1 maart 2020
Vandaag opende bij galerie Lutz in Delft voor het eerst sinds jaren weer een solotentoonstelling van Ellen Rodenberg. Haar installaties en performances, zoals die met EX-MÊKH, getuigen van een enorme creatieve energie die met grote gebaren wordt geuit. In deze galerietentoonstelling toont ze echter kleiner werk in een ruime opzet waardoor de elementen uit haar schilder-onderzoek duidelijk naar voren komen. We zien verschillende beeldthema’s waarmee ze zich al jaren bezig houdt terug komen en soms gecombineerd worden. Die beeldthema’s komen voort uit directe observaties uit haar omgeving die dan in meer of meerdere mate geabstraheerd worden. Het gevolg is bijvoorbeeld dat met een architectonisch gegeven perspectivische lijnen in een abstract doek verschijnen waarin zo ruimte ontstaat of dat de lijnen van een luik waardoor het zonlicht binnenvalt voor een aantal abstracte vormen als repoussoir gaan werken waardoor ook weer ruimte ontstaat in het beeld.
Zo apart op een wat kleiner formaat leidt dat tot mooie kleurige doeken. Daarin herkennen we soms ook parallellen met andere schilders die dergelijk onderzoek uitvoeren zoals bijvoorbeeld Raoul de Keijzer, maar het werk van Rodenberg heeft zeker een eigen signatuur die zich tegenwoordig tot een aantal disciplines heeft uitgebreid. Het pure schilderen kan echter in deze sterke tentoonstelling bij galerie Lutz bewonderd worden!
Perspectivische lijnen
Parallellen…
Ook taaltekens zijn aanleiding
Dit doet me dan weer aan een Amerikaans abstract expressionist denken: Joan Mitchell
Pure schilderkunst
waarin het omdraaien van het beeld een schilderkunstige handeling kan zijn
Of waarin een bijna impressionistisch handschrift verschijnt
Les volets..
Op een of andere manier moet ik hier aan breipennen denken die overigens een sterk doek opleveren.
