Bovenstaande titel geeft te denken: heeft een kunstenaar zich een bepaalde mathematische volgorde eigen gemaakt? Of is een mathematische volgorde uit een persoonlijke situatie voort gekomen? De tentoonstelling die John van Oers heeft ingericht bij …ism geeft aanleiding te denken aan het laatste, waarbij ik moet opmerken dat ik die mathematiek niet echt herken in de volgorde van gebeurtenissen in het leven van de kunstenaar die voornamelijk in de installatie met dezelfde titel zijn weergegeven. Hoogstens herken ik dat in de vorm van de chronologie die bescheiden is aangegeven met jaartallen. Die installatie is overigens wel heel fraai ingericht: het is mooi hoe zij zich vanuit een relatief donker gedeelte van een lange gang ontwikkelt naar het licht aan het einde van de gang, waar het werk het heden nadert. De gebeurtenissen zijn in nagenoeg abstracte wandsculptuurtjes vertaald waaruit alle anekdotiek is verdwenen. Het is een mooie manier om autobiografisch werk te maken en toch ook op fundamentele wijze met beeldende elementen bezig te zijn. Het ontbreken van bijna alle kleur versterkt het minimalistische karakter van het werk nog meer.
The Personification of a Mathematical Order – 2023
idem
idem
idem
idem
Idem
Dat geldt niet voor twee installaties die opgesteld staan: In de ingangsruimte van …ism staat een rudimentaire schiettent opgesteld. Ook en tafel met luchtbuksen staat er, maar er mag niet geschoten worden. het geheel is eerder als interactieve installatie gebruikt en wordt nu bij wijze van documentatie getoond. Bezoekers van de eerdere tentoonstelling konden op kleine beeldjes schieten die ook gebaseerd zijn op het leven van John van Oers. Als zij het beeldje los schoten dan kregen zij een ander beeldje cadeau.
PANG PANG: De schiettent
buksen en parafernalia
en de beloning
Het werk in de kelder is het nieuwste: een tekenmachine die ronddraait en de wanden met een kant betekent en met de andere kant weg gumt. De wieltjes tekenen ook nog wat op de vloer, een duidelijk in het hier en nu geplaatst en auto-referentieel werk dat de tentoonstelling nog wat meer diepte geeft en zich druk maakt over de toekomst.
En dan lag ook DeFKa Research magazine #6 in de bus. Ik draag daaraan bij met een essay onder de titel Drijfhout, dat is ook het thema dat het nummer vult. Exemplaren van het magazine zijn verkrijgbaar op de site. Een ouder essay dat ik voor DeFKa Research schreef staat inmiddels op mijn eigen site.
Genealogie van de oprichter van King’s College en diens navolgers die het afmaakten
St. Edwards Chapel met Madonna in de rozentuin van de West-Faalse schilder Gert van Lon (1512-1520)
St. Joris en de Draak in houtsnijwerk
Dan wordt het tijd voor een boottochtje op de Cam
Wat voert langs alle colleges van de universiteit
En onder de brug der zuchten (ook hier…)
Om nog maar eens duidelijk te maken hoe heilig de grond is die we betraden met de Grantchester Group die hier resideerde. Daarvan maakten onder andere George Russel, Ludwig Wittgenstein, Virginia Woolfe, Lynton Strachey, E.M Forster e.a. deel uit.
Dan moet er nog even na-gebierd worden natuurlijk
zien we toch nog moderne kunst in de openbare ruimte
en komen we toch weer in een fantasieloos hotel terecht!
Bij West is nu onder andere de tentoonstelling It might be a mirage te zien. Het leek me een interessant gegeven en aangezien enkele van de deelnemende kunstenaars me aanspreken bezocht ik Onze Ambassade op een prachtige zonnige dag. Ik ga even voorbij aan de inhoudelijke verantwoording van de tentoonstelling, dat vereist enige studie. Afgezien daarvan is het inderdaad een intrigerend geheel dat genoeg stof tot nadenken geeft. het begint al met het werk van James Richards in een paar werken die elk afzonderlijk in samenwerking met of Leslie Thornton of Tolia Astakishvili werden gemaakt. Het betreft projecten die zich in de loop van de jaren ontwikkelen en tussendoor getoond kunnen worden. Aan de buitenkant van het gebouw zijn de tegen de omgekeerde trapeziumvormige ramen kranten te zien die aan de binnenkant zijn vastgeplakt. Aan de binnenkant geeft dat een interessant collage-effect dat zich in het werk, video’s en dia’s, herhaalt. Het zijn beelderupties, formeel gestuurd zoals in de eerste hieronder met het gebruik van filters of van een opeenvolging van zinnelijke beelden zoals in Rosebud (remember Citizen Kane?). Een tot de verbeelding sprekend geheel. Na dit werk dat in een serie ruimtes aan de Lange Voorhoutzijde is ingericht wordt de bezoeker de kelder in geleid waar nog een aantal werken is geïnstalleerd. Een daarvan is van Danh Vo, We the People. Ik zag dit eerder in het Musée de l’Art Moderne in Parijs. Het betreft een replica van het vrijheidsbeeld in New York dat daar in delen werd tentoon gesteld. De bedoeling was dat de delen in musea over de hele wereld zouden worden getoond. Om nu, in deze onrustige tijd met een nieuwe dreiging van een autocratische president in de USA, twee delen van het gedeconstrueerde vrijheidsbeeld in de kelder van de voormalige Amerikaanse ambassade te zien opgeborgen, in al haar tevergeefs glanzende pracht, is beangstigend.
