12 juli 2018
Vandaag en gisteren bezocht ik tussen een behoorlijke hoeveelheid sociale werk en pre-vakantieactiviteiten nog het eindexamen van de KABK. Het is weer een divers geheel geworden waarbij alle vakgebieden door elkaar worden gehusseld. Het interdisciplinair denken vindt je volop in het lesprogramma van Fine Arts: geen schilderafdeling, beeldhouwafdeling of grafische afdeling meer, maar een vak dat alle lagen dekt. Verbreding in plaats van verdieping lijkt een doorgaande trend in het hoger onderwijs. De fotografieafdeling is helemaal van god los geraakt door met installaties en life-performance uit te pakken, wat op zich indruk op me maakte, het tekent de recente ontwikkelingen. Hoe dan ook verwacht ik een paar kandidaten het komende jaar wel in het circuit terug te zien, al zijn het alleen maar de winnaars van diverse prijzen. Bovendien zijn er Amsterdamse galeries die een open oog hebben voor de kwaliteit van de afstuderende kunstenaars in Den Haag. Je kan je alleen afvragen of dat goed is voor die kunstenaars, want mijn ervaring is: hardlopers zijn doodlopers!
Aangekomen bij de academie lijkt de overkapping van de ingang gestempeld te zijn, instortingsgevaar?
Nee, het is een kunstwerk van Trijntje Noske die meer voorbeelden van subtiele ingrepen in de openbare ruimte laat zien.
Binnen is het even uitzoeken welke kant ik uit moet en zo kom ik in de voormalige grafische werkplaats terecht waar monumentale werken van Joana Schneider te zien zijn. Zij volgde de textielafdeling. Zij heeft gewerkt met “pluis”, een materiaal dat wordt gebruikt om vissersnetten te beschermen, maar dat ook een rijke kleurige structuur en materiaaluitdrukking toont.
Bij de bibliotheek wordt ik aangeschoten door een jonge dame die een deel van een boek af scheurt en dat aan mij geeft. Het werk van Chloë van Diepen is een gefragmenteerde contemplatie op visie, er staan kleine observaties en gedachten in.
Boven in een trapgat is een totaalinstallatie van Jonathan Hielkema die met videos en met in het blauw van de architectuurdetails geschreven teksten het kunstenaarschap bevraagt.
Door diverse gangen dwalend krijgen we wel een mooi beeld van het oude en het nieuwe Den Haag, waarbij ik bij de voorgrond toch met enige weemoed aan mijn eigen academietijd moet denken.
Marwan Bassiouni laat doorkijkjes op Hollandse landschappen zien, maar dan vanuit een niet Hollandse setting. De tegeltjes op de wand van de academiegang geven daar dan nog een mooie extra laag aan.
Melissa Schrieck liet een installatie zich integreren binnen een aantal presentaties. Moeilijk, maar uiteindelijk heel subtiel gedaan met gefotografeerde acties buiten.
En details zoals deze tekst en andere elementen die ze zichtbaar probeert te maken in een mooi samengesteld geheel.
Dan de fotografieafdeling. Dit beeld sprak me al direct aan, aantekeningen van Malou Boumboum
Zij bouwde een hut waarbinnen ze kan verblijven met aan de buitenkant allemaal foto’s van zichzelf, waarmee ze probeert haar aanwezigheid op aarde te bevestigen.
In de hut video’s waarin de kunstenaar allerlei acties uitvoert boven het matras dat de bodem bedekt.
En een video waarin ze achter een masker probeert te ademen, en bijzonder benauwend maar herkenbaar beeld.
In het auditorium ook een grote installatie met sleutelgatvideo waarin het lijkt alsof familietrauma’s worden verwerkt.
En een telefoon die regelmatig door een figuur bij een installatie wordt gebruikt. Dit is dus nog steeds de fotografieafdeling.
Cedric ter Bals had grotere terecht of onterecht aan outsider art refererende werken. Ik vond dit geheel echter erg de moeite waard.
Deze schilder toont flinke zwaar metaforische doeken, maar deze lino vond ik ook gaaf!
Dan een intrigerende presentatie van Brigitte Louter, alumna van de School voor Jong Talent waaraan ik verbonden ben. Deze bol zagen we eerder in gesloten vorm bij Nest in de tentoonstelling Outermost Corner.
Het fluisteren vindt dit keer plaats door een gat in het centrum van de bol met een video
Een archieflade als presentatiemethode is ook wat ontregelend
En dit vond ik ook een mooi beeld ergens opzij
Marina Heuvelman
Lucas van Eeden met een proefopstelling voor processen, die hier en daar tot een residu leiden
maar gezien de gebruikte materialen een behoorlijk potentieel bevatten. De resultaten lieten zich bij mij niet fotograferen (overbelicht).
In het voormalig beeldhouwatelier is weer een smaakvol geheel te bewonderen, dit keer van sculptuur (Jan Steenman)en schilderijen (Cyrill Rafael Vasilyev).
Die schilderijen zijn een goede keuze uit het atelier dat ik later ook nog zal zien.
Een soort mancave met een video over een gedoemde liefde met gave tracks die door de kunstenaar zelf zijn samengesteld
Gelikt werk van Natalia Jordanova, kan zo naar Fons Welters
Kleine sympathieke paneeltjes van Luuk Kuipers waarin echo’s van René Daniels en Russische avant-garde weerklinken
Een wonderlijke installatie van Alexandra Zalivako
Zo’n foto doet je toch afvragen wat je hier ziet?
De winnaar van de STROOM-prijs is dit jaar Leonie Schneider
Met vervormde of gestileerde mensfiguren, koppen
Die in een geënsceneerde omgeving, met kale peertjes en achter prikkeldraad, in een arme biotoop functioneren.
Keihard minimalisme bij Alexandra Zalikova, mooi werk samen met bovenstaande installatie.
Nog meer echte schilderkunst van Melissa Couzijn
En een Brancusi-achtige vorm van Jette Dalsgaard
Aan het Blijenburg in de vide een penetrante sculptuur van Heleen Boeken
In de buurt daarvan een mooie installatie met video van Samira Saïdi over hoe het lichaam een archief vormt en zich herinnert. Familie, emigratie, taal en identiteit zijn belangrijke elementen hierin.
Dit werk van Ioana Ciora sprak me ook erg aan
Een installatie van Chiara Veenstra met variërend gekleurd licht in een modernistisch beschilderde ruimte. De beschilderingen doen aan een stedelijke omgeving denken
Nog meer Spurensicherung, dit maal van Quentley Barbara
En tot slot zag ik in het atelier van Cyrill Rafael Vasilyev nog mooie lino’s/houtdrukken (?) op textiel.
chmkoome's blog 