15 december 2016
Bij Nest vond vanavond een interview plaats in de reeks Hollandse Meesters. Hollandse Meesters is een project dat de belangrijke Nederlandse kunstenaars in de eenentwintigste eeuw wil documenteren, dat vindt zo veel mogelijk in hun werkomgeving plaats. De Films duren een kwartier en de filmers zijn gerenommeerd dus het is een waardevol project voor ons nageslacht. Er hebben zich een aantal van dit soort avonden voor gedaan in Nest en dit keer was Jennifer Tee het onderwerp. Michiel van Nieuwkerk, een van de eindredacteuren van de documentaireserie, interviewde haar over haar ontwikkeling. Eerst werd de film over de kunstenaar getoond waarin zij bezig was in het Stedelijk Museum een installatie te plaatsen. Ze was ook met dansers bezig een performance voor te bereiden op textielwerken die ze voor de gelegenheid had gemaakt. In het interview werd duidelijk hoe een dergelijk gebeuren zich ontwikkelt: interesses en activiteiten als pottenbakken worden vrij natuurlijk in een tentoonstellingsomgeving geïncorporeerd. Tee heeft niet te klagen over tentoonstellingen of gelegenheden om werk te laten zien en door een organische manier van werken weet zij zich te ontwikkelen tot een kunstenaar die geïnspireerd door een omgeving van veel verschillende media gebruik maakt. Ze komt daarmee vaak verrassend uit de hoek. Van Nieuwkerk wist door een ontspannen manier van interviewen met gerichte vragen veel interessante informatie naar voren te halen waarbij ook autobiografische elementen steeds de kop op staken. Het hielp daarbij dat de kunstenaar steeds onbevangen op de vragen en suggesties inging
Michiel van Nieuwkerk
Jennifer Tee
Na het interview was er gelegenheid de tentoonstelling Games People Play te zien . Ik was er nog niet geweest en werd toch aangenaam verrast door een aantal werken. Het thema is ontstaan n.a.v. het boek Games people Play van Eric Berne waarin de manier waarop mensen met elkaar omgaan, de omgangsvormen en rituelen waarvan gebruikt wordt gemaakt, worden beschreven en geanalyseerd. Het lijkt me een voornamelijk nogal Angelsaksisch verschijnsel, zeker in de USA wordt in het persoonlijk verkeer nogal gebruik gemaakt van geformaliseerde uitspraken. In Europa, en Nederland is het nog niet zo ver doorgeslagen. Dat is in het werk ook goed te zien, zoals bijvoorbeeld in de absurdistische dialogen van Feiko Beckers. Deze door in op Bauhaus of Russisch constructivistische kunst gebaseerde objecten geklede mannetjes gevoerde gesprekken deconstrueren de stoplappen die we normaal gebruiken. Het is sterk werk waarin de teksten misschien nog wel wat redactie kunnen gebruiken en de acteurs wat coaching: stel je voor dat Woody Allen zo’n tekst brengt…
Daarnaast vond ik het werk van David Berstein erg goed. Dat is echt spelen met verwachtingen en met jezelf. Hij transformeert spatels of transformeert tot spatels en incidenteel maakt hij ook nog een prachtwerkje als Chair as Man as Chair. Dit soort ontdekkingen maakt zo’n tentoonstelling toch erg de moeite waard!
Carl Johan Högberg: Shuttlecockpaintings – L’Oeuf
Carl Johan weet van wanten: naast zo’n kek okeren lijntje om het werk te verbinden gebruikt hij zijn materiaal op verrassende wijze: Shuttlecockpaintings – Shuttlecock II en The Shoutcaster
David Berstein: creatief met spatel
David Berstein: Chair as Man as Chair
Die fascinatie van Berstein gaat echt ver
Apparatus 22: Is There Fake in Afterlife?
De objecten van Feiko Beckers
Die in zijn videoperformances gebruikt worden
Het werkt fantastisch
Marijn Ottenhof: The Conversation, zwaar stileerde Post-truth met alle documentaiemogelijkheden aanwezig
En een video conversatie in diezelfde ruimte
chmkoome's blog 