27 juni 2021
Bij 1646 was ik nog net op tijd om de video’s van Su Hui-Yu te zien. In die video’s is een wereld te zien die ver van ons af staat: surrealistische beelden met geweld, erotiek en een tijdsverloop dat in tempo en chronologie niet helemaal het onze is. lezend in het interview dat Vincent Stroep met de regisseur had begreep ik daarvan beter hoe dat komt. Su is zwaar beïnvloed door Taiwanese cultfilms als Woman Revenger van Tsjang jang Min of The Woman of Wrath van Zhuang Xiang Meng. Deze films zijn gemaakt tijdens de staat van beleg die in 1987 eindigde. De films werden beïnvloed door Europese films als Saló o le 120 gionate di Sodoma van Pier Paolo Pasolini of The Nightporter van Liliana Cavani, films die ook in Europa veel stof op deden waaien door hun extreme standpunten. De installatie The Woman’s Revenge die in 1646 is te zien is een voorbeeld van hoe Su’s invloeden herkend kunnen worden. Het is een als een wraakfilm waarin een aantal vrouwen met reden achter mannen aangaat en ze afmaakt. De manier waarop dat gaat en is vormgegeven is ontleend aan Barokschilderijen waarvan sommige composities in de beelden van de video’s herkend kunnen worden.
De twee kanaal video Super Taboo is persoonlijker lijkt mij. Je ziet een idyllisch landschap met kleine waterval waarin een netjes geklede man een boekje leest waarvan de titel ook Super Taboo is: een klassieker! De tekst blijkt porno te zijn en als hij stopt met lezen, omdat de politie hem pakt pant de camera en blijken de beschreven taferelen om hem heen werkelijkheid te worden. Dat soort boekjes en foto’s en video in de marge van de lokale media waren in de tachtiger jaren tijdens het militair regime de enige manier om kennis te maken met controversieel, bloederig of erotisch materiaal. Dit en de ervaring hiervan in de individuele kijker ziet Su als een manier om body politics in het verloop van de tijd te kunnen beoordelen.
Achterin de ruimte van 1646 is nog een ruimte waarin een nog wat langere film draait die ook door de formele kanten echt een sprookjesachtige kant heeft en bijzonder mooi oogt. Ik kon The Glamorous Boys of Tang, zoals deze heet, lang niet helemaal zien, maar was erg onder de indruk van wat ik wel zag. Het is een herneming van een film uit 1985 van dichter en scenarist Chui Kang-Chien, jammer dat ik niet eerder en langer kon kijken!
chmkoome's blog 