7 maart 2023
Over Dan Graham, curated bij Peter Fischli
Is There Life After Breakfast?
Tagarchief: Dan Graham
verzamelen verzameling
29 januari 2022
Vandaag opende dan toch de tentoonstelling verzamelen verzameling bij Parts Project. Na een mislukte poging, waarna overigens wel liefhebbers en habitués de tentoonstelling al hebben bekeken, kon men bijeen komen om de eerste van een cyclus te vieren die de bedoeling heeft te tonen wat een kunstverzameling over een verzamelaar kan vertellen. Vanuit verschillende perspectieven zal een viertal exposities duidelijk proberen te maken hoe een verzameling zich ontwikkelt en hoe kijkers daarop reageren. De eerste verzamelaar die werd uitgenodigd is de Amsterdamse galeriehouder Kees van Gelder. Deze heeft geprobeerd er een ode aan Cees van den Burg brengen die nu na zes jaar al de eenentwintigste expositie heeft georganiseerd. Na hem gevraagd te hebben wat hèm in de kunst het meest aan spreekt kreeg hij het antwoord dat dàt dan het thema in zijn tentoonstelling zou worden: niet per sé voor de hand liggend als je het programma van zijn eigen galerie bekijkt.
Van Gelder heeft ook geprobeerd de werken “uit hun comfortzone te halen” door ze in groepjes op te hangen met inhoudelijk en formeel contrasterende werken. Dat is prima gelukt, waardoor het geheel een levendige gevarieerde tentoonstelling is geworden waarin wat prachtig onbekend werk is te zien. Bij deze een keuze uit mijn favorieten, ik ben benieuwd naar de andere edities in deze cyclus!
It Wasn’t Us
10 september 2020
En na het inrichten de stad in! Katharina Grosses installatie It Wasn’t Us was nog te zien in Hamburger Bahnhof en dat is een geestverruimende ervaring: mijn eerste indruk in de grote hal van het voormalige station was die van een neergestort ruimteschip en rondlopend zag ik in de vormen en de bewegingen in de drager een soort overwinningsgodin. Door de overweldigende formaten en de sculpturale vormen waarop de kunstenaar met haar spuitinstallaties aan het werk is geweest maakt het werk een enorme indruk. Als je aan de achterkant de hal uit loopt blijkt dat de installatie zich in de publieke ruimte voortzet op de paden en op de daar doorlopende Rieckhallen die aan het museum zijn toegevoegd. Je zou je kunnen afvragen wat dit nog met schilderkunst te maken heeft, maar de kunstenaar heeft een sculpturaal bijzonder interessante drager ontworpen en met hi-tech methodes uitgevoerd en gebruikt ook de context als drager van haar schilderkunstige acties. Ook die acties maken indruk: met enorme gebaren zijn felle kleuren gespoten waardoor de referentie aan graffiti logisch lijkt. Het zijn alleen geen teksten of tags, maar abstracte halen waarvan het kleurgebruik wel degelijk een schilderkunstig oog doet vermoeden. Je vraagt je af waarom een schilder op dit formaat en met een dergelijke bravoure werk brengt of waarom een instelling dergelijke werken wil brengen. Met een enorm team aan technische ondersteuning en een enorm budget zal het misschien aantonen wat de Duitse natie en Europese cultuur vermogen. Het project moet ver voor het uitbreken van de Corona-crisis zijn aangevangen, want onder de huidige omstandigheden lijkt me een dergelijk gebaar loos te gaan.
Er zit een enorme vaart in
De vloer onder het sculptuur doet ook mee en je kan er gewoon overheen lopen!
Zo strekt het zich uit in de enorme hal.
Ook wit wordt heel goed gebruikt in het geheel!
Modellen werden gescand en vervolgens uit kunststof gesneden met machines
En het resultaat heeft een enorme vaart
Die zich tot buiten de hal uitstrekt. Op de achtergrond de Rieckhallen, op de voorgrond het pad naar de stationshal.
Dit gedeelte links zijn de Rieckhallen waar de tentoonstelling Magical Soup met mediakunst plaats vindt.
