7 april 2020
In het begin van deze crisis dacht ik al meteen aan de Decamerone van Bocaccio toen ik de verhalen uit Italië hoorde. Toen we naar Frankrijk gingen half maart had ik romantische ideeën over een terug getrokken leven waar we in rust studie en natuur zouden kunnen combineren. Ik had ook Pasolini’s verfilming van Bocaccio’s verhalen mee genomen om die nog eens terug te zien. Toen Macron echter het virus de oorlog verklaarde en een “confinement total” afkondigde zijn we de volgende morgen weer spoorslags naar huis gereden, waar dat confinement luttele dagen later weliswaar niet total, maar wel intelligent werd afgekondigd. De gevolgen zijn genoegzaam bekend, we waren tot boeken en films veroordeeld! Zo zag ik dan twee dagen terug de Decamerone van Pasolini weer, wat tot donkere dromen in Piranesi-achtige ruimtes aanleiding gaf. De film was een fijn weerzien en het was mooi om te zien hoe de regisseur zelf de schilder Giotto speelde als doorgaande lijn tijdens de vertellingen.
Ik besloot ook op het Malieveld op zaterdag schetsen te maken voor verhalen om elkaar te vertellen in isolatie, zoals de jongeren in de Decamerone deden die Florence ontvluchten voor de pest.
Pier Paolo Pasolini als Giotto in een still uit zijn Decamerone (1971)
chmkoome's blog 