2 februari 2020

Douglas Gordon: Pretty much every word written, spoken, heard, overheard from 1989…, 2006,
2 februari 2020
Douglas Gordon: Pretty much every word written, spoken, heard, overheard from 1989…, 2006,
2 augustus 2017
In Avignon bij de Collection Lambert is door Éric Mézil een tentoonstelling samengesteld uit de collectie van Agnes B, modeontwerpster die recent in de De Luxe-bijlage van NRC uitgebreid aan het woord kwam over haar belevenissen.
Het is een bijzonder geslaagde tentoonstelling die een sterk persoonlijke signatuur heeft en indruk maakt door de keuzes die de verzamelaar uit diverse oeuvres heeft gemaakt uit wat een indrukwekkende verzameling moet zijn. De curator heeft de meer dan 400 geselecteerde kunstwerken ook nog op originele en intelligente manier verwerkt, zodat de expositie meer dan de moeite waard is en een mooi beeld geeft van New York in de tachtiger/negentiger jaren en ook een sterke Afrikaanse component en meer recente kunst laat zien. Naast deze tentoonstelling wordt ook een hommage aan de Frans/Marokkaanse kunstenaar Leila Allaoui gepresenteerd. Deze fotografe kwam om het leven bij een terroristische aanslag in Ouagadoudou. Verrassend sterk werk van iemand waarvan ik nooit eerder werk zag. Ook is er een groepstentoonstelling te zien met werk van Anselm Kiefer, Joseph Beuys, Lothar Baumgarten en Wolfgang Laib in het kader van het veertigjarig bestaan van het Centre Pompidou in Parijs. Deze tentoonstelling is opgehangen aan de serie “La vie sécrète des plantes” van Kiefer die in 2003 door Yvon Lambert gedoneerd werd aan het Parijse museum. |
Mocht u nog in de buurt van Avignon komen: een aanrader!
Leila Allaoui: installatie
Leila Allaoui: uuit de serie “No pasara” – 2008
Leila Allaoui: video
Chérie Samba: Voyage Clandestin
Seydou Keïta: Sans titre (Homme à la fleur) – 1959
John Goba: Ode e Lay – 1996
Vergeten aan te tekenen
In de mooie zaal met Sol Lewitt-muurtekening – Douglas Gordon: Bootleg – 1995 (The Smiths and Morrissey)
Max Natkiel: Paradisio-still
Claire Taboulet: make-up – 2015
Andy Warhol: Untitled (Boy in the zoo) – 1954-1958
Claire Taboulet: les mangeurs – 2013
Daniel Johnston: Captain America
Cameron Jamie: Untitled – 2005
Futura 2000: Angie – 1995
Alexander Calder: Sun – 1970
Roman Signer: Sand Column – 1995
Roman Signer: Sand Column – 1995
Mona Hatoum: Keffieh – 1998
Mona Hatoum: Set in Stone – 2002 (links het westen, rechts het oosten)
Dieter Roth: Sans titre – 1985
Dieter Roth: Sans titre – 1985
Robert Wilson: Bessie Smith, Breakfast Chair – 1988
Cyprien Gaillard: Pictoresque (Königsburg) – 2007
Pierre Klossowski: Scene du jeune Ogier et du commandeur de St Vit – 1982
David Lynch: Fix my Head, Head and Hand, Potemkin Dream – 2010
Suicide’s Alan Vega: Sons of Anarchy – 2012
Alan Ginsburg: Portrait of Bill Burroughs – 1953
Jean-Michel Basquiat: Z.T.
Alain Dister: Mijn oude leraar Michael McClure en Alan Ginsburg – 1998
Een fantastische Gilbert and George
Anselm Kiefer: Der Traumkönig
Joseph Beuys: Jajaja – Neeneenee Elders in het gebouw klonk het geluidswerk van deze tape
Wolfgang Laib: Maison de Riz – 1985
Achter – Anselm Kiefer: Die Rheintöchter – 1969-1989, voor Wolfgang Laib: Milchtegel – 1996-1999
Anselm Kiefer: La vie secrète des plantes – 2001-2002
Anselm Kiefer: La vie secrète des plantes – 2001-2002
Anselm Kiefer: La vie secrète des plantes – 2001-2002 (detail)
2 februari 2016
Douglas Gordon: A Given – 2017 – Burned wood debris fron the Glasgow School of Art McIntosh Building casted in Bronze
21 augustus 2014
De Collection Lambert in Avignon is momenteel bezig haar behuizing uit te breiden om haar enorme schenking (550 stukken hedendaagse kunst) aan de Franse staat te kunnen presenteren in de zomer van 2015. Om deze zomer toch een presentatie te kunnen tonen hebben ze de tentoonstelling “La disparition des lucioles” (Het verdwijnen van de glimwormen) georganiseerd in de Prison Sainte-Anne, direct achter het Palais des Papes in Avignon, een gevangenis uit het einde van de achttiende eeuw die tot tien jaar geleden nog gebruikt werd. In honderdvijftig cellen zijn kunstwerken geïnstalleerd, soms een en soms meerdere die met elkaar in discussie gaan. Ook de gangen en sommige binnenplaatsen zijn gebruikt door kunstenaars. De titel van de tentoonstelling is ontleend aan een essay dat Pier Paolo Pasolini 1 februari 1975, enkele maanden voor zijn dood, in La Corriere della Sera publiceerde. Ik zal daar verder niet op in gaan, voor wie het Frans machtig is staat onder een link naar het artikel.
