2 oktober 2021
Dezer dagen ben ik in Berlijn, voornamelijk privé. Ik heb me voorgenomen te proberen wat gelegenheden te bezoeken en de eerste is het Hamburger Bahnhof om een indruk te krijgen van het werk van de kandidaten voor de Preis der Nationalgalerie waarvan eerdere kandidaten aardig aan het doorbreken zijn. Opvallend is dat de kunstenaars multi-disciplinair werk maken en ook maatschappelijk engagement laten zien, in de meeste gevallen gevoed door eigen ervaringen met sociale situaties. Met installaties waar de bezoeker in moet gaan en die laten voelen waarover het werk gaat maken zij indruk.
In dat opzicht was voor mij het werk van muzikant/kunstenaar Lamin Fofana het meest verrassend. Hij heeft twee ruimtes die elk in een ander licht baden en waarin ook geur een rol speelt. Daarin zien we foto’s of draaien video’s met zwarte mensen die slecht belicht bewegen, dansen soms. Tegelijkertijd klinkt keiharde muziek in de ruimte, trage soundscapes die het geheel een dramatische ervaring maken. het werk is gebaseerd op zijn eigen ervaringen met migratie en bedoeld als dialoog met teksten van zwarte denkers als Amiri Baraka, W. E. B. Du Bois en Sylvia Wynter.
Calla Henkel und Max Pitegoff zijn een stel dat met fotografie vragen aan de orde stelt over realiteit en representatie en met een TV serie genaamd Paradise, gefilmd in hun eigen bar met als geluidstrack de omgevingsgeluiden. De afleveringen zijn gedurende deze tentoonstelling in diverse bars of horeca in Berlijn te zien. Daarnaast is een serie zwart wit foto’s te zien van water die er erg esthetisch uit zien, als idyllische opnamen uit Oceanië maar die in Ruhleben bij de rioolafvoer van Berlijn zijn gemaakt.
De derde kunstenaar die is genomineerd is de Vietnamese Sung Tieu waarin ook migratieproblemen zijn te herkennen. Ook de erfenis van de koude oorlog en de manier waarop de gevolgen daarvan op mensen uitwerken zijn in haar werk te herkennen. Zij werkt met geluid, video, interventies en beelden en in deze tentoonstelling heeft ze een totaalinstallatie gemaakt over de honderdduizend Vietnamezen die door een overeenkomst in tussen de Oost-Duitse en de Vietnamese overheid naar Duitsland gekomen zijn om in de Oost-Duitse economie te werken in bedrijven die aan de overheid behoorden. Ze bleven gescheiden van de Oost-Duitse maatschappij en moesten na verloop van tijd terug naar Vietnam.
De laatste kunstenaar die is genomineerd is de Kongolese Sandra Mujinga. Zij is gefascineerd door een gelaagd idee van geesten die zij heel breed interpreteert. Tegenstellingen als aanwezigheid-afwezigheid en materieel – immaterieel worden onderzocht in een carrière waarin ook weer diverse disciplines worden gebruikt. In dit geval toont zij beelden die gebaseerd zijn op digitale modellen uit archeologische vondsten en bedekt op grof geweven textiele banen, een techniek die is gebaseerd op hoe de vismanden van Congolese vissers zijn samengesteld.
De winnaar van de prijs zal 7 oktober door een internationale jury worden gekozen, zodra ik het weet zal ik dit verslag updaten.
chmkoome's blog 
Pingback: I Build My Skin With Rocks | chmkoome's blog