in diezelfde ruimte

Nest

Where Everything Is Safe and Sound

21 oktober 2015

Feiko Beckers: Things I once believed in, that I then stopped believing in and that I now believe in again – 2015

Jeanine Hofland

 

 

Narcissistic Tendencies

22 september 2013

In Nest opende gisteren de tentoonstelling Narcissistic Tendencies, een tableau waarin het ego centraal staat. In de begeleidende nogal filosofische teksten wordt gesteld dat zelfkennis tot een betere relatie met de buitenwereld leidt. Ik weet niet of zelfonderzoek per sé narcistisch is en het jezelf als materiaal gebruiken om je als kunstenaar te ontwikkelen lijkt me alleen maar voor de hand liggen.  Nest heeft het dan ook niet voor niets over tendenzen, de exposities van Nest hebben vaker een dubbele bodem die in ieder geval goed werkt om aandacht te trekken.
Dat exposanten in deze tentoonstelling zichzelf gebruiken in hun werk is duidelijk, het gros is genoegzaam bekend in Den Haag en een deel ook daarbuiten. De intentie van de kunstenaars verschilt echter: Philip Akkerman die zichzelf als onderwerp neemt om in zijn facie de wereld te schilderen waarmee hij zich ook steeds verder weet te bekwamen in de schilderkunst toont zich een totaal andere kunstenaar dan bij Puck Verkade die zich in de video Persona  verhoudt tot haar vader. Het begrip persona komt uit het Griekse drama en staat voor de persoonlijkheid die verbeeld wordt door een acteur . In zekere zin is het een masker dat de acteur draagt tijdens het stuk.  De vraag komt op in Persona of en zo ja in hoeverre deze kunstenaar een masker op heeft tijdens al haar ontboezemingen die vrijelijk als snoepgoed het publiek in geworpen worden. De associatie met reality shows die voor de hand ligt geeft genoeg aanleiding te denken aan een bewust proces van waaruit deze video’s gemaakt zijn.
Dan zijn er ook een drietal duo’s en die geven een heel ander beeld.  Gil en Moti doen aan zelfontkenning  door zoveel mogelijk gelijk te zijn en gelijk te leven. In deze tentoonstelling maken ze zich zelfs dienstbaar  aan de Noorse grafitti-artiest Tommy die als alcoholist door het leven ging.  Zijn werk wordt hier door hen getoond evenals een video over het proces waarmee Gil en Moti zijn leven weer op de rails proberen te brengen.  Van narcisme is dus  hier al helemaal geen sprake. Een tweede duo vormen de gezusters Raeven die het als tweeling moeilijk hebben met zichzelf , het maatschappelijke vrouwbeeld en met elkaar. Hun onderlinge strijd in de video Love Knows Many Faces is een onthutsend beeld van onderlinge afhankelijkheid en pogingen tot zelfbevestiging. Dan zijn er nog de avonturen van V&B in de kunstwereld die mij door het autobiografische element, hun vele referenties aan de kunstwereld en een gezond gevoel voor relativering altijd erg aanspreken. Het werk Delusions of Grandeur, Selfportrait as Top-talents is eerder in andere vorm op Re: Rotterdam te zien geweest, maar het krijgt hier de volle ruimte om een stelling te poneren in een tafereel dat sterk aan een middeleeuws paneel doet denken.
Het werk van Guido van der Werve blijft voor mij in deze context te veel een verhaal. Dat van Feiko Beckers is goed gepresenteerd.  Ik vind het soort monologen als die hij ten gehore brengt  wel een vorm van narcisme in de Freudiaanse zin, van iemand die niks beters te doen heeft  en in die zin ook wel herkenbaar. Het is dan wel weer intrigerend dat hij het op deze manier naar buiten brengt: misschien is ook deze figuur wel een persona van de kunstenaar. Eigenlijk zou je van deze tentoonstelling kunnen zeggen dat het gaat over hoe de kunstenaars hun beeld in de brede zin des woords gebruiken om iets te beweren, niet iets over zichzelf, maar over wat zij belangrijk vinden. Zij gebruiken zichzelf als zetstuk in een drama en de antagonist bevindt zich dan in the cloud, want het werk in de tentoonstelling gaat naar mijn idee niet echt een dialoog aan met elkaar.

De installatie van Gil en Moti (of Tommy) wordt bestudeerd

Philip Akkerman hing een fraai setje wereldburgers op

Ellemieke wijst weg van V&B, maar haar persona staat achter haar

De bewondering voor het duo gaat wel erg ver!

Ons kent ons in Rotterdam

Het sociaal centrum van Feiko Beckers, enigszins gefragmenteerd.

Ampele overwegingen brachten hem daartoe

Dit vond ik wel mooi van Tommy

 

Nest