9 maart 2023
Helaas gemist, maar nu toch te bewonderen voor wie …ism morgen mist tijdens Hoogtij
Categorie archief: Sound
Mingle 2
6 januari 2023
Frans van Lent publiceerde een project dat op 1 januari werd uitgevoerd:
I called you. We didn’t speak.
Our phones were connected for 60 seconds, the speakers at full volume.
The sounds of our surroundings mingled, somewhere between us.
Hier te horen!
Met medewerking van
Frits Dijcks, Den Haag (NL)
Ienke Kastelein, Utrecht (NL)
Manuela Macco, Biella (IT)
Annie Abrahams, Vollenhove (NL)
Carron Little, Glasgow (UK)
Myrna van Lent, Barendrecht (NL)
Selma Boskailo, Berlin (DE)
Thomas Meijerman, Rotterdam (NL)
Pablo Lopez Jordan, Murcia (ES)
Kees Koomen, Den Haag (NL)
Josh Schwebel, Berlin (DE)
Deirdre Macleod, Cramond Island (UK)
Martine Viale, Perpignan (FR)
Jello Reumer, Maumont (FR)
Paul Henning, Wierre-Effroy (FR)
Geerten Ten Bosch, Dordrecht (NL)
Max Wyse, Perpignan (FR)
Nico Parlevliet, Dordrecht (NL)
Elia Torrecilla, Vigo (ES)
Susana Mendes Silva, Lisbon (PT)
Leonard Passchier, Paris (FR)
Jos Deuss, Dordrecht (NL)
John G. Boehme, Victoria BC (CA) Hautefort, France.
1 January 2023
It might be a mirage
13 november 2022
Bij West is nu onder andere de tentoonstelling It might be a mirage te zien. Het leek me een interessant gegeven en aangezien enkele van de deelnemende kunstenaars me aanspreken bezocht ik Onze Ambassade op een prachtige zonnige dag. Ik ga even voorbij aan de inhoudelijke verantwoording van de tentoonstelling, dat vereist enige studie. Afgezien daarvan is het inderdaad een intrigerend geheel dat genoeg stof tot nadenken geeft. het begint al met het werk van James Richards in een paar werken die elk afzonderlijk in samenwerking met of Leslie Thornton of Tolia Astakishvili werden gemaakt. Het betreft projecten die zich in de loop van de jaren ontwikkelen en tussendoor getoond kunnen worden. Aan de buitenkant van het gebouw zijn de tegen de omgekeerde trapeziumvormige ramen kranten te zien die aan de binnenkant zijn vastgeplakt. Aan de binnenkant geeft dat een interessant collage-effect dat zich in het werk, video’s en dia’s, herhaalt. Het zijn beelderupties, formeel gestuurd zoals in de eerste hieronder met het gebruik van filters of van een opeenvolging van zinnelijke beelden zoals in Rosebud (remember Citizen Kane?). Een tot de verbeelding sprekend geheel. Na dit werk dat in een serie ruimtes aan de Lange Voorhoutzijde is ingericht wordt de bezoeker de kelder in geleid waar nog een aantal werken is geïnstalleerd. Een daarvan is van Danh Vo, We the People. Ik zag dit eerder in het Musée de l’Art Moderne in Parijs. Het betreft een replica van het vrijheidsbeeld in New York dat daar in delen werd tentoon gesteld. De bedoeling was dat de delen in musea over de hele wereld zouden worden getoond. Om nu, in deze onrustige tijd met een nieuwe dreiging van een autocratische president in de USA, twee delen van het gedeconstrueerde vrijheidsbeeld in de kelder van de voormalige Amerikaanse ambassade te zien opgeborgen, in al haar tevergeefs glanzende pracht, is beangstigend.
Dat zijn ook de filminstallaties van Wolfgang Plöger die op transparant materiaal geprinte teksten door een filmprojector jaagt. De projecties zijn natuurlijk onleesbaar, ze geven slechts een abstract beeld van onbeheersbaarheid en deconstructie in de nog engszins herkenbare letterfragmenten. Als je dan weet dat de teksten van Amerikaanse gevangenen komen die tot de dood zijn veroordeeld worden de installaties, die al een monumentale kwaliteit hebben, ware vermorzelaars: van de mensen die veroordeeld zijn, van de teksten die ze op het laatst nog naar buiten brachten en ook van het medium als middel om boodschappen over te brengen. De hele tentoonstelling heeft dergelijke metalagen.