De tentoonstelling is goed en overweldigend, wat mede door de locatie en de hoeveelheid werk wordt veroorzaakt. Het werk komt uit de collectie zelf, uit bruiklenen van musea en werk uit de fameuze collectie van de privéverzamelaar Enea Righi. De kunstenaars/curators hebben in sommige gevallen mooi gebruik gemaakt van de ruimte en haar historie en naast de keuze van een aantal werken uit de collectie die al eerder te zien waren in het pand dat nu verbouwd wordt zijn een behoorlijk aantal verrassingen te vinden, waaronder een aantal werken van Jiri Kovanda, een Tsjechische kunstenaar die zich al vroeg met heel terloopse acties bezig hield. Bij deze een indruk met de aantekening dat het werk van een aantal kunstenaars die ik waardeerde niet goed te fotograferen was, zoals prachtig werk van o.a. Francis Alys en Marcel Broodthaers die hier alleen genoemd kunnen worden.
Jiri Kovanda: One small box filled with red Rhododendonblossoms, the other small box filled with white rhododendonblossoms, Spring, Summer 1981 – Vinohrady, Prague 1981
Jiri Kovanda: … I walk along carefully, very carefully, as if I were on ice that might crack any moment – October 28, 1977, Prague
6 februari 2014
Tijdens de Rotterdamse feestweek vinden allerlei activiteiten plaats, zo zijn er ook verschillende openingen plaats. TENT opent vandaag met een overzicht van het werk van Anne Wenzel, die met haar keramische sculpturen een hoge vlucht neemt. De tentoonstelling, die is samengesteld door Daria de Beauvais, curator Palais de Tokyo, Parijs. Zij heeft er een totaalinstallatie van gemaakt waarin in verschillende ruimtes verschillende periodes van het werk van Wenzel vertegenwoordigd zijn. De werken geven een sfeer weer van verval en relativeren de heroïek en de machtssymbolen waarmee de heersende klasse haar kracht probeert de bevestigen. De tentoonstelling heeft als geheel een licht apocalyptische sfeer die door alle druipende wandschilderingen en brokkelende sculpturen wordt veroorzaakt. De titels van de werken geven ook al weinig hoop: Damaged Goods, Requiem of Heroïsm, attempted Decadence: alle streven is futiel! Het levert echter wel een tentoonstelling op waarin het een genot is om rond te lopen. De technische brille waarmee Wenzel de keramiek naar haar hand zet roept enorm veel bewondering op en deze solotentoonstelling is dan ook een mooi accent in haar ontwikkeling.
Er was wegens de kunstweek een avondopenstelling dus ik nam de gelegenheid waar om ook in Witte de With de tentoonstelling The Crime was Almost Perfect te zien: weer een aansprekend geheel dat de hoop geeft dat deze plek weer wat meer tot de verbeelding gaat spreken. Het is wel een tentoonstelling die erg onrustig maakt met automutilatie, teksten die nogal paranoïde gevoelens oproepen en een wand in het centrum die diagonaal door de zalen loopt en zo irritant in de weg staat en het moeilijk maakt om de verschillende ruimtes te bezoeken. Er zijn een aantal bekende namen uit de internationale kunstwereld te zien die samen een tentoonstelling laten zien waarin het verband tussen kunst en misdaad en ethiek en esthetiek onderzoeken. De parallel tussen de marginale positie van kunstenaars en misdadigers komt ook aan de orde en ondanks het gevoel van onrust waar ik steeds last van had vind ik het een intrigerend geheel.
Erik van Lieshout (zijwand) Teresa Margolles (kettingzaag) Gardar EideEnarsson (achter, Our rival the Rascal)