15 november 2020
Dit weekeinde was de laatste gelegenheid de tentoonstelling van Paul Beumer en Alejandra Venegas te bezoeken bij Dürst Britt & Mayhew in Den Haag. De tentoonstelling is een mooi samengaan van werken die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, maar die beiden een exotisme uitstralen en daarnaast op verschillende wijze ook refereren aan het modernisme en aan een bepaalde mate van landschappelijkheid.
Paul Beumer vond op Borneo materiaal dat gemaakt is van de binnen-bast van lokale bomen. Dat materiaal wordt nat gemaakt en geslagen met houten werktuigen waardoor de vezel zo geplet en zacht gemaakt wordt dat wat overblijft als textiel wordt toegepast. Het is een techniek die gebruikt werd voordat textiel weven begon. De resultaten hebben een prachtige kleur, maar Beumer experimenteerde met bepaalde technieken om de kleur nog meer te manipuleren. De resulterende stroken naaide hij aan elkaar tot abstracte geometrische composities en hij bevestigde die in gekleurde baklijsten. Die kleuren zijn gebaseerd op de kleur van de hemel op bepaalde tijden. Het gedicht van Emily Dickinson waaraan de tentoonstelling haar titel ontleent, niet voor niets gekozen, gaat over het veranderen van de atmosfeer in verschillende jaargetijden. Het resultaat van dit alles is abstract, maar doet landschappelijk aan, door de aardkleuren van de bast, de horizontalen en verticalen in de compositie en de atmosferische kleuren als achtergrond. Ik heb jarenlang een Mexicaanse deken aan de muur gehad die ik ter plekke kocht en daar deed het werk me enigszins aan denken.
Dat brengt me bij de tweede exposant, Alejandra Venegas, een Mexicaanse schilder die schildert op houtsneden die ze zelf maakt. Het werk is kleurig en bestaat uit organische vormen die vaak landschappen verbeelden en soms abstract zijn. De kunstenaar is erg geïnteresseerd in hoe Aziatische en Afrikaanse kunst tot stand komt, maar ik kan toch ook haar Mexicaanse achtergrond terug zien in haar werk. Dat zit hem voornamelijk in vormgebruik, kleurgebruik en materialiteit. Wie de amate-schilderkunst kent, kleurige schilderingen op boombast kan zich voorstellen dat dit door Venegas wordt gewaardeerd. Door de houtsnede als weerbarstige achtergrond heeft haar werk een gestileerd uiterlijk en de schilderijen hebben hebben daarmee ook een sculpturale kwaliteit. Ze hangen als reliëfs aan de wand en krijgen een materiele uitstraling die soms aan reliefs op oude indiaanse tempels doet denken. Dat het moderne schilderkunst is en diverse invloeden heeft merk je aan bijvoorbeeld aan een geabstraheerd landschap in donkere tonen dat in een langwerpig verticaal formaat is gemaakt, als een Japanse landschapsschildering. Ook het werken met was is een formele keuze die het werk een mooie warme uitstraling geeft die het werk sterker maakt. Ik vind het werk erg goed en de combinatie met het werk van Paul Beumer maakt het alleen maar beter.
Alejandra Venegas: Volcan en Volcana
Paul Beumer: Normally an omen bird, but really a cricket
Alejandra Venegas: als ren Japanse inkt-tekening
Alejandra Venegas: Encino nocturno, Paul Beumer: A Medicine man, man who behaves as a woman
Paul Beumer: Striped by a python or tiger
Alejandra Venegas: Mediodia
Alejandra Venegas: Paisaje
Paul Beumer: A tree? Antiaris, the sap of which is very poisonous
Paul Beumer: White shrew, moon rat, a title for the god king Alejandra Venegas: Tecorral
Paul Beumer: Detail
Dürst Britt & Mayhew
chmkoome's blog 