En die tentoonstelling Magical Soup is ook de moeite waard, alhoewel ik niet heel veel met mediakunst heb. Bij deze een paar hoogtepunten:
Een mooie video van Dmitry Gutov die aan Tarkovski doet denken: Thaw! De kunstenaar probeert zich voort te bewegen in dooiende sneeuw, refererend aan de dooiperioden in de Russische geschiedenis onder Chroesjtjov en Gorbachev.
Akrit Arunanondchai: Painting with history in a room filled with with people with funny names, een trage maar toch meeslepende video waarin van alles met elkaar in verband wordt gebracht.
Classic Nam June Paik: For I Never Read Wittgenstein (I Never Understood Wittgenstein) – 1997
Anne Imhoff: Untitled, deel van de installatie “‘Faust” in het Duitse paviljoen tijdens de 57e Biënnale van Venetië die ik graag gezien had.
Diana Thater: The Best Outside Is the Inside – 1998 Bomen overdag gefilterd als ware het nacht en bomen’s nachts uitgelicht als ware het dag
Dan was aan het einde van die Rieckhallen ook nog werk uit de verzameling van Friedrich Christian Flick met werk van minimalisten. Ook hier werd mooi werk getoond zoals u hier kunt zien:
Twee grote rechthoekige spiegelende blokken van Isa Genzken tegenover een grote foto van Wolfgang Tillmans
Een bijzonder fraaie Dan Graham: Triangle W/Circular Cut-out – 1989
Donald Judd: Untitled – 1991
Grafisch werk van Bruce Nauman: Help Me Hurt Me – 1975
en Tone Mirror – 1974
Vaste opstelling van Hamburger Bahnhof: Bruce Nauman: Room With My Soul Left Out, Room That Does Not Care – 2010
In het centrum is ook een vierkante ruimte naar beneden met een rooster er boven
De achterkant is gesloten!
Sculpture en partage
18 augustus 2016
Dit jaar heeft de Villa Datris in l’Ise sûr la Sorgue een jubileumtentoonstelling. De door Danièle Kapel-Marcovici en Tristan Fourtine begonnen stichting bestaat vijf jaar en laten een aantal sculpturen zien die ze in die periode hebben verworven en daartussen zijn een aantal werken geplaatst die in de afgelopen jaren in de zomertentoonstellingen te zien zijn geweest. Daarin zijn veel recente vormen van beeldhouwkunst vertegenwoordigd, kinetische kunst, lichtkunst, minimalisme en veel meer. Het is elk jaar weer de moeite waard de villa te bezoeken, bij deze een kleine indruk van het getoonde werk:
Bij de ingang van de villa staan direct al een aantal sculpturen waarvan deze elegante “Quatrain” van Stéphane Guiran me erg beviel.
Dit draakje is van Niki de Saint Phalle; Blue Goddess Thoëris Hippo-lamp
Deze hebben we eerder gezien: Laurent Perbos – Niobé
En ook dit beeld kwam me bekend voor: Jaume Plensa: Nest III
In de Provence is Victor Vaserely onontkoombaar, deze is mooi:Torony II
Francois Morellet: Pégatif et nositif
Dan Graham: Pavilion Porte de Versailles
Sol Lewitt: Cube 3x3x3, Norman Dilworth: V
Robbie Cornelissen: The Labyrinth Runner, mooi geprojecteerd in een trappenhuis, wat de perspectief versterkt en nog meer zuigt.
Lyrische lichtkunst op zijn Frans: Laurent Bode – Immersions
Dit is ook een mooi werkje aan de muur: T 37-08 H.O.C. (red) van Tilman
Een verrassend surrealistisch sculptuur van André Bloc: Habitacle
In de tuin in de Sorgue een kleurig boeket van Laurent Perbos die een van de sculpteurs is die extra aandacht hebben in deze tentoonstelling. De sculptuur op de voorgrond ben ik kwijt, maar die was interessant in zijn materiaalgebruik.
En opzij de porseleinen waterlelies van Sophie Lavaux
Homes in America
Body press
10 juli 2005
chmkoome's blog 