Als laatste noem ik nog Robert Kusmirowski, een Poolse kunstenaar die bekend is met installaties die beelden uit de geschiedenis van in veel gevallen Polen herscheppen. In dit geval maakte hij een beeld, Träumgutstrasse, van een uitgebrande kamer in het Czapski Raczynski paleis in Warschau dat door de Nazi’s in brand is gestoken in 1939. Het is een historisch gebouw, geladen met de Poolse geschiedenis dat in de vijftiger jaren ook weer gerestaureerd werd. Het beeld van Kusmirowski toont de situatie na de brand in een levensgrote drie-dimensionale weergave van een woonkamer. Hij vindt dat dit meer recht doet een de geschiedenis dan de gerestaureerde ruimtes in het huidige paleis.
Het zijn allemaal weergaven van het verleden, of het de dagboekachtige beeldenstromen van James Richards zijn,de teksten in het werk van Wolfgang Plöger of de weergave van Jeff Koons’ Made in Heaven door Mark Leckey. De mogelijkheden om dat weer te geven en er waarde aan te geven worden in diverse disciplines onderzocht en dat geeft stof tot nadenken.
Rosa Rosae
Performance @ Platforms Projects 2022
16 oktober 2022
Er was veel performance te genieten op Platforms Project 2022. De curatoren Adrien Chevrier en Tugba Varol stelden een programma samen voor de Association Théâtre Dionysos & Apollon dat gedurende de gehele beursperiode voort ging. Daarnaast hebben verschillende andere deelnemers aan de beurs performers uitgenodigd. Niet alles was brillant, maar er waren erg mooie voorbeelden van deze discipline. Ik heb ook lang niet alles gezien, maar hierbij toch een aantal voorbeelden:
Na een theatrale opkomst waarbij hij zingend en dansend door de ruimte aan komt zingt hij een aantal liederen in het Spaans
needs must (when the devil drives)
19 juni 2022
Dit weekeinde vond bij Quartair de avant-garde theatervoorstelling met bovenstaande titel plaats. Het was een voorstelling die door Charlie Watkins en Petra van Beuningen werd gecreëerd en uitgevoerd. In het rechtergedeelte van de tentoonstellingsruimte was links een ruimte met een schot van de rest afgeschermd en daar vond het stuk plaats. Aan de rechterkant bevond zich een regietafel waaraan Rob Bothof geluid en licht verzorgde. Als decor stond een deur voor de achterwand, er was een bed voor en daarvoor nog een vlak met tuinaarde. Hiervoor stonden drie rijen met stoelen. Het had allemaal een bijzonder kernachtig DIY gehalte en oogde dus direct très avant garde.
Den Haag heeft naast de gevestigde instellingen altijd een levendige underground gehad van muziek, theater, beeldende kunst en literatuur. Sinds ik in Den Haag woon (1977) kwam ik steeds van alles tegen wat intrigeerde en soms ook beangstigde. Maldoror (ik had de Comte de Lautréamont gelezen, dus wist van wanten) , Radio Tonka met alles er om heen, de muzikanten in de kelders van Ruimtevaart (toen nog aan de Loosduinseweg), Atelier als Supermedium, dichtersavonden aan het Huygenspark, Trespassers W met activiteiten: ik kan het allemaal niet zo snel opdreunen maar er is meer dan je ziet in Den Haag. Maar daarbij hoort dus ook Charlie Watkins die met het multidisciplinaire Shitcluster enige naam heeft gemaakt.
Deze voorstelling past daar naadloos in: een gelaagd “self referential” stuk met sex, bloed en veel ingehouden woede. Het betreft dus een voorstelling over het maken van een voorstelling, gespeeld door twee acteurs die voortdurend van persona wisselen waarbij Charlie Watkins de regisseur/schrijver voorstelt die het stuk tot een goed einde wil brengen. Hij doet dat op ingehouden brits-flegmatieke wijze waaronder veel frustratie en spanning wordt onderdrukt. Bron van die spanning is Petra van Beuningen, de actrice die hem daarbij helpt en steeds broodnuchter reageert, maar ondertussen wel om erkenning verlegen zit. In beginsel is zij Gretha Thunberg die woedend is, bij de koning van haar land wordt geroepen die haar wel eens wat zal laten zien waarna zij door een windmolen vol bijlen aan stukjes wordt gehakt. Naarmate het stuk vordert wordt zij steeds meer Petra van Beuningen die een rol speelt en last heeft van het haantjesgedrag van Charlie. Ze wordt halverwege gevraagd als understudy voor Antigoné bij het Nationaal Toneel en even later wordt ze definitief gevraagd de rol over te nemen. Het onderhavige stuk kan daardoor niet worden afgemaakt. Charlie ziet zich schaakmat gezet en dan volgt een catharsis.
