26 september 2021
Vandaag ben ik ook nog even bij Maurits van de Laar geweest om nieuw werk van Erik Pape te zien. Deze kunstenaar, die inmiddels een eerbiedwaardige leeftijd heeft bereikt, werd door de pandemie gedwongen in Delft te blijven in plaats van naar Parijs te gaan, waar hij normaal zijn inspiratie vindt. In de huidige solo laat hij zien dat hij onverdroten en met veel plezier door gaat met schilderen en dat zijn oog dat in Parijs zulke fraaie details weet te vangen in Delft onverminderd doorgaat met het isoleren van elementen die hij in erg goede schilderijen weet om te toveren. Er zijn panelen te zien die nog op Parijse beelden zijn gebaseerd en meer recente die door Delftse verwondering werden geïnspireerd. Het zijn details die op een monochrome achtergrond zijn geschilderd en op afstand geven die achtergronden de tentoonstelling een wat minimalistische sfeer. Er gebeurt van alles in die achtergronden, die zijn op zich al de moeite waard, maar erin zijn de beelden geschilderd die Pape opvielen met daarbij vaak nog een met de achterkant van het penseel gekraste tekening als noot.
Dat het oog van Erik Pape een gevoeligheid heeft ontwikkeld voor beelden met schilderkunstige kwaliteiten blijkt uit video’s uit zijn persoonlijk archief die in de galerie te zien zijn. Het is genoegen de opnamen te zien waarin meer dan eens elementen uit de aanwezige schilderijen herkend kunnen worden en waarin, evenals het in zijn schilderijen zo treffend wordt verbeeld, het Parijse leven wordt gevierd. Deze tentoonstelling is nog een week te zien en galerie Maurits van de Laar laat op Art the Hague dat deze week plaats vindt ook werk van Erik Pape zien.










Pingback: Art The Hague 2021 | chmkoome's blog