Dat zijn ook de filminstallaties van Wolfgang Plöger die op transparant materiaal geprinte teksten door een filmprojector jaagt. De projecties zijn natuurlijk onleesbaar, ze geven slechts een abstract beeld van onbeheersbaarheid en deconstructie in de nog engszins herkenbare letterfragmenten. Als je dan weet dat de teksten van Amerikaanse gevangenen komen die tot de dood zijn veroordeeld worden de installaties, die al een monumentale kwaliteit hebben, ware vermorzelaars: van de mensen die veroordeeld zijn, van de teksten die ze op het laatst nog naar buiten brachten en ook van het medium als middel om boodschappen over te brengen. De hele tentoonstelling heeft dergelijke metalagen.
Als laatste noem ik nog Robert Kusmirowski, een Poolse kunstenaar die bekend is met installaties die beelden uit de geschiedenis van in veel gevallen Polen herscheppen. In dit geval maakte hij een beeld, Träumgutstrasse, van een uitgebrande kamer in het Czapski Raczynski paleis in Warschau dat door de Nazi’s in brand is gestoken in 1939. Het is een historisch gebouw, geladen met de Poolse geschiedenis dat in de vijftiger jaren ook weer gerestaureerd werd. Het beeld van Kusmirowski toont de situatie na de brand in een levensgrote drie-dimensionale weergave van een woonkamer. Hij vindt dat dit meer recht doet een de geschiedenis dan de gerestaureerde ruimtes in het huidige paleis.
Het zijn allemaal weergaven van het verleden, of het de dagboekachtige beeldenstromen van James Richards zijn,de teksten in het werk van Wolfgang Plöger of de weergave van Jeff Koons’ Made in Heaven door Mark Leckey. De mogelijkheden om dat weer te geven en er waarde aan te geven worden in diverse disciplines onderzocht en dat geeft stof tot nadenken.
James Richards en Leslie Thornton: Crossing – 2016
James Richards en Leslie Thornton: Crossing – 2016
James Richards en Tolia Astakishvili: Tenant (From Communion to Cannibalism) – 2021
James Richards en Tolia Astakishvili: Tenant (From Communion to Cannibalism) – 2021
“There is a tendency to clutter things up, to try to make sure people know something is art, when all that’s necessary is to present it, to leave it alone. I think the hardest thing to do is to present an idea in the most straightforward way.” —Bruce Nauman, Art in America, 1988
Intussen ben ik bezig met mijn Madrid Diary, een dagboek over mijn verblijf in Madrid dezer dagen. Ik zie veel en maak veel mee. Als ik ’s avonds mijn boekje ter hand neem om aantekeningen te maken weet ik vaak al niet alles meer. Juist daarom heb ik besloten ook in onze kamer in de beurs de Shards op te hangen: elke dag een met een indruk van wat de dag bracht. Ik maak ze ’s nacht op mijn hotelkamer en hang ze ’s morgen op. Hier ziet u de eerste drie:
The Diaries (Madrid – Februari 21, 2021)
The Diaries (Madrid – Februari 22, 2021)
The Diaries (Madrid – Februari 23, 2021)
En dat komt dan zo naast een stapelbed te hangen!
Morgen gaan we inrichten en krijgt u een idee van context.
Gisteren lag de nieuwe editie van het DeFKa REsearch magazine, 2021#4 in de bus. In dat magazine staan een aantal pagina’s uit mijn Corona dagboek uit het begin van dit jaar waarin ik aantekeningen en schetsen plaatste over mensen die ik tijdens corona-wandelingen tegen kwam. Er werd gevraagd om bijdragen met als thema Souvenir & Residu. Mijn dagboeken pasten daar naar mijn mening naadloos in .
De schetsen en teksten heb ik later gebruikt om een aantal schilderijen te maken onder de naam Brief Encounters, die nu bij Het Bouwhuis in Deventer te zien zijn. De daaraan voorafgaande serieBerliner Porträte die de inspiratie was voor deze werken, is daar ook te zien zoals Gryanne van Het Bouwhuis hierboven toont!
chmkoome's blog 