Ik vond het een mooie manier om een voorstelling te maken, te vertonen en voor mij als toeschouwer om te zien. De verschillende lagen geven een mooie spanning en namen mij mee in de diverse conflicten die getoond werden. De acteurs wisten die goed invoelbaar te maken, veel creatieve toeschouwers zullen daarin wat hebben herkend. Het in de handeling opnemen van de technicus versterkte de gelaagdheid van het stuk. Het was dus een geslaagde voorstelling en je zou hopen dat dit vaker zou gebeuren.
Les Idiolithes
3 september 2021
Einde juni werd EX-MÊKH plotseling uitgenodigd door KRAATZ, een internationaal kunstenaars collectief waarmee we eerder werkten in Berlijn, om deel te nemen aan een tentoonstelling in Parijs. Ook een Duitse kunstenaar zou zich hier nog bij voegen, Sabine Bürger uit Essen. Het ging om het vertonen van video op het gebouw van EP7, een multifunctioneel gebouw aan de hypermoderne Avenue de France. Op de gevel zijn zestien monitoren gemonteerd waarop de video’s te zien zijn. KRAATZ zou haar video ‘Les Idiolithes’ tonen die ze gemaakt hebben op uitnodiging van EX-MÊKH om tijdens Platforms Project NET 2021 te vertonen. In deze video werken zij met een zware steen uit de Provence die ik zelf in Berlijn achter liet nadat ik hem gebruikt heb in de EX-MÊKH tentoonstelling ‘Femaler’ die we daar voor A-Trans maakten. Tijdens een openingsweekeinde zouden performances kunnen worden uitgevoerd en zou de steen ritueel aan de rechtmatige eigenaar worden terug gegeven.
EX-MÊKH besloot haar gezamenlijke video ‘Stage Arousal’ te tonen en in het weekeinde performances uit te voeren en bereidde een en ander voor tijdens de vakantie. Vandaag was de eerste avond: KRAATZ’ Forbes Morlock voerde een fantastisch absurd interview met de steen over zijn mening over Freud’s reizen naar de Dolomieten, het Harz gebergte, Rome en Athene en zijn ervaringen met steen.
Na een korte pauze nam KRAATZ’s Yorgos Dimitriades, een improviserend musicus die met slagwerk en electronica werkt, het stokje over om in een muzikale dialoog te gaan met de steen:
Om 20.00 u begon de vertoning van de video’s op de schermen op de gevel van EP7. Er was inmiddels een behoorlijk publiek en het was spectaculair om het werk waaraan we in de winter intensief gewerkt hebben zo op een avenue in Parijs vertoond te zien worden:
iii ARTISTS PRESENT SENSORY KITS TO EASE LOCKDOWN
18 april 2021
Sugar instrument ‘Tang‘ is a musical instrument made of an everyday product – sugar. This kit contains the materials and instructions to make sugar instruments at home in your kitchen.
On purchasing this kit you also have the option of signing up to the Sugar Instrument online workshop hosted by Rewire festival (May 8-9 2021, date tbc). In this workshop Wen Chin Fu will guide you in making and playing Tang together. This option is available only for orders received up to and including May 3rd (if ordering from abroad please consider longer postage times).
The Constellation
Soundhouse
3 juli 2020
Soundhouse is een geluidsproject van Nico Parlevliet, geluidskunstenaar uit Dordrecht NL. De kunstenaar wees een uur van de dag toe aan vierentwintig verschillende kunstenaars, waarna hij deze kunstenaars vroeg het geluid van dat uur van de dag in hun kunstenaarspraktijk op te nemen. Het resultaat vormt het geluid van een dag kunstenaarspraktijk. Men kan naar de geluiden van vierentwintig kunstenaars luisteren op de Soundhouse website.
Nico Parlevliet nodigde ook mij uit en ik kreeg het tiende uur, van 09.00 tot 10.00 u CEST. Andere deelnemers zijn Andrew McNiven, Elise ’t Hart, Steve Giasson, Frans van Lent, Malou van Doormaal, Ricardo Huisman, Ieke Trinks, Laura Maes, Gilbert van Drunen, Manuela Porceddu, Harald Kubicza, Michiel van Bakel, Topp & Dubio, Moritz Ebinger, Ronald van der Meijs, Ienke Kastelein, Peter Bogers, Wouter Klein Velderman, Robert Lambermont, Eve Ariza, Erhard Hirt, Rob Bothof and Gaby Tjon a Tham
chmkoome